1 Aankomst openingsvolgorde Detail onthulde zijn twist-einde
Het briljante geestverruimende einde van Aankomst wordt gesuggereerd door een klein detail in de openingsscène van de film, die ook de structuur van de film weerspiegelt. Aangepast van Ted Chiang's korte verhaal "Story of Your Life", Aankomst, die soms wordt beschouwd De beste sci-fi film van Denis Villeneuve, vindt een opmerkelijk evenwicht tussen het oprechte en het cerebrale door het verhaal van taalkundige Louise Banks (Amy Adams). Het verhaal richt zich voornamelijk op de komst van buitenaardse ruimtevaartuigen op aarde, met Louise aan het werk samen met natuurkundige Ian Donnelly (Jeremy Renner) om een manier te vinden om te communiceren met de buitenaardse wezens met zeven ledematen die ze noemen Heptapoden.
Zowel Louise als Ian hebben rechtstreeks contact met twee van deze buitenaardse wezens, bijgenaamd Abbott en Costello, waarbij de twee geleidelijk de gecompliceerde taal van de Heptapoden leren. Hun taal neemt de vorm aan van cirkelvormige symbolen die palindroomzinnen vertegenwoordigen, en tijdens het leren van de taal krijgt Louise geheugenachtige visioenen van haar dochter Hannah. Als gevolg hiervan erkent Louise dat de taal van de Heptapod de lineaire perceptie van tijd van mensen kan veranderen in een... een tijdlus, aangezien haar visioenen daadwerkelijk toekomstige gebeurtenissen in het leven van haar ongeborene laten zien dochter.
Aankomst is een van de beste films van 2010 en de openingsscène onderstreept dit niet alleen, maar onthult op subtiele wijze de structuur van de tijdlus aan het publiek. De film begint met een montage van het leven en de tragische dood van Louises jonge dochter Hannah. De reeks eindigt met Louise die een ziekenhuiskamer uitloopt en langs een cirkelvormige gang loopt, die: fungeert effectief als een fysieke weergave van de tijdlus die het publiek ervaart in de film. Sterker nog, vlak voor dit moment zegt Louise in voice-over: “En dit was het einde', wat letterlijk waar is omdat het chronologisch het laatste is wat er in de film gebeurt - ook al is het voor het publiek het begin.
Hoe taal de tijdlus van aankomst creëert
Erik Heisserer, Aankomst's scenarioschrijver, die ook schreef een van de grootste films van Netflix (Vogelhuisje), zegt dat de theorie die ten grondslag ligt aan de tijdlus van de film gebaseerd is op de Sapir-Whorf-hypothese. Simpel gezegd, dit is het idee dat taal rechtstreeks van invloed is op hoe mensen de wereld waarin ze leven begrijpen. Hoe meer Louise de schriftelijke communicatie van de Heptapoden begrijpt, hoe meer haar perceptie van verleden, heden en toekomst vervaagt. Op deze manier ervaart ze een verscheidenheid aan toekomstige herinneringen die de mensheid redden, maar ook haar relatie met Ian verpesten.
De reden hiervoor is te wijten aan: Aankomst het onderzoeken van een linguïstisch concept dat bekend staat als niet-lineaire spelling. Orthografie verwijst in wezen naar de conventies van elk spellingsysteem, waarbij menselijke talen meestal worden geschreven in lineaire zinnen die van links naar rechts of van rechts naar links lopen. De taal van de Heptapoden is echter anders omdat de symbolen een volledig uitgedrukt niet-lineair verhaal vertellen dat daarom niet gebonden is aan tijd. Dit weerspiegelt Denis Villeneuve's interesse in het vermogen van personages om te veranderen, terwijl de Heptapoden het universum communiceren en ervaren op een manier die niet wordt beperkt door menselijke concepten van verleden, heden en toekomst. Door hun taal te leren, wordt Louise op dezelfde manier ongebonden door de tijd.
Interessant is dat er een opening is tussen het begin en het einde van elk van de cirkelvormige symbolen van de Heptapoden, en het zou kunnen worden geïnterpreteerd dat dit is wat stopt Aankomst van fatalistisch te zijn. De taallus die niet gesloten blijft, kan het belang verklaren van de keuze die binnen het verhaal blijft, vooral in de details van Hannah's leven die het verhaal van Louise beginnen en eindigen. Als het erop aankomt om de details van Hannah's dood te kennen, verontschuldigt Louise zich nooit voor de keuze die ze maakt om bij Ian te zijn en hun kind te krijgen. Bovendien kan Ian haar keuze niet vergeven, aangezien ze weet wat het lot van hun dochter zal zijn. Toch is haar keuze niet gebaseerd op wreedheid. Dit is typerend voor De films van Denis Villeneuve en komt voort uit het inzicht dat sterfelijkheid het leven een betekenis geeft die het anders niet zou hebben. Als zodanig is kiezen om lief te hebben, ondanks de onvermijdelijke pijn die daarmee gepaard gaat, misschien wel de dapperste keuze van allemaal. Dit wetende en wetende dat het begin echt het einde is, geeft de montage van toekomstige herinneringen in Aankomst’s openingsscène nog meer kracht en schoonheid door liefde te laten zien als een eindeloze lus in het leven van Louise.