Prey: 10 meest unieke filmmonsters uit de jaren '80

De release van Hulu's nieuwste scifi-thriller Prooiziet de terugkeer van The Predator, een van de meest iconische en vooraanstaande filmmonsters van de afgelopen veertig jaar. Met zijn gruwelijk effectieve technologie, honger naar jacht op wild en knoestig ontwerp, is The Predator vereeuwigd door een megafranchise van sequels en cross-overs.

Maar The Predator is niet de enige superster van creature-eigenschappen die in de jaren '80 debuteerde. Het decennium was rijk aan creatieve filmmonsters die de tand des tijds hebben doorstaan ​​met hun unieke ontwerpen en achtergrondverhalen. Of het nu gaat om demonen, buitenaardse wezens of mislukte laboratoriumexperimenten, deze onderstaande filmmonsters behoren tot de meest onvergetelijke filmmonsters van de jaren tachtig.

De Leviathan

Vaak beschreven als een vermenging met een waterthema van The Thing en de Xenomorph, was deze mutatie in het zeeleven het resultaat van een Sovjet-experiment aan boord van een onderzeeër. Het infecteert zijn slachtoffers als een virus voordat ze allemaal samensmelten om toe te voegen aan zijn lichaamsgewicht. In zijn uiteindelijke vorm is The Leviathan een heerlijk cheesy maar uiteindelijk uitgevoerd monster van de zee.

Het heeft misschien inspiratie gehaald uit eerdere monsters, maar het achtergrondverhaal en het uiteindelijke ontwerp onderscheiden het nog steeds als een monster dat zijn mannetje kan staan. Trouwens, de gedachte om erdoor geabsorbeerd te worden is echt huiveringwekkend. Dit wezen heeft tot nu toe slechts in één film gespeeld, maar het zou niet moeilijk zijn om je voor te stellen dat het terugkomt voor toekomstige sequels om de oceanen opnieuw te terroriseren.

De dodelijke spawn

Een van de lastigste monsters op de lijst, The Deadly Spawn, is een buitenaards wezen dat onuitsprekelijke verschrikkingen begint aan te richten op een gezin dat in een buitenwijk woont. Het is een oogloze wormachtige mutant met honderden en honderden gekartelde tanden die alles (en iedereen) zal eten waar het zijn tentakels op kan krijgen.

Als het op filmmonsters aankomt, is executie de naam van het spel, en het FX-team kan zichzelf allemaal toejuichen voor het maken van een van de smerigste, gemeenste en meest weerzinwekkende wezens van het decennium. De dodelijke spawn is een ode aan buitenaardse films uit de jaren 50 maar met een gruwelijke, maagkrampende draai. En dit wezen is des te indrukwekkender wetende dat de filmmakers slechts een budget van $ 25.000 hadden om mee te werken.

De hersenen

Niet veel monsterfilms geven het publiek stof tot nadenken, maar dit bizarre poppenspel bewijst het principe van geest boven materie. Een gigantisch, gemuteerd brein met ogen en een boze glimlach. The Brain wordt door een zelfhulpgoeroe gebruikt als onderdeel van een mind-control-samenzwering. Hoewel het zijn slachtoffers meestal onderwerpt door middel van telekinetische manipulatie, heeft dit gigantische brein ook een gemene beet en is het niet bang om het te gebruiken.

The Brain is een van die filmmonsters die dat prachtige strakke touw bewandelt tussen echt cool en ongelooflijk campy. Het is gemakkelijk om te lachen om een ​​film met een gigantisch brein, maar tegelijkertijd is het moeilijk te ontkennen dat het angstaanjagend zou zijn om die gemene grijns in een donkere gang te zien. Hoewel het geen verrassing is dat The Brain zichzelf geen enorme franchise verdiende, had het maar één film nodig om indruk te maken.

Elmer

De meeste monsters vallen aan met hoektanden of klauwen en dreigen ze aan flarden te scheuren. En toch is hier een wezen dat op zijn slachtoffers jaagt door iets verraderlijkers: verslaving. Elmer is een parasiet die zijn gastheer injecteert met een vloeistof die hem een ​​ongeëvenaarde high geeft... maar met een prijs. Dat doet hij alleen als zijn gastheer slachtoffers voor hem kan regelen.

Ondanks zijn kleine formaat en beperkte fysieke mogelijkheden, geldt Elmer nog steeds als een van de meest verraderlijke wezens uit de jaren '80, en hij is nog verontrustender gemaakt door het feit dat hij zo'n grillige, zorgeloze houding. In een decennium dat een ernstige drugsepidemie doormaakte, is Elmer een perfecte metafoor voor de sinistere effecten van verslaving en ontwenning.

Sam de vreemdeling

Het zou moeilijk zijn om een ​​meer onaangenaam afschrikwekkende en verontrustende scifi-monsterfilm te vinden dan Xtro, dat gaat over een vader die is ontvoerd door buitenaardse wezens en terugkeert naar de aarde op zoek naar zijn familie. Maar als hij terugkeert naar zijn thuisplaneet, komt hij in de vorm van een buitenaards wezen met een achterstevoren hoofd.

Ondanks dat het zo'n eenvoudig ontwerp is, is dit een van de meest verontrustende buitenaardse wezens van de jaren tachtig. Tot overmaat van ramp pleegt het wezen aanranding in een van de meest verontrustende sci-fi-plannen sinds de Facehugger van Buitenaards wezen. Xtro wordt niet aanbevolen voor angsthazen, en dit monster is een perfect voorbeeld van waarom.

Het monster in de kast

"The Monster in the Closet" is een van die klassieke spookachtige concepten waar veel verhalenvertellers naar hebben gestreefd, maar geen van die interpretaties is zo grillig als deze boeman uit Het monster in de kast, een creature-feature waarin een monster centraal staat dat uit de kasten van zijn slachtoffers tevoorschijn komt.

Uitgebracht door het beruchte Troma Entertainment, er is een ironische aantrekkingskracht op dit wangedrocht, en de film neemt het concept wijselijk niet zo serieus. Deze toon vormt het perfecte podium voor deze monsterlijke creatie, die zowel hilarisch is als toch een indrukwekkend staaltje van creature-feature FX-werk. Er moet ook worden vermeld dat dit monster werd gespeeld door dezelfde acteur die de originele Predator speelde, wijlen Kevin Peter Hall.

Hongerig Beest

Dit wezen is zo uniek dat het bijna onmogelijk te beschrijven is. Officieel het "Hungry Beast" genoemd, maakte deze grungy muppet zijn debuut in de camptastische monsterfilm, Terreurvisie. Het is een huisdier uit een intergalactische wereld dat daadwerkelijk naar de aarde is getransporteerd via het televisietoestel van een typisch gezin uit de jaren 80.

Het feit dat Hungry Beast bedoeld was als huisdier is een totaal inventief achtergrondverhaal dat dit monster een heel andere persoonlijkheid geeft dan elk ander monster op het witte doek daarvoor of daarna. Het is zo misvormd en rommelig dat het grenst aan schattig totdat hij de kop eraf begint te bijten. Terwijl TerrorVision is niet bepaald een meesterwerk, Hungry Beast is een filmisch wonder dat niet mag worden vergeten.

Het roofdier

Dit filmmonster heeft standgehouden en is tot op de dag van vandaag een van de meest populaire filmschurken. En het is des te indrukwekkender als je weet hoe eerlijk gezegd maf en off-base was het oorspronkelijke ontwerp. Gelukkig werd special effects-maestro Stan Winston aan boord gehaald om het op te knappen, en daarbij creëerde hij een van de meest iconische filmmonsters, niet alleen van de jaren '80, maar aller tijden.

Er is zoveel aandacht en detail in dit ene wezen gestoken dat het een volledig gerealiseerd personage en een perfecte tegenstander wordt. Het helpt natuurlijk dat regisseur John McTiernan de "Jaws" -regel heeft geïmplanteerd en The Predator pas op het juiste moment heeft onthuld. Het eindresultaat is allesbehalve een teleurstelling. De Predator speelde een hoofdrol in een ongelooflijk lucratieve en langdurige franchise, en het is zeker niet moeilijk te begrijpen waarom.

Pompoenhoofd

Stan Winston hielp niet alleen bij het ontwerpen en realiseren van dit crimineel onderschatte wezen, maar hij regisseerde ook de originele film. Pompoenhoofd domineerde de kassa destijds niet, maar heeft sindsdien een cultstatus verworven dankzij zijn monster van het hoogste niveau. Het demonische wezen dat bekend staat als Pumpkinhead is een bovennatuurlijk beest dat is opgewekt om wraak te nemen namens zijn meester.

Dat betekent dat niet alleen is Pompoenhoofd een prachtig gerealiseerde monsterfilm, maar het is ook een diepe waarschuwing voor de morele gevaren van wraak en vergelding. Pumpkinhead symboliseert perfect de duisternis die in ieders ziel op de loer ligt, een die klaar is om zijn vijanden zonder mededogen te vernietigen. Het origineel Pompoenhoofd kreeg slechts een paar voor tv gemaakte sequels, maar het is zo'n fascinerend wezen dat het een echte comeback verdient.

Het ding

Dit buitenaardse wezen transformeert een van de meest unieke en memorabele filmmonsters uit de jaren 80 omdat het niet slechts één opvallend ontwerp biedt, maar meerdere. Een vijandig buitenaards wezen dat kan muteren en de vorm kan aannemen van elk wezen dat het assimileert, elk transformatie die The Thing ondergaat is een wonder om te aanschouwen en is nog steeds de gouden standaard van praktische FX.

Maar nog meer dan de special effects-tovenarij van Rob Bottin, is The Thing het gevaarlijkste en verraderlijkste filmmonster omdat het onopgemerkt tussen zijn slachtoffers kan op de loer liggen. Dat betekent dat het een verborgen dreiging is die pas toeslaat als hij goed en klaar is.