Babylon Review: Robbie is verleidelijk in Chazelle's blitse, holle ode aan Hollywood
Het heeft een koortsachtige energie die verloren gaat te midden van de mijmering, en hoewel het een geweldige cast heeft, duurt het te lang om een punt te maken terwijl het naar zijn einde kronkelt.
Babylonis decadent, mooi om naar te kijken, maar leeg. Het is een ode aan Hollywood dat verdwaalt in zijn rommeligheid, zonder een strak geschreven scenario dat anders alles bij elkaar zou hebben gebracht. Met een lengte van meer dan drie uur, Babylon — geschreven en geregisseerd door Damien Chazelle, die maakte golven met La La Land - is helemaal te opgeblazen, chaotisch en hol om als goed te worden beschouwd. Het heeft een zoemende, koortsachtige energie die verloren gaat in de mijmering, en hoewel het een geweldige cast heeft, duurt het te lang om een punt te maken terwijl het naar zijn einde kronkelt.
Gesitueerd over twee decennia, beginnend in 1926, Babylon volgt een overvloed aan personages terwijl de filmindustrie overgaat van stomme films naar geluid. Nellie LaRoy (Margot Robbie) is een aspirant-actrice die het groot maakt als stille filmster, maar worstelt terwijl Hollywood om haar heen verandert; Jack Conrad (Brad Pitt) is een beroemde stille filmacteur die het einde van zijn tijdperk nadert en het moeilijk vindt om los te laten; Manny Torres (Diego Calva) is een filmassistent die een succesvolle filmproducent wordt; Elinor St. John (Jean Smart) is een gerenommeerde roddelcolumnist die schrijft over de ups en downs van de beroemdste van Hollywood; en Sidney Palmer (Jovan Adepo) is een jazztrompettist die ervan droomt meer te doen dan op feestjes spelen. De personages worden geconfronteerd met een groot aantal beproevingen en beproevingen terwijl alles wat ze weten begint te verschuiven.
Babylon is uiteindelijk het soort film dat gelooft dat het iets diepgaands doet terwijl dat niet zo is. Het is verpakt in pracht, maar het is pijnlijk oppervlakkig in de kern. Het is gemakkelijk om afgeleid te worden door de glitter en glamour waaruit bijna elk frame bestaat, behalve dat van Chazelle niet in staat om zijn personages goed te ontwikkelen buiten het dunne schrift waaruit hun scherm bestaat reizen. Babylon underwhelms ondanks zijn verblindende aanpak, die gemakkelijk had kunnen afleiden van het flinterdunne verhaal eronder. De lange speelduur van de film helpt niet om een gebrek aan samenhang in het verhaal te verhullen, waardoor de gebeurtenissen ten koste van de film naar voren komen.
Er valt inderdaad iets te zeggen over de manier waarop Hollywood iemands carrière een boost kan geven voordat hij scheurt ze neer wanneer dingen veranderen, vergetend dat een van deze mensen bestond, zelfs als hun impact op de een of andere manier blijft bestaan. Dat de filmindustrie, terwijl ze zich ontwikkelt, kunst voortbrengt die voor altijd een stempel drukt, zelfs als acteurs, producenten en regisseurs komen en gaan als golven op een strand, is een doordachte inschatting, maar Babylon graaft niet diep genoeg en onderzoekt de lagen en nuances van zo'n uitspraak niet.
De film van Chazelle is nogal bombastisch, hoewel hij belangrijke momenten bevat die boven de overdreven uitvoering uitstijgen. Het is hier zeker stijl boven inhoud, en Babylon maakt geen schijn van kans om een van zijn dunne verhaallijnen te redden, de innerlijke levens van de personages zijn te lukraak bij elkaar gegooid om samenhangend te zijn. Babylon's openingsfeestsequentie heeft flair en een geweldige entree van Margot Robbie, maar de rest van de film maakt nooit de belofte waar die de scène voor elk van zijn personages oplegt. De cast doet er alles aan om hun personages te verheffen door ze wat meer diepte te geven dan het script toestaat.
Dit geldt vooral voor Margot Robbie en Diego Calva, die elk wat nuance in hun uitbeeldingen bieden. Robbie brengt Nellie's dromerigheid en pit over, terwijl ze ook de angst en frustratie laat zien die de overhand beginnen te krijgen naarmate haar carrière een wending neemt. Calva belichaamt ondertussen Manny's enthousiaste assistent die elke kans aangrijpt die hem wordt geboden om een erfenis op te bouwen waarvan hij hoopt dat die lang zal duren. Er is veel onderontwikkeld verlangen ingebouwd in het karakter van Calva, maar hij slaagt erin het geloofwaardig te maken, zelfs als het wordt onderschreven.
De rest van de cast is solide, al zijn de personages daardoor allemaal verzwakt Babylon's focus op grootsheid boven alles. Er is gewoon te veel sprankeling en de film verdrinkt er bijna in. De personages worden grotendeels buitenspel gezet in een film die in wezen een duizelingwekkende leegte is. De prachtige cinematografie en kostuums kunnen de leegte niet goedmaken - zowel in wat het probeert te zeggen als in de manier waarop het het probeert te zeggen.
Babylon verschijnt vrijdag 23 december in de bioscoop. De film duurt 188 minuten en heeft een R-classificatie voor sterke en grove seksuele inhoud, expliciete naaktheid, bloederig geweld, drugsgebruik en doordringend taalgebruik.