Giorgos Karnavas Interview: Binnen

Willem Dafoe is in zijn carrière naar een aantal donkere plekken gebracht, maar Binnen, waarin zijn personage Nemo vastzit in een luxe penthouse, is misschien wel een van zijn meest cerebrale tot nu toe. Binnen volgt een kunstdief genaamd Nemo die aan zijn laatste zwendel begint, op zoek naar drie waardevolle kunstwerken in een luxe penthouse-appartement. Wanneer hij aankomt, gaat het echter niet volgens plan: een van de stukken waarnaar hij op zoek is, ontbreekt en de beveiligingsfuncties van het appartement treden in werking, waardoor hij binnen vast komt te zitten.

Dafoe werd geprezen voor zijn optreden in Binnen toen de film eerder dit jaar in première ging in Berlijn. De acteur brengt het grootste deel van de speelduur van de film alleen op het scherm door terwijl Nemo in de diepten van zijn psyche duikt om te overleven. Binnen is afkomstig van regisseur Vasilis Katsoupis met een scenario van Ben Hopkins.

Scherm Rant sprak met Giorgos Karnavas, producent van Binnen en langdurige medewerker van Katsoupis, om over de film te praten. In het onderstaande gesprek duikt Karnavas in hoe het was om de enorme appartementenset te bouwen, samen met Dafoe aan het project, en de symboliek achter de beelden van de film.

Giorgos Karnavas aan de binnenkant

scherm tirade: De film begint met het verhaal van Nemo [en] hem wordt gevraagd welke drie dingen hij zou redden van een brand. Als je drie dingen uit een brand zou kunnen redden, en je familie en huisdier zijn veilig, wat zou je dan redden?

Giorgos Karnavas: Dat is een goede. Het is zo'n goede vraag. Maar ik zou allereerst willen zeggen dat, hoewel we erover hebben nagedacht [en erover hebben geschreven], we onszelf deze vraag nooit hebben gesteld. Ik denk dat ik mijn Mac neem. Maar ik weet niet of daar elektriciteit zal zijn. Ik denk dat ik een boek neem. En ik neem mijn kat mee.

Overal goede opties. Maar eigenlijk duiken in de film, hoe kwam je over Binnen? Wat was er in het verhaal dat je aantrok en ervoor zorgde dat je erbij betrokken wilde worden?

Giorgos Karnavas: Nou, kijk, in de eerste plaats is het de relatie met de regisseur. Hij is een van mijn beste vrienden, we kennen elkaar al 25 jaar. Als ik iets aan het doen was, stuurde ik [het] naar hem, als hij iets had, stuurde hij [het] naar mij. We hebben samen zijn documentaire gemaakt. Het is een film [die] heel erg anders is, maar ook heel, heel dicht bij deze. Mijn vriend Largas, hij volgde een persoon vier jaar lang, dus eigenlijk, in sommige opzichten, hetzelfde als hij doet met Binnen.

Toen hij me het uitgangspunt vertelde, Verstoten midden in New York vond ik het zo simpel en zo cool, als een idee dat ik zei dat we echt moesten kijken wat we daarmee konden doen. We waren ook op een punt in het bedrijf [waar] we wilden gaan werken aan Engelstalige concepten, maar vooral om verschillende genrefilms te onderzoeken. Omdat we veel drama's deden, veel Europese arthouse-dingen. En deze film had, je kon er zeker de thrillerkant van zien. En toen we begonnen te werken, realiseerden we ons dat het materiaal deze kenmerken heeft die zoveel kunnen gebruiken manieren, en je kunt er zo diep in graven omdat je een idee neemt dat ergens is gedaan, je verandert gewoon de context.

En het krijgt zoveel lagen - het is luxe versus honger, de waarde van dingen wanneer je moet overleven, technologie tegen de mensheid, ben jij het zelf, of het keert zich tegen ons. Communicatie van de menselijke natuur is er een afwezigheid van materiële communicatie, dan gaat de mensheid naar een meer spirituele situatie. Je begint dingen te creëren omdat het jouw behoefte is om iets te creëren om te communiceren, om een ​​omgeving te creëren [waarin] je terug kunt stuiteren.

Het is een buitengewoon leerzaam proces geweest in termen van [de] ontwikkeling van het materiaal. En het was buitengewoon krankzinnig voor ons om het te produceren, omdat het onze eerste studiofilm is. We moesten een heel interessante mix van manieren van produceren doen - om je eigen set te bouwen, want dat konden we natuurlijk niet huur een appartement in New York Maar om elke dag op de set te staan, denk ik dat het Willem heeft geholpen om op een heel natuurlijke manier te spelen manier. En eigenlijk is het een van de dingen die we al heel vroeg met hem bespraken, zoals: "Jongens, kan ik [het] alleen doen in de studio? Ik kan het niet green screen doen." Hiermee was het heel pragmatisch.

We deden de deur open en gingen het appartement binnen - je dacht dat je op Time's Square was, tachtig verdiepingen, en het is nacht. Dus we hebben veel geleerd, en het was een gekke rit. Wat er ook met deze film is gebeurd en wat er ook in dit materiaal bestaat, is omdat veel mensen dachten dat het een briljant idee [was] en het stond zo open voor mensen om dingen mee te brengen. Het is in veel opzichten een collectief kunstwerk.

Ook al heb je het gebouwd, heb je ondervonden dat er uitdagingen uit voortkwamen of maakte dat het een beetje gemakkelijker in termen van aanpassing aan de omgeving [en] aan de behoeften van de productie?

Giorgos Karnavas: Het was buitengewoon moeilijk om het te maken en het was buitengewoon gemakkelijk om de film op te nemen. Het was een debuutfilm, het was mijn eerste keer in de studio, [en] de productieontwerper heeft nog nooit zoiets in deze verhouding gedaan. Het eigenlijke appartement was 800 vierkante meter. We moesten het bijna twee meter van de vloer van de studio optillen en waterdicht maken omdat er tonnen water [in] de laatste sequentie van de film werden gegooid.

Je kunt je niet voorstellen hoeveel stress we hadden van de statica en zo, want je hebt alle handtekeningen, je brengt de mensen daarheen, maar ze zeggen tegen je: we hebben het nog nooit eerder gedaan. Al je berekeningen en alle wetenschappelijke kennis daarover is er, maar het is als een aardbeving - jij bouw een huis voor een aardbeving, en je zegt dat het het zal doorstaan, maar je moet er doorheen [het] om te zijn Zeker. Een van de dingen die Vasilis ons echt duwde, en vooral mij als producer, [was] dat we echt in het huis moeten investeren, en we moeten het echt enorm maken, want het waren twee dingen. Ten eerste wilden we Vasilis en de DOP echt de mogelijkheid geven om opnamen te maken die niet op elkaar lijken. En dit is iets dat duidelijk iedereen begrijpt.

We waren in Berlijn en hadden zoveel mensen uit het publiek, maar ook collega's, dat ze zeiden: "Man, je hebt de film in de thuislocatie gezien, en je hebt geen enkel schot [dat is] hetzelfde [als een ander]." Je kunt het doen als je de ruimte hebt om te bewegen met je handgrepen en zo. Dus ik geef hem veel complimenten voor het pushen van ons, omdat het veel waarde opleverde. En het andere, het was extreem hoog als een appartement. Dus we wisten dat dit soort huizen soms extreem hoog kunnen zijn. En dit hielp ons om de menselijke figuur klein in het appartement te laten zien, zodat de eenzaamheid groter is. Op de een of andere manier kun je zelfs een metafoor creëren dat het appartement een kleine wereld is. Het was, denk ik, heel goed gebouwd.

Het was heel goed doordacht als een productieontwerp om de omstandigheden te veranderen en de camera snel te verplaatsen, de opstelling te verplaatsen. Ik bedoel, in 15 minuten waren we een nieuwe set aan het opbouwen. Eén druk op een iPad om de schermen te wijzigen, één persoon op de iPad om de basislichtomstandigheden te wijzigen. Verplaats de grip een beetje want ook wij gebruikten een dolly zonder een enkele fout. Hierdoor bleef dus ook de snelheid van de acteur behouden. Hij kreeg het nooit koud. Dus we volgden hem. Dat hebben we altijd al willen doen en we hebben het in een zeer documentaire stijl opgenomen. We creëerden de omgeving, we creëerden de conditie, [en] we schoten in chronologische volgorde. Willem opende de deur. Hij stapte in, hij werd het personage. En we probeerden hem elke keer met een camera te volgen, in een poging onszelf niet te herhalen. [Dat waren] de zeer eenvoudige principes van fotograferen.

Een van mijn favoriete scènes was die scène in de gang waar hij doordrenkt is met dat groene licht, de muren komen heel dicht bij elkaar en Nemo vindt het zelfportret dat hij zoekt en dat plastic lichaam. Voor mij voelde dat als een verschuiving, misschien niet noodzakelijkerwijs uit de realiteit, maar het wordt een beetje wazig. En dus was ik benieuwd wat jouw interpretatie daarvan was en of je iets over dat moment zou kunnen zeggen.

Giorgos Karnavas: Dit moment is met opzet geplant omdat we een grote verrassing wilden. We wilden dat hij iets anders zou vinden. En met hem, het publiek, want de kamer en het huis tot dan toe hebben we gezien. Dus eerst waren we op zoek naar een nieuwe verrassing in het script. We hadden een heel duidelijke artistieke referentie. [Lacht]. Sommige mensen [op] internet denken dat we het met opzet hebben gedaan om de Green Goblin te connoteren, wat niet het geval was, maar het kwam ons heel goed van pas.

Het was dus de combinatie van twee dingen. Eerst wilden we een verrassing op het scherm hebben. Dus moet hij iets anders vinden, iets waarvan hij niet wist dat het ook bestond, want het is vrij duidelijk dat de overval, althans in het begin, zeer goed gepland is. Ze weten waar ze heen gaan, ze gaan specifieke dingen halen, maar door het slimme huis en de hack is er een storing in huis. Dus het tweede dat we daar hebben geplant, was een element van de menselijke geschiedenis, waarvan we er nogal wat in de film hebben. Het is het concept van [de] piramide. Dus een van de eerste dingen die de mensheid deed, en dit is eigenlijk heel interessant [in] de manier waarop we leven en dood begrijpen, de manier waarop de dood altijd een heel belangrijk moment was in het leven van mensen. Ook, [in] een cultuur als de oude Griekse cultuur, namen de zeer rijke mensen de graven mee van de kostbaarste bezittingen die ze hadden. Het zijn de dingen die ze graag bij zich zouden hebben in het hiernamaals.

Maar het was ook een sociaal iets. Dus de arme mensen mochten dat niet doen, ook al hadden ze iets soortgelijks mee te nemen. En dan gaan we naar het verbeterde concept van piramides. Dus piramides waren precies dat. Dit zijn deze monumentale gebouwen van de mensheid waar de keizer, de heerser over de levens, een plek creëert waar hij al zijn rijkdom mee naartoe neemt. Je kunt er niet in en als je erin komt, ga je verdwalen. En het is een heel fundamenteel menselijk verhaal. Dus eigenlijk, wat er gebeurt, wat we proberen te zeggen, is dat de eigenaar het idee heeft van een piramide. Het is eigenlijk een kunstwerk dat iemand voor hem heeft gemaakt, zijn neplichaam, en hoe deze twee dingen met elkaar in botsing kwamen. Deze zeer eenvoudige en soms nogal domme ideeën komen uit het prille begin van de cinema. Je weet dat de rechercheur een huis binnendrong, en hij zou een scheur in de bibliotheek zien en zeggen: "Ah!"

De relatie van die drie dingen, ik denk dat het zo goed werkt, omdat het in de eerste plaats nieuw leven inblaast wat is gebeurt in termen van gebeurtenissen [en] het creëert een echt thrillermoment, maar dan brengt het zoveel naar de verhaal. En met het boek en wat het boek zegt en [het] is een van de fundamentele geschreven stukken van de menselijke cultuur. Het is een van de heilige boeken van de mensheid. En het is een van de zeldzame exemplaren die we hebben - het was een enorm ding om dit exemplaar te krijgen. Ik denk dat het afkomstig was van een instituut of een universiteit in de universiteit in het VK waar ze die dingen bewaren. En ze hebben een aantal beperkte replica's van dit boek, maar op een heel specifieke manier.

Dat piramide-idee is interessant als je bedenkt wat Nemo naar dat dakraam bouwt. Er zijn zoveel interpretaties [en] zoveel manieren waarop dat einde zou kunnen gaan.

Giorgos Karnavas: Nou, dat is een van de belangrijkste redenen waarom we "Pyramid Song" hebben opgepikt voor de aftiteling. En het is de eerste keer dat Radiohead een nummer gaf voor de aftiteling van een film. Ze hebben het nog nooit eerder gedaan. Maar het is zo organisch en het zegt zoveel. En het helpt je als je iets opnieuw wilt bezoeken. We hopen dat mensen hierdoor tijdens de aftiteling willen blijven en nadenken: "Wat hebben we gezien? Wat was dat? Wat is er met hem gebeurd?" Dus het probeert eigenlijk om van de aftiteling van de film een ​​voortzetting van het [verhaal] te maken.

Had je een definitief antwoord? Of heb je het ook voor jezelf open gelaten?

Giorgos Karnavas: Het is een totaal open einde. Maar voor ons is het belangrijkste dat we aan het einde van de film wilden dat de wens van het publiek zou zijn: help deze arme man alsjeblieft om naar buiten te gaan, om zichzelf te redden zoals hij zichzelf niet kan redden, om dicht bij deze mens te komen figuur. Maar hoewel hij een dief is, is hij niet de beste man ter wereld, maar ik denk dat de film erin slaagt om deze persoon op een zeer sympathieke manier te zien omdat hij wil overleven. Hij gebruikt al zijn slimheid en ervaring om een ​​andere dag te leven. En aan het eind van de dag krijg je het gevoel dat hij een positieve kerel is. Er is iets met hem, dit subtiele en bijna immateriële ding, het creëert een gevoel [in] het publiek. Dat moeten we Willem toerekenen. Hij neemt je mee. Het is een unieke prestatie, man. Het was ook iets heel fysieks voor hem. Heel fysiek. Ik denk niet dat iemand anders dat kan.

Willem gaat in veel van zijn rollen naar een aantal intense plaatsen. In deze rol ook specifiek. Was hij altijd] op tafel? Of was het toeval hoe hij in de film werd gecast?

Giorgos Karnavas: Kijk, als je films maakt zoals wij... Wij komen uit Griekenland. We komen uit, laten we zeggen, de arthouse-wereld. We moeten dus altijd onconventionele manieren vinden om te doen wat we willen doen. We zijn dus bijvoorbeeld niet naar een casting director gegaan. We proberen het materiaal altijd vrij vroeg onder de aandacht te brengen van het talent waarmee we willen werken en kijken of ze het willen doen en halen ze dan op. Omdat dit een meerwaarde geeft aan het materiaal. Het creëert een relatie die verder gaat dan professioneel, en ik denk dat het de meest organische manier van artistieke creatie is. Dit zijn buitengewoon belangrijke dingen, vooral als je probeert het onbekende in te stappen, wat voor ons het geval was. Willem kwam aan boord met het eerste ontwerp. Het was eigenlijk al vroeg en we waren verrast hoe snel hij reageerde en hoe hij zei: "Ik ben deze man, ik wil je ontmoeten."

Hij ontmoette ons na drie maanden. En de volgende dag was hij bij ons, hij maakte er deel van uit, hij was Nemo. En toen begonnen we af te ronden, alles met hem in gedachten op te bouwen, [en] ideeën uit te wisselen. En we kwamen terecht in de studio, de eerste opnamedag, en Vasilis had [een] heel duidelijk begrip met hem dat het script een blauwdruk is. Hopelijk word jij het personage. Dus geef ons alsjeblieft wat je hebt. En hij improviseerde veel. 50%, 40% van de film is veel improvisatie omdat hij echt Nemo werd. En dus begonnen we hem te volgen. Het was iets heel organisch. En omdat we [opeenvolgend] aan het fotograferen waren, was het maandag, daarna was het de volgende dag, het volgende. Het was een heel natuurlijke evolutie van dingen. Hij zegt ook dat het hele proces, de hele aanpak en de manier waarop we aan de film werkten, hem de mogelijkheid gaven om de persoon te worden en deze uitvoering op een heel natuurlijke manier te geven.

Over Binnen

INSIDE vertelt het verhaal van Nemo, een kunstdief die vastzit in een penthouse in New York nadat zijn overval niet verloopt zoals gepland. Binnen opgesloten met niets anders dan kunstwerken van onschatbare waarde, moet hij al zijn sluwheid en vindingrijkheid gebruiken om te overleven.

Bekijk onze andere Binnen interview hier:

• Willem Dafoe

Binnen draait nu in theaters. Je kunt ook de samenwerking met de film bekijken SuperYaki.