Smile & 9 andere beste en engste marketingcampagnes voor horrorfilms

Het nieuwe filmpje Glimlach krijgt lovende kritieken van zowel critici als publiek, als een verfrissende psychologische horror in de zee van paranormale B-films. Veel van die fans zouden er niet eens van gehoord hebben Glimlach zo niet voor de verontrustende marketingcampagne die bij de film hoorde.

Op verschillende locaties, of het nu in het park was of bij willekeurige sportevenementen, stonden acteurs gewoon in de hoofdrol achtergrond en glimlach slinks Hun dode blikken en stijve grijns zorgden ervoor dat horrorfans in de rij stonden om de film te zien theaters. Glimlach's marketingcampagne is briljant, maar horrorfilms zijn al heel, heel lang onorthodoxe marketing als deze.

Glimlach (2022)

Glimlach is een psychologische horrorfilm, en er is geen betere manier om een ​​film over gek worden op de markt te brengen dan door mensen te laten denken dat ze hetzelfde doen. De griezelige glimlachen van betaalde acteurs bij willekeurige sportevenementen zaaien het zaad van angst in de harten van mensen.

Het uitgangspunt van de film was dat het zien van een persoon die op die manier glimlachte, betekende dat er iets ergs zou gebeuren. Glimlachen is uniek menselijk omdat mensen de enige soort zijn die hun tanden laat zien voor positieve dingen. Voor andere dieren worden ontblote tanden alleen gedaan door roofdieren. Deze campagne wakkert die oerangst weer aan.

Carry (2013)

Terwijl de draag remake werd lauw onthaald bij de release kan hetzelfde niet gezegd worden van zijn briljante marketingcampagne. Een willekeurig café werd opgezet als ground zero voor een verrassend grondige grap waarbij Carrie's kracht betrokken was: telekinese. Een vrouw zou ruzie krijgen met een man die koffie op haar morste en hem met een handgebaar tegen een muur gooide.

Het beste van deze grap is dat horrorfans te zien krijgen hoe echte mensen zouden reageren op een telekinetische driftbui. Het antwoord is, niet verwonderlijk, in paniek wegrennen. Deze advertentiecampagne laat zien waarom mensen bang moeten zijn voor personages als Carrie, een sympathiek achtergrondverhaal of niet.

Duivelsschuld (2014)

uiteindelijk, Duivels strijd werd beschouwd als een hilarisch vreselijke horrorfilm, maar het had tenminste een geweldige marketingstunt. De virale video uit 2013 van een duivelse baby die New York terroriseert, was bedoeld om reclame te maken Duivels strijd. De combinatie van indrukwekkende animatronics en het vertrouwen op de natuurlijke drang van mensen om voor baby's te zorgen, zorgt voor een gedenkwaardige grapvideo.

Het is weer een grap uit een horrorfilm uit NYC, omdat het lijkt alsof marketeers het gewoon leuk vinden om de uiteenlopende reacties in deze stad te zien. Sommigen rennen angstig weg, anderen lachen erom, en één straatveger reageerde gewoon helemaal niet. Je vraagt ​​je af welke verschrikkingen die persoon moet hebben gezien om een ​​demonenbaby niet te verkopen.

Een klassiek horrorverhaal (2021)

Een klassiek horrorverhaal maakte niet kritisch furore, maar het had wel een gedenkwaardige marketingcampagne. In plaats van typische reclameborden hadden ze in plaats daarvan een LED-scherm midden in een drukke straat. Op het scherm volgde een vreemde figuur met een kap op het scherm de voetgangers terwijl ze hun dag doorbrachten.

Het was indrukwekkende technologie voor een advertentie, aangezien de figuur stopte en naast de voetgangers bewoog. De echte kicker was echter wat er gebeurde als ze het einde van het scherm bereikten. Een echte man in een gewaad met kap zou via de zijkanten naar buiten komen en de voetgangers de stuipen op het lijf jagen. Een creatieve en hartaanval veroorzakende stunt voor horrorfans.

De laatste exorcisme (2010)

jaren 2010 De laatste exorcisme hadden matig succes aan de kassa, wat voor low-budget horrorfilms in feite enorme winsten betekent. Veel van dat succes is te danken aan hun creatieve (en gewaagde) marketingcampagne op chatsites zoals Omegle en Chatroulette. Een aantrekkelijke vrouw speelde plagend met haar blouse en maakte aanstalten om hem uit te trekken.

Wanneer ze echter haar gezicht weer aan de camera laat zien, wordt onthuld dat het een demonisch gezicht is, en ze springt naar het scherm voordat ze een poster voor de nieuwe film laat zien. Het is een eenvoudige maar briljante guerrillamarketingtactiek voor een steeds meer online wereld. Bovendien helpt het mensen op hun hoede te zijn voor verdachte mensen online, dus dat is een bonus.

Erfelijk (2018)

De moderne klassieker Erfgenaam is een briljante film die het publiek kennis liet maken met Ari Aster's merk van verontrustende persoonlijke drama. Erfgenaam combineert met gemak authentiek familietrauma met surrealistische demonenculten. De marketingcampagne gaat nog een stap verder met de hersenspellen, aangezien de belangrijkste beïnvloeders die de studio waarschijnlijk op het gesprek had, willekeurig toegestuurde poppen waren uit de film, gemaakt door Charlie.

Onnodig te zeggen dat deze hen bang maakten en zeker veel meer feedback kregen dan wanneer ze het de influencers gewoon vriendelijk hadden gevraagd. Het had ook als bijkomend voordeel dat het publiek dat de film niet had gezien, misleidde dat Charlie een grote rol zou spelen. Het maakt de schok des te leuker.

ICT (2017)

De marketingcampagne voor HETis eenvoudig maar effectief. In plaats van enorme ARG's of traditionele billboards, HET bond gewoon rode ballonnen aan roosters in heel Amerika. Ballonnen worden meestal geassocieerd met feesten, soms om iets te vieren, vooral voor kinderen. Ze vastbinden aan een walgelijk rioolrooster past perfect bij de thema's van de film.

Dat thema omvat onschuld met iets gemeens dat eronder suddert. Dit is wat de guerrillacampagne probeerde te vertellen aan horrorfans. Bovendien is de onderbuikangst om een ​​bord van Pennywise bij een rooster te zien altijd leuk. In ieder geval leuk voor de marketeers. Er was ook de gigantische bijeenkomst van clowns, maar hoe minder er werd gezegd over dat gruwelijke vertoon, hoe beter.

Klaverveld (2008)

Door velen beschouwd als het hoogtepunt van de found footage-horror Het Blair Witch-project, Klaver veldbegon zijn marketing op een interessante manier. Voor Transformatoren vertoningen, beelden van New Yorkers die het feest van een vriend vierden, werden onderbroken door explosies en het hoofd van het Vrijheidsbeeld dat in de straten van Manhattan botste.

In een post-9/11-wereld bracht deze teaser fans op een ongemakkelijke manier van streek, vooral omdat de titel van de film niet eens werd genoemd. Van daaruit werd de rest van de campagne gedaan via een online ARG, met verontrustende aanwijzingen en beelden die in de voorbije maanden werden onthuld. Zelfs met de wetenschap dat het maar een film was, vormden mensen een band met deze gedoemde vreemdelingen.

De ring (2002)

De grote ringuis een van de meest iconische Japanse horrorfilms aller tijden, en de Amerikaanse remake introduceerde de wereld bij het spook dat de vierde muur doorbrak. Hoewel Sadako (of Samara voor een westers publiek) tegenwoordig verrassend komisch is, was de stedelijke legende van haar band allesbehalve.

Dus de advertentiecampagne voor de film maakte de tape natuurlijk echt. Tv-commercials 's avonds laat werden onderbroken door de vervloekte tape. Op de promotionele website konden mensen de e-mails en telefoonnummers van vrienden invoeren. De e-mail zou de vervloekte video bevatten en eenmaal geopend, zouden ze een spraakbericht ontvangen met de tekst "7 dagen.” De veiligheid van de realiteit werd verbrijzeld en zorgde ervoor dat een hele generatie wraakzuchtige Japanners zou vrezen geesten.

Het Blair Witch-project (1999)

Op veel manieren, Het Blair Witch-project is een film waarvan het succes nooit meer helemaal goed kan worden vastgelegd. Natuurlijk, found footage-films verdienen nog steeds veel geld, maar dat is precies dat. Films. Het Blair Witch-project slaagde erin het publiek ervan te overtuigen dat wat ze aan het kijken waren volkomen echt was. Het noemde zichzelf zelfs een documentaire,

Het Blair Witch-project had ook nepdocumenten, interviews en zelfs echte interviews met de lokale bevolking die door de fictie heen werden afgewisseld. Dit alles was zo effectief dat het publiek sympathiekaarten stuurde naar de families van de acteurs, ervan overtuigd dat ze daadwerkelijk vermist waren. Het Blair Witch-project bracht een heel filmgenre voort en het begon allemaal met deze briljante marketingcampagne.