10 beste horrorfilms over verdriet

Schrijver-regisseur Alex Garland polariseerde onlangs critici en publiek met zijn folk-horrorfilm Heren. Jessie Buckley speelt een weduwe die op vakantie gaat om de schijnbare zelfmoord van haar man te verwerken. Dit is de meest recente horrorfilm over verdriet, maar het is verre van de eerste film die angst uit de zeer reële terreur van verlies en rouw wringt.

Van Erfgenaam naar De vormverwisselaar naar Kijk nu niet, enkele van de grootste en meest aangrijpende horrorfilms die ooit zijn gemaakt, gaan over het thema verdriet.

Pet Sematary (1989)

Gebaseerd op de gelijknamige roman van Stephen King, Pet Sematary draait om een ​​oude begraafplaats met de mystieke kracht om huisdieren weer tot leven te wekken. Nadat zijn zoon is aangereden en gedood door een snel rijdende vrachtwagen, besluit een radeloze vader hem daar te begraven.

Elke rouwende ouder zou dezelfde drastische maatregel nemen als dezelfde begraafplaats in hun achtertuin zou liggen. De boodschap van Pet Sematary is dat, hoe moeilijk het ook is om een ​​verlies te verwerken, het belangrijk is om het te accepteren.

Het nachthuis (2020)

Rebecca Hall schittert Het Nachthuis als weduwe die in een huis woont dat haar onlangs overleden architect-echtgenoot heeft ontworpen. Wanneer ze een identiek huis vindt met daarin haar dubbelganger, begint ze verontrustende geheimen te ontdekken die haar man voor haar verborgen hield.

Hij ontdekte dat een demon haar volgde, en in plaats van haar erover te vertellen, probeerde hij de demon in de val te lokken, maar slaagde er niet in. Deze demon is een geweldig symbool voor het verdriet dat ze niet kan afschudden.

Het weeshuis (2007)

Er hoeft niet te worden bevestigd dat een geliefde is overleden om mensen verdriet te laten voelen over het verlies. J.A. Bayona's regiedebuut Het weeshuis richt zich op een vrouw die terugkeert naar het weeshuis waar ze opgroeide met haar geadopteerde zoon, Simón, die vermist wordt na een ruzie.

Na een uitgebreide zoektocht wordt aangenomen dat Simón is overleden. Zijn moeder is zo wanhopig om te geloven dat hij nog leeft dat ze contact probeert op te nemen met de geesten van weeskinderen om hem te vinden.

De Babadook (2014)

De speelfilmdebuut van Jennifer Kent De Babadook is een van de bepalende werken van de zogenaamde "verheven horror" -beweging die het genre in de jaren 2010 de beste recensies in decennia zag ontvangen. Het heeft geen schrikreacties; in plaats daarvan maakt het zijn publiek zenuwachtig met een griezelige sfeer en aangrijpende subtekst.

Essie Davis schittert als een uitgeputte alleenstaande moeder die haar zoon alleen moest opvoeden nadat haar man omkwam bij een auto-ongeluk terwijl hij haar naar het ziekenhuis reed toen ze aan het bevallen was. Vanaf die dag kreeg ze te maken met overweldigend verlies en de overweldigende verantwoordelijkheden van het ouderschap tegelijk.

Midsommar (2019)

Ari Aster liet kijkers diep verontrust achter met de verontrustende beelden in zijn tweede speelfilm midsommar. Florence Pugh schittert als Dani, een jonge vrouw die een Zweedse commune bezoekt om haar gedachten af ​​te leiden van de moord-zelfmoord waarbij haar hele familie omkwam.

De gruwel van haar immense verdriet wordt gevisualiseerd in de gruwelen van oudere mensen die worden opgeofferd aan de rand van een klif en een gaslighting-vriend die wordt verdoofd en in een uitgehold berenkarkas wordt gestopt in een brandende toestand gebouw.

De afdaling (2005)

De openingsact van Neil Marshall's De afdaling biedt een dubbele klap van terreur. Een groep vrienden komt vast te zitten in een instorting terwijl ze een onbekend netwerk van grotten verkennen. Er is geen kans dat ze ooit zullen worden gered, en alsof dat nog niet beangstigend genoeg is, worden ze prompt het doelwit van een ras van bloeddorstige grotbewonende mutanten.

Er is ook een ondertoon van verdriet in de hele film, aangezien de hoofdrolspeler, Sarah, aan het bijkomen is van een traumatisch auto-ongeluk waarbij haar man en haar jonge dochter om het leven kwamen.

Mungomeer (2008)

Een van de beste horrorfilms uit Australië, Mungomeer draait om een ​​gezin dat vrede probeert te sluiten met de verdrinkingsdood van hun dochter en de mogelijk paranormale omstandigheden rond haar overlijden.

De mockumentary-stijl van de film, met elementen van "found footage" en docufictie en acteurs die geïnterviewden spelen, geeft het verhaal een verrassend gevoel van realisme.

De vormverwisselaar (1980)

Nadat zijn vrouw en dochter plotseling overlijden, verhuist een gerespecteerde New Yorkse componist naar een spookachtig landhuis in Seattle in Peter Medaks psychologische horrorklassieker De vormverwisselaar. Terwijl hij in dit landhuis verblijft, begint hij te vermoeden dat het er spookt.

Het geniale van de horror van de film is dat de geesten die rondspoken in het nieuwe huis van deze componist een krachtige metafoor zijn voor het trauma dat zijn emoties achtervolgt.

Erfelijk (2018)

Ari Aster onderzocht niet alleen verdriet in zijn tweede film midsommar; het was ook een overheersend thema in zijn eerste. Erfgenaam begint met Annie Graham van Toni Collette die de begrafenis van haar moeder bijwoont. Terwijl ze dat verlies nog aan het verwerken is, krijgt ze te maken met het verlies van haar 13-jarige dochter Charlie door middel van accidentele onthoofding.

Wanhopig om opnieuw contact te maken met haar dochter, wordt Annie tot een seance overgehaald door een medelid van de rouwondersteuningsgroep die blijkt deel uit te maken van een sinistere heidense sekte die erop uit is haar familie op te offeren om de demon Paimon uit de geest te halen rijk.

Kijk nu niet (1973)

Nicolas Roeg Kijk nu niet begint met de ergste nachtmerrie van elke ouder. Julie Christie en Donald Sutherland spelen de hoofdrol als een getrouwd stel wiens dochter verdrinkt tijdens het spelen bij een rivier bij hun huis op het Engelse platteland. Ze reizen naar Venetië om aan hun verdriet te ontsnappen door een kerk te restaureren.

Wanneer ze een helderziende tegenkomen die beweert dat hun dochter contact met hen probeert op te nemen, komen ze in een duistere spiraal terecht die geplaagd wordt door spookachtig kwaad. Verdriet is nog nooit zo aangrijpend (en schokkend) in beeld gebracht.