10 geweldige horrorfilms die zichzelf niet al te serieus nemen

Lichamen Lichamen Lichamen En Nee zijn goede voorbeelden van hoe soms het geheim van een goed horrorverhaal zichzelf niet al te serieus neemt. Door gebruik te maken van hints van komedie om kijkers een adempauze te geven voordat de angsten beginnen, is het ook een goed hulpmiddel om ze betrokken te houden bij de personages.

Er zijn echter films die humor op een ander niveau gebruiken, op een manier die het verhaal bijna volledig, maar effectief overneemt. In andere gevallen raakt een film zo comfortabel in zijn eigen absurditeit dat het gebruik van een serieuze benadering het hele plezier zou kunnen verpesten.

De hut in het bos (2011)

De Hut in het bos maakt gebruik van elke horrorconventie om er een bloedige puinhoop van te maken. De film drijft openlijk de spot met zijn eigen publiek door een team van 'wetenschappers' af te beelden die een groep onschuldige mensen gebruiken die een bezoek brengen aan een hut in het bos om te voldoen aan wat hun publiek het liefst wil zien: een zombie, een spookverhaal, een vleesetend wezen en spoedig.

Hilarisch zelfbewust en slim speels, de cliché geïsoleerde cabineopstelling toegevoegd aan de domste beslissingen van de hoofdpersonen dagen kijkers uit om na te denken over hoe verzadigd moderne horror conventies zijn. Het resultaat is een onbetaalbaar laatste uur, waar letterlijk alles kan gebeuren.

De oppas (2017)

Het is moeilijk om een ​​schurk te bedenken die er de afgelopen jaren zo charmant en angstaanjagend uitzag als Samara Weaving in De oppas. Een jongen genaamd Cole raakt verstrikt in een boosaardig complot nadat hij na zijn bedtijd opbleef en ontdekte dat zijn aantrekkelijke babysitter is in feite het hoofd van een satanische sekte die alles zal doen om zijn mond te houden dicht.

Met een ongelooflijk aantal lichamen en een buitengewone hoeveelheid bloed, De oppas is een van die zo slecht dat ze goed zijn films en een leuke rit zonder enige grenzen. De meeste personages zijn hersenloos, behalve de hoofdantagonist en de hoofdpersoon, die in beurt leidt tot een hilarische laatste confrontatie die escaleert in een onvoorziene ramp proporties.

Sleep me naar de hel (2009)

Een van de meest creatieve films van Sam Raimi, Sleep me naar de heltoont enkele van zijn beste handelsmerken. Een leningofficier wordt gekweld door angstaanjagende zielen die haar naar de hel proberen te slepen nadat ze een arme oude dame heeft uitgezet uit haar huis, waardoor ze geen andere keus had dan haar toevlucht te nemen tot wanhopige maatregelen in een poging de vloek te stoppen.

Typerend voor de stijl van Sam Raimi, Sleep me naar de hel telt met verschillende over-the-top visuele effecten en chaotische verhalende keuzes die het de personages uiteindelijk alleen maar moeilijker maken. Uiteindelijk slaagt Raimi erin een ongelooflijke clou te leveren wanneer de details van de vloek worden onthuld, en al snel voelen alle horrorelementen en schrik aan als een briljant gemaakte duistere grap.

Huis (1977)

Huis is dat soort horrorfilm waar letterlijk alles kan gebeuren. De film begint als een gewoon spookhuisverhaal als de jonge Gorgeous zes van haar eigenaardige vrienden meeneemt naar een oud familiehuis op het Japanse platteland.

Het duurt niet lang voordat de film verandert in een festival van gekheid, waarbij gedurfde montage wordt gebruikt en zowel oude als nieuwe technieken worden gecombineerd om psychedelische visuele effecten over te brengen. kijkers hebben geen andere keuze dan te zien hoe elk stukje realiteit ruimte geeft aan enkele van de meest bizarre scènes die ooit op het scherm zijn vertoond, waarbij altijd een evenwicht wordt bewaard tussen horror en komedie. Huis is een gedurfd experiment, en kijkers zullen de tijd van hun leven hebben als ze ernaar kijken zonder te verwachten dat het aan het eind logisch zal zijn.

Tucker en Dale vs. Kwaad (2010)

Tucker en Dale vs. Kwaadaardigis eigenlijk verrassend lief als je rekening houdt met de ontroerende vriendschap tussen de hoofdpersonages en zelfs de vonk van romantiek die doorheen het verhaal wordt ontwikkeld. Wat de film echter weerhoudt van een luchtig verhaal, zijn de vele overdreven afbeeldingen van geweld en de aanwezigheid van enkele van de meest onwaarschijnlijke tieners die ooit op het scherm zijn vertoond.

Tucker en Dale zijn twee vrienden die een gemoedelijk leven leiden in het bos, maar hun vreedzame routine wordt verstoord door een groep paranoïde studenten die hen als moordenaars beschouwen. Het aantal lichamen van de film escaleert tot iets onvoorstelbaar hilarisch, maar de film hoeft dat niet te doen duw de humor te hard omdat de personages van nature grappig zijn terwijl de horrorelementen zich ontvouwen gemak.

De faculteit (1998)

De faculteitwas een van de voorlopers van een golf van parodiefilms geïnspireerd op horrorklassiekers. Gebruik makend van meestal geweldige body-horrorfilms zoals Het ding En De invasie van de Body Snatchers als bron gebruiken ze een middelbare schoolomgeving om een ​​epidemie van buitenaardse wezens over te brengen, terwijl de studenten beginnen te vermoeden dat hun leraren een bizar geheim met zich meedragen.

Profiteren van verschillende tropen uit tienerfilms en stereotiepe karakters, De faculteit slaagt erin een parodie te zijn op zowel middelbare schoolkomedies als horrorfilms. Maar zelfs met de talloze referenties en veelgebruikte grappen wordt het mysterie van de film op een spannende manier uitgevoerd, met verschillende sequenties die zeer effectief zijn als het op horror aankomt, maar snel zouden slepen als de kostbare momenten van komiek er niet waren opluchting.

Vers (2022)

Vers is een van de meest innovatieve horrorfilms van 2022 tot nu toe, en het is het perfecte verhaal om volledig blind in te gaan. Met een introductie van 40 minuten zijn kijkers getuige van een ogenschijnlijk onschuldige relatie die ontstaat nadat Noa en Steve elkaar ongemakkelijk hebben ontmoet in de supermarkt. Alles verandert wanneer Steve's slechte instincten worden onthuld.

De tonale verschuiving daarna VersDe eerste 40 minuten van de film weerhouden de film er niet van horror af te leveren met effectieve hints van komedie. Door enkele van de donkerste thema's aan te pakken die iemand op het scherm zou kunnen zetten met vrolijke liedjes en inventieve montage, helpt humor de film om te zetten in iets dat even verontrustend en komisch is. Dat hebben kijkers vooral te danken aan Sebastian Stans optreden als charmante belichaming van het kwaad.

Beter uitkijken (2016)

Beter uitkijken trucs de kijkers meer dan eens over wat voor soort film het is. Het begint als een typische kerstprankfilm, dan is er een huisinvasie en uiteindelijk leidt alles tot de belichaming van het kwaad in de vorm van een twaalfjarige.

Op een ogenschijnlijk rustige winternacht wordt een jonge babysitter verrast door vreemde indringers, maar alles lijkt te wijzen op iets veel ergers. De film verandert de rollen van de goede en de slechterik verschillende keren, terwijl hij tegelijkertijd een eerbetoon is aan films zoals Alleen thuis om een ​​onvergetelijke avond vol wendingen en sadistische grappen te bezorgen. Een nieuw perspectief bieden op het genre, Beter uitkijken is absoluut het soort film dat zichzelf niet al te serieus neemt, vooral gezien de waanzinnig ironische slotscène.

Schriknacht (1985)

Schrik Nacht is nogal een over het hoofd gezien juweeltje uit de jaren 80 gezien het vernieuwt de vampierformule volledig. Hilarisch zelfbewust en met een scala aan charmante en charismatische personages, inclusief schurken, de film volgt de tiener Charley Brewster en het team dat hij opzet om te bewijzen dat zijn nieuwe buurman een echte is vampier.

Schrik Nacht beperkt zich niet tot een eenvoudig vampierjachtverhaal. Personages worden meegesleurd in een huiveringwekkend kat-en-muisspel met oude vloeken, de levende doden en zelfs een ongebruikelijke romance. De film raakt snel vertrouwd met zijn eigen absurditeit en het bovennatuurlijke gaat op hilarische wijze over in het drama.

Shaun van de doden (2004)

Op dit moment zijn fans al bekend met de stijl van Edgar Wright en iedereen kan het erover eens zijn dat films zijn specialiteit zijn die zichzelf niet al te serieus nemen, vaak spelend met de grenzen tussen wat echt is en wat totaal is grap. Misschien wel het voorbeeld dat dit soort verhalen vertellen het beste laat zien Shaun van de doden, een zombieverhaal dat leest als een scherpe satire van de zinloze menselijke interacties van de moderne wereld.

De saaie routine van de gewone Shaun wordt bedreigd door de vleesetende zombies die Londen overnemen. Te midden van de chaos en het gevaar van de situatie probeert Shaun een deal te sluiten over zijn eentonige relatie, de verzoeken van zijn beste vriend en de tegenslagen in zijn plaatselijke pub.