Vesper-recensie: sterke hoofdrol en creatieve wereldopbouw brengen indie-sci-fi

Een van de geneugten van sciencefiction is dat het een kans biedt voor echte creativiteit, om de wereld te vormen in vormen die mensen anders nooit zouden zien. Goede sciencefictionfilms gebruik dit om expansief, diep na te denken, of, als het publiek geluk heeft, beide - Vesper valt in de eerste categorie. Met een dystopie veroorzaakt door op hol geslagen synthetische biologie als ordeningsprincipe, verkent de film met veel plezier zijn wereld, die zowel visueel als conceptueel stimulerend is. Het verhalende frame is solide, en hoewel niet altijd het meest vloeiende, is er een meeslepende kwaliteit in het maken van films Hoe het verhaal wordt verteld voelt belangrijker dan het verhaal zelf. De resulterende film is er een waar liefhebbers van het genre goed naar op zoek kunnen gaan, want hoewel het aantal kilometers kan variëren als het gaat om aanhoudende impact, zullen ze er zeker geen spijt van hebben dat ze de reis hebben gemaakt.

Zoals uitgelegd in een onheilspellende titelkaart, Vesper vindt plaats nadat de poging van de mensheid om een ​​ecologische ramp af te wenden met genetische technologie averechts werkt, waarbij niet alleen de meeste mensen worden uitgeroeid, maar ook de natuurlijke (dwz eetbare) flora en fauna van de wereld. De samenleving is nu stevig verdeeld in de haves, die in afgesloten, technologisch geavanceerde citadels wonen, en de have-nots, die hun best doen om daarbuiten te overleven. Dat betekent meestal het kopen van hun genetisch gemanipuleerde zaden, die de Citadels, in al hun ondernemerswijsheid, hebben gecodeerd om slechts één enkele oogst op te leveren. Het is in deze wereld dat de jonge Vesper (Raffiella Chapman) haar brood verdient. Samen met haar verlamde vader, Darius (Richard Brake), wiens bewustzijn met haar kan rondzweven in een drone, gaat ze op zoek naar voedsel. en sluit deals met haar dubieuze oom Jonas (Eddie Marsan), die zijn economische niche heeft gevonden door het Citadel-bloed van zijn vele kinderen. Hij is een cynische overlever, terwijl Vesper een dromer is. Ondanks haar omstandigheden is ze een begenadigd genetisch ingenieur en droomt ze van een kans om de gesloten oligarchen te laten zien wat ze kan, en zichzelf en haar vader een beter leven binnen hun muren te bezorgen.

Het verhaal begint serieus wanneer Vesper getuige is van een mogelijk beschadigd Citadel-schip dat uit de lucht valt krijgt haar kans om zichzelf te bewijzen, maar regisseurs Kristina Buozyte en Bruno Samper hebben geen haast daar. In plaats daarvan besteden ze wat tijd aan het laten communiceren van de jonge hoofdrolspeler met haar omgeving, waarbij ze niet alleen aan het publiek onthullen wie ze is, maar ook hoe deze nieuwe wereld eruitziet. Ook al kan haar bestaan De weg- zoals in zijn grimmigheid, wordt Vesper omringd door nieuwe, inventief ontworpen planten die soms kunnen ademen, bewegen of bijten. De technologie die ze gebruikt is organisch in haar ontwerp, een borderline-Cronenbergiaanse mix van metaalachtige en vlezige texturen, vaak gevuld met vloeistoffen van verschillende viscositeiten. Deze show-don't-tell-benadering van worldbuilding is dat wel Vesper's meest overtuigende eigenschap. De reikwijdte van de film is beheersbaar smal, in die zin dat hij zich richt op zo'n kleine gemeenschap, maar je voelt dat de filmmakers centraal staan idee, naar buiten denken en de kijker aanmoedigen hetzelfde te doen, totdat het voelt alsof de film meer terrein bestrijkt dan hij in werkelijkheid heeft naar.

Dit is even gunstig voor de ontwikkeling van Vesper, aangezien de kijker haar gaat begrijpen door haar vermogen om zelfverzekerd door dit gevaarlijke landschap te navigeren. Een paar vroege uitdagingen stellen haar in staat haar intellect te demonstreren, terwijl interacties met haar oom, die plannen heeft om van haar, zoals ze zegt, een van zijn "fokkers," pronken met haar vastberadenheid. Haar relatie met haar vader, de meest emotioneel boeiende van de film, onthult niet alleen haar vriendelijke hart, maar ook haar optimisme, dat haar redding of haar ondergang zou kunnen zijn. Ze is duidelijk anders dan de mensen die haar lot in het leven delen - zij zou kunnen maak het uit. Maar wanneer het opruiende incident zich eindelijk voordoet, waardoor ze in contact komt met Citadel-bewoner Camellia (Rosy McEwan), lijkt het erop dat Vesper ook niet zo veel op hen lijkt. Het wordt duidelijk dat deze dystopie geen plaats heeft voor iemand als zij, en de spanning eromheen ze zal met succes een nieuwe uithakken of verpletterd worden omdat ze het probeert, is wat de kracht echt is verhaal.

Deze twee elementen - de ontwerpgestuurde wereldopbouw en de ontwikkeling van Vesper - houden kijkers betrokken, maar daarvoor moeten ze een paar zwakke punten overwinnen. De film is een beetje te lang, met het middengevoel als een soort vasthoudpatroon, en hoewel het verhaal heeft het nodig, Vesper's dynamiek met Camellia werkt nooit zo goed als die met haar vader. De tegenstander van Marsan had wat meer karakterisering kunnen gebruiken - een scène minder die bedreigend was voor zijn nichtje, nog een die zijn relatie met zijn broer plaagde. En terwijl Vesper zorgt voor een overtuigende visuele weergave van hoe sociale ongelijkheid en klimaatramp met elkaar verweven zijn, met name bepaalde thematische elementen het vermogen van de Citadel om kunstmatige menselijke dienaren te creëren (geïntroduceerd door de zogenaamde Jug bij Jonas thuis), wil meer worden verkend dan dat ze Zijn. Deze problemen zijn er, maar ze overweldigen de kijkervaring niet, en deze indie-sci-fi-film wordt nog steeds ten zeerste aanbevolen.

Vesper uitgebracht in theaters en op VOD 30 september. De film duurt 114 minuten en is nog niet beoordeeld.