Hoe 1 verandering ervoor zorgt dat Marlowe zich authentieker voelt (en een boekprobleem voorkomt)
Marlowe is gebaseerd op de roman 'Black-Eyed Blonde' van John Banville. Met één wijziging in de instelling van de film voelt deze authentieker aan en wordt een boekprobleem voorkomen.
Marlowe - de nieuwste incarnatie van Raymond Chandler's hardgekookte literaire detective - is gebaseerd op John Banville's roman uit 2014 "The Black-Eyed Blonde," en een simpele verandering eert Chandler's werk uit de jaren '30 en '40, terwijl de film zelf meer aanvoelt als authentiek. Het vindt Philip Marlowe (Liam Neeson) enthousiast over de zaak van Nico Peterson (François Arnaud), een voormalig Hollywood prop specialist die is verdwenen en zijn rijke geliefde Clare Cavendish (Diane Kruger) heeft achtergelaten radeloos. Terwijl Marlowe dieper in de troebele wateren van de Gouden Eeuw van Hollywood waadt, ontdekt hij dat het een beerput is van corrupte agenten en femme fatales.
Een humeurig historisch stuk met sfeer, uitvoeringen en camerawerk die allemaal een eerbetoon zijn aan de film noir-films uit de jaren '40. Er zijn een paar manieren waarop het is bijgewerkt voor een modern publiek. Er zijn meer gewelddadige vechtscènes, meer expliciete sterfgevallen en bepaalde revisionistische tonen die de hedendaagse gevoeligheden weerspiegelen. Een aspect van
Moderne taal helpt Marlowe zich authentieker te voelen
Vanaf het moment dat de eerste F-bom valt, is dat duidelijk Marlowe is ver verwijderd van het milieu van Chandler, maar het gebruik van moderne taal helpt eigenlijk om de film authentieker te maken.
In Chandler's Marlowe-romans, waar Marlowe ooit zou schreeuwen: "Ga je hoofd koken!" tegen een corrupte politieagent zegt hij nu dingen als: "F*** weg!" wat eind jaren '30 misschien lomp klinkt, maar de intensiteit van de zin voor een modern publiek vastlegt. Het punt van de zin was er altijd voor Chandler, maar de auteur had te kampen met strikte redactienormen die vloeken ontoelaatbaar maakten.
Er zijn genoeg van wijzigingen in Banville's noir-boek, maar het gebruik van moderne vloekwoorden is er niet alleen trouw aan, maar houdt ook de kern van de dialoog vast intact, ook al klinkt het vreemd uit de monden van mannen die double-breasted pakken dragen en fedora's. Het is belangrijk dat de essentie van de frase intact blijft en tegelijkertijd voldoende intens klinkt, vooral zodat het moderne publiek zich kan onderdompelen in het mysterie. Chandler's Marlowe-romans definieerden het hardgekookte genre van misdaadfictie, maar ze waren over het algemeen niet toegestaan om bijzonder lomp te zijn, behalve als het iets te maken had met minderheden, vrouwen of de LGBTQ+ gemeenschap.
Door Marlowe bij te werken om moderne gevoeligheden weer te geven, voelt hij zich minder gedateerd
Helaas was Marlowe een product van zijn tijd en was hij vaak politiek incorrect tegenover bepaalde gemeenschappen van mensen, maar gelukkig Marlowe actualiseert de perspectieven van de speurneus en zorgt ervoor dat hij zich veel minder gedateerd voelt. Deze moderne opvattingen zijn revisionistisch maar ook noodzakelijk en maken van Marlowe ingewikkeld einde beter, vooral voor het scène-stelende karakter van Cedric. Omdat Marlowe niet neerbuigend praat tegen mensen van kleur, vrouwen of iemand die zich identificeert als LGBTQ+, dit neo-noir kan zich concentreren op de thema's van zijn genre en verontrustende spanning, die altijd voorop moet staan voorhoede.
In de romans van Chandler en die van Banville vecht Marlowe altijd voor de waarheid in een moreel vervallen wereld. meer anachronistische uitdrukkingen of het met respect behandelen van minderheidsgemeenschappen weerspiegelt het soort man dat hij is is. Hij is een antiheld die niet altijd gelooft dat mensen van nature goed zijn, maar dat betekent niet dat hij zich moet gedragen als de mensen die hij veracht. Hij laat homofobie, seksisme en vooroordelen over aan de schurken, die Marlowe maakt bijzonder verachtelijk.