Elke Christopher Nolan-film, gerangschikt als minst verwarrend

Christopher Nolan werkt momenteel hard aan zijn volgende film, een biopic van theoretisch natuurkundige J. Robert Oppenheimer dramatiseert zijn werk aan het Manhattan Project, klaar voor een release in de zomer van 2023. Zoals met alle films van Nolan, laat deze complexe wetenschappelijke thriller uit de Tweede Wereldoorlog het publiek niet toe om hun hersenen uit te schakelen.

Elke Nolan-film is ingewikkeld genoeg dat de verhalende wendingen uiteindelijk over de hoofden van sommige onoplettende kijkers gaan. Maar sommige van zijn films, zoals Slapeloosheid En Batman begint, zijn gemakkelijker te volgen dan andere, zoals Aanvang En Basisprincipe.

Slapeloosheid (2002)

De gemakkelijkste Nolan-film om te volgen is zijn enige remake – en ook een van zijn enige banen als ingehuurde regisseur – Slapeloosheid, naar de gelijknamige Noorse film uit 1997.

Slapeloosheid is een ongecompliceerde misdaadthriller over een agent die een moordenaar achtervolgt.

Zoals bij elke effectieve misdaadthriller, zijn er onderweg enkele verrassende wendingen, maar die wendingen zijn niet betrokken de tijdlijn van de hoofdrolspeler omkeren of zich verdiepen in meerdere droomniveaus, dus het plotten is vrij pijnloos door Nolan normen.

Volgen (1998)

Nolans debuutfilm met een microbudget, Als vervolg op, is een zachte noir die draait om een ​​schrijver die vreemden begint te volgen om zijn werk te inspireren en uiteindelijk betrokken raakt bij een criminele samenzwering. Dit simplistische verhaal spreekt voor het grootste deel voor zichzelf.

Voor de laatste wending is enige betrokkenheid van het publiek vereist, aangezien de schrijver wordt beschuldigd van een moord die hij niet heeft gepleegd, maar het is lang niet zo verbijsterend als enkele van Nolans latere twist-eindes.

Batman begint (2005)

Nolan verkende het oorsprongsverhaal van de Dark Knight dieper dan ooit tevoren in Batman begint. Hij liet niet alleen de moord op de Waynes zien die de burgerwachtcarrière van Bruce later in zijn leven inspireerde; hij liet zien hoe Bruce een angst voor vleermuizen ontwikkelde en waar hij zo goed trainde om te vechten.

Het meest verwarrende deel van Batman begint is de niet-lineaire structuur, springend tussen de jeugd van Bruce en zijn training bij de League of Shadows, maar het is een relatief standaard stripboekfilm – zij het met een spelveranderende gruizige toon – vergeleken met zijn sequels.

De donkere ridder stijgt (2012)

De grote finale van Nolans Batman-trilogie, De donkere ridder staat op, is een megagroot epos dat zijn bereik te veel uitbreidt in een vergeefse poging om zijn voorganger te overtreffen. De film is ingekaderd als een stripachtige riff Een verhaal over twee steden dat de Franse Revolutie opvoert in de straten van Gotham.

Het verhaal wordt overgebracht in gemakkelijk te volgen grote lijnen, zoals Bane die elke brug in en buiten de stad opblaast en de hele politiemacht vast komt te zitten in tunnels onder de stad.

Duinkerken (2017)

Nolans dramatisering van de evacuatie van Duinkerken, toepasselijk getiteld Duinkerken, is een van zijn meest intense creaties en een waardige toevoeging aan de canon van meesterlijk vervaardigde films uit de Tweede Wereldoorlog. De weergave van de evacuatie in de film is vrij eenvoudig, maar zoals altijd manipuleert Nolan de tijd.

Duinkerken volgt drie gelijktijdige verhaallijnen die zich afspelen in enorm verschillende tijdlijnen. Een uur in de lucht, een dag op zee en een week op het strand komen allemaal door elkaar in de messcherpe montage van de film.

De donkere ridder (2008)

Het tweede hoofdstuk van Nolans Batman-drieluik, De donkere ridder, heeft veruit de meest complexe plot in de trilogie. Geïnspireerd door die van Michael Mann Warmte, De donkere ridder is een uitgestrekt misdaadepos over een terrorist die een Amerikaanse stad destabiliseert; de terrorist is toevallig de Joker en de stad is toevallig Gotham.

De donkere ridder heeft verschillende gelijktijdige verhaalthreads om bij te houden, maar de IMAX-actiescènes zorgen ervoor dat de film zelfs vermakelijk is voor kijkers die de plot niet kunnen volgen.

Interstellair (2014)

Met zijn epos uit 2014 Interstellair, pakte Nolan de koude leegte van de ruimte aan met dezelfde visuele flair en sociaal commentaar als Stanley Kubrick. In een nabije toekomst waarin de natuurlijke hulpbronnen van de aarde snel opdrogen, doorzoekt een team van astronauten het universum om een ​​duurzaam nieuw thuis voor de mensheid te vinden.

Deze film springt alle kanten op, waarbij de astronauten in de ruimte veel langzamer verouderen dan de familie die ze op aarde hebben achtergelaten, maar de symboliek is vrij toegankelijk.

Aanvang (2010)

Mogelijk Nolans meest populaire en geprezen niet-Batman-film, Aanvang is een overvalfilm die zich afspeelt in het droomlandschap. De dieven in dit overvalverhaal proberen geen geld of juwelen te stelen; ze proberen een idee uit de geest van hun doelwit te stelen door zijn dromen te infiltreren.

Wanneer de personages verspreid zijn over meerdere droomniveaus, die allemaal met verschillende snelheden bewegen, Aanvang wordt behoorlijk ingewikkeld. Maar dankzij de standvastige regie van Nolan en de nauwgezette montage van Lee Smith kunnen oplettende kijkers de plot gemakkelijk volgen.

Het Prestige (2006)

Tussen zijn eerste en tweede Batman-films door, hielp Nolan Het prestige, een bochtige thriller over de vete tussen twee rivaliserende goochelaars in het 19e-eeuwse Londen. Aan het begin van de film stelt Nolan de drie fasen van een succesvolle goocheltruc vast: de belofte, de beurt en het prestige.

De regisseur structureerde de film zelf als een goocheltruc. De eerste akte zit vol met opstellingen, de tweede akte zit vol met misleidende wendingen en rode haringen, en de derde akte zit vol uitbetalingen en resoluties.

Aandenken (2000)

De psychologische thriller die Nolan op de radar van Hollywood zette, Aandenken, over de zoektocht van een man met geheugenverlies om de moordenaar van zijn vrouw te vinden, is opgesplitst in twee helften. De zwart-witscènes spelen zich in chronologische volgorde af, terwijl de kleursequenties het verhaal achterstevoren vertellen.

Aan het einde van de film kruisen deze twee tijdlijnen elkaar eindelijk en geven ze het publiek antwoorden, maar dat publiek moet goed opletten om daar te komen.

Grondbeginsel (2020)

Nolan's nieuwste regie-inspanning, Basisprincipe, is gemakkelijk zijn meest verwarrende werk tot nu toe. In het tijdreizende spionage-epos wordt een James Bondiaanse geheimagent, alleen bekend als 'The Protagonist', gerekruteerd door een mysterieuze organisatie die de stroom van de tijd manipuleert tijdens het uitvoeren van hun missies.

De film krijgt veel visueel verbluffende actiebeats door shots van vuurgevechten en auto-ongelukken om te keren, maar de mythologie die wordt gebruikt om het tijdreizen uit te leggen is zo nodeloos gecompliceerd dat het een paar keer kijken kost om het zelfs maar te begrijpen - en als de draai eindelijk klopt, is het de mentale gymnastiek niet waard.