Blonde slaagt juist omdat het als biopic faalt

Andrew Dominik Blond slaagt als film juist omdat het faalt als biopic. Met Ana de Armas in de hoofdrol als Marilyn Monroe, Blond begint met de jeugd van Marilyn en eindigt met haar dood, maar Dominik wijkt aanzienlijk af van de feiten. Door de slotscène van de film worden kijkers ertoe gebracht te geloven dat Marilyn het slachtoffer was van haar tragische lot, en ondanks haar talent heeft ze nooit een kans gehad om te overleven.

Gebaseerd op de bestseller van Joyce Carol Oates, Blond verdeelt kijkers met zijn speculatieve weergave van Marilyn. Sommigen beweren dat Dominik Marilyn verkeerd voorstelt door prioriteit te geven aan haar meest pijnlijke privémomenten boven haar talrijke professionele prestaties. Bijna drie uur lang staat Dominik stil bij het misbruik dat Marilyn onderging, en schijnt nauwelijks een licht op de positieve gebeurtenissen die haar carrière hebben gevormd, zoals toen ze de oprichting van haar eigen productiebedrijf aankondigde in 1955.

Blond heeft een controversiële NC-17 rating en bevat verschillende scènes van seksueel misbruik en geweld, waardoor kijkers verder vervreemd raken met zijn duistere visie.

Wat gebeurde er met de moeder van Marilyn Monroe in het echte leven?

Blond wil choqueren, en Dominiks prestatie is om de biopic, een typisch banaal genre dat functioneert als een aanbidding van het sterrendom, te nemen en het op provocerende manieren te ondermijnen. Blond tart de verwachtingen van kijkers met zijn sombere weergave van Marilyn, waardoor ze gedwongen worden na te denken over waarom ze kijk in de eerste plaats naar films over beroemde mensen, vooral degenen zoals Marilyn wiens leven werd afgesneden kort. Een gedurfde anti-biopic, Blond is een succes als het wordt opgevat als een filmisch experiment dat commentaar geeft op de gevolgen van roem, in tegenstelling tot een op feiten gebaseerd verslag van Marilyns leven.

Blond is geen echte biopic (en dat is wat het genre nodig had)

Blond verandert van zwart-wit naar kleur en wisselt regelmatig van beeldverhouding, vaak in dezelfde scène. Deze formele technieken verschillen van conventionele biopics door volledige onderdompeling in de film te ontkennen. Dominik herinnert kijkers er constant aan dat ze naar een geconstrueerd kunstwerk kijken. Ook de metaprestaties van De Armas creëren meer afstand wanneer ze de vierde muur doorbreekt richt zich tot de camera, of probeert in sommige gevallen haar Cubaanse accent niet te verbergen terwijl ze spreekt als Marilyn.

Om kijkers verder te destabiliseren, Blond vermijdt opzettelijk het opnieuw creëren van Marilyns iconische momenten voor amusement. In plaats daarvan worden kijkers gedwongen de keerzijde van Marilyns beroemdheid onder ogen te zien. Een van de grootste filmsterren, Marilyn Monroe stierf jong op 36-jarige leeftijd, en Dominik brengt de bijtende effecten van haar enorme populariteit over. Bijvoorbeeld Dominiks enscenering van de beroemde scène uit De zevenjarige jeuk (1955), waarin een briesje van een metrorooster Marilyns witte jurk boven haar dijen blaast en haar lichaam blootlegt, speelt als verontrustende horror. Terwijl een zichtbaar doodsbange Marilyn een nepglimlach probeert te houden, snijdt Dominik naar een groep mannen die haar van een afstand aangapen. In een andere scène tegen het einde spoelt Dominik letterlijk vooruit door de première van Sommigen houden ervan als het warm is (1959), het hoogtepunt van Marilyns filmcarrière. In tegenstelling tot recente biopics zoals Bohemian Rhapsody (2018) of Judy (2019) verkoopt Dominik geen licht verteerbare nostalgie. Terwijl de einde van de Queen biopic Bohemian Rhapsodypresenteert het spetterende Live Aid-optreden van de rockband en Judy toont een triomfantelijke Judy Garland die "Somewhere Over the Rainbow" zingt voor een uitverkocht publiek, Blond ontneemt kijkers een opbeurende finale, maar benadrukt liever Marilyns lijden.

Door te weigeren feest te vieren, Blond ontmantelt de biopic, die te vaak de celebrity-cultuur verheerlijkt zonder kritisch onderzoek. Ondanks enkele controversiële artistieke keuzes, verdient Dominik de eer voor het durven anders te zijn. In plaats van nog een feelgoodfilm te maken over een geliefde ster, daagt hij kijkers uit om na te denken over waarom ze zich zo aangetrokken voelen tot Marilyns leven en of ze een prijs heeft betaald voor hun constante nieuwsgierigheid.