Review: Alan Moore's roman Illuminations brengt de schaduwen aan het licht

Een echte meester is een meester, ongeacht welk medium hij zijn vak uitoefent en, hoe hij ook uit de stripindustrie is verdwenen, schrijver Alan Moore bewijst dat hij nog steeds absoluut aan de top staat in zijn nieuwste roman, Verlichtingen. Recht op mikken Moore's vroegere carrière in strips in beide thematische benaderingen in veel van de rijk gestructureerde verhalen en later rechttoe rechtaan satire in het langste verhaal van het stel, "What We Can Know About Thunderman', levert Moore uiteindelijk weer een sardonisch snijdende maar betoverend aangrijpende deconstructie van de moderne tijd, goed op één lijn met al zijn grootste werken.

Verlichtingen bevat in totaal negen verhalen, waarvan de meeste een bepaald magisch realisme / horrorgebied bezetten lezers van Moore's vorige romans Stem van het vuur En Jeruzalem misschien direct herkennen. Uiteindelijk zijn meest toegankelijke roman tot nu toe,

Verlichtingen lijkt aanvankelijk Moore's gebruikelijke onderwerp af te schaffen, namelijk dat het een geocentrische verkenning is van het onverzettelijke, onuitsprekelijke magische energie die mensen, plaatsen en tijdlijnen lijkt te binden, en in plaats daarvan zijn publiek verwent A Verhalen uit de crypte-stijl bloemlezing bonanza. Halverwege voert Moore misschien wel zijn grootste stunt uit en ontketent hij "Thunderman" op de lezer, wat, precies het tegenovergestelde van zijn gebruikelijke tarief, presenteert een hilarisch rauwe deconstructie van de stripindustrie door middel van een holistische reeks lopende vignetten, die de fictieve publicatie vertellen geschiedenis van Superman-analoog Thunderman door de verwrongen fandom die zijn media consumeert en de vaak gestoorde stripprofessionals die belast zijn met het brengen hem tot leven. Gelijke delen luidruchtig amusant en peinzend tragisch, Verlichtingen schildert met een passende brede streek bij het uiteindelijk diagnosticeren van een ongezonde obsessie die lijkt te pulseren in de kern van de popcultuur in de 21e eeuw; een cultuur die, hoe walgelijk hij ook is om het toe te geven, Moore is nooit meer geweest invloedrijke figuur in.

Alan Moore laat dromen nachtmerries worden

Alan Moore is misschien ver verwijderd van de commerciële eigendommen waarmee hij het meest wordt geassocieerd, namelijk de blockbusters Wachters, V voor Vendetta En Batman: de moordende grap. Echter, Verlichtingen geeft vrij verbazingwekkend (of niet) zijn meest bijtende commentaar op strips tot nu toe door een waarschijnlijk nauwkeurige kijk te geven in de wereld van de comic-dom in al zijn banale grootsheid. Gesteund door Moore's bekwame en suggestieve proza, Verlichtingen ontleedt methodisch en onverschrokken de kwalen van deze tijd met behendige precisie, eerst met "Hypothetical Lizard" die de preoccupatie van seksuele dominantie in het hart van populaire fantasie benadrukt; "Locatie, locatie, locatie" met een vlotte parodie in de trant van hedonistisch fatalisme door een rendez-vous van een advocaat van middelbare leeftijd met een Christusachtig extradimensionaal monster aan de vooravond van de Bijbelse opname; en een koel viscerale prik in de paranormale mediumbusiness in "Cold Reading" na zo'n bewust liegende paranormaal begaafde op een van zijn avonduitstapjes. Een verenigend thema dat de overhand krijgt, is het risico van mislukking dat inherent is aan showmanship, en de constante nabijheid van verraad in de machtsdynamiek tussen entertainer en publiek, mocht het publiek alleen maar achterom kijken gordijn.

Het hoogtepunt van de collectie is ook de langste, "What We Can Know About Thunderman", en misschien is dit verhaal wel Moore's beste weergave van deconstructionistische filosofie. Levendig construeren van een satirische visie op de stripindustrie, verhalend gecentreerd rond samengestelde karikaturen van het echte leven beroemdheden, neemt Moore de lezer mee door 60 jaar aan strips die soms pijnlijk en echt hartverscheurend, maar toch kluchtig zijn geschiedenis. Weg met zijn beroemde Guy Fawkes-glimlach, Moore kiest in plaats daarvan voor de meer eigentijdse trol-face hangdog-grijns terwijl hij vrolijk en bijna volledig de industrie begraaft waar hij ooit van hield, het de juiste eerbied toekent en tegelijkertijd zijn meest vernietigende kritiek uitoefent.

"Thunderman" volgt fictieve schrijvers Worsley Porlock en Daniel Wheems samen met een waanzinnige overvloed aan andere POV-personages, online forumrecreaties, interviewtranscripties en zelfs een facsimile-stripscript. Met een tovenaar onthult Moore het vreemde hart van een bedrijfstak waar hij vaak tegenin gaat creatief failliet en gericht op volwassenen, ondanks dat het oorspronkelijk bedoeld was voor kinderen uit vervlogen tijden daarnaast. Zelfs temidden van zijn duidelijk hatelijke recitatie van de litanie van diefstal van intellectueel eigendom en schadelijke psychologische neuroses die eigen zijn aan het bedrijf zelf, Moore neemt vaak de tijd om een ​​glimp van eerbied te tonen voor de eenvoudige kracht van verhalen met panelen en de oprecht bekwame ambachtslieden die op die markt werkten, vaak door de jeugdige herinneringen aan de steeds meer losgeslagen mensen Porlock. Maar net zoals Porlock geleidelijk lijkt weg te drijven van de realiteit terwijl hij opklimt op de ladder van "American Comics" (een vervanger voor DC), zo ook de Het culturele beeld van de superheld, in dit geval Thunderman, lijkt steeds verder weg te drijven van relevantie naar donker getinte, nostalgische absurdisme. Superhelden als een concept dat steeds gestoorder wordt, een toenemende grotesquerie van halfgevormde monsters die het leven en de geestelijke gezondheid van alle betrokkenen verteren.

Moore herinnert lezers eraan dat hij een sluwe woordsmid is

Het is deze culturele onderstroom van nostalgie die Moore lijkt een eerlijk deel te plaatsen van de schuld in veel van zijn verhalen, misschien niet duidelijker dan in het gelijknamige verhaal 'Illuminations'. Dit verhaal draait een schemerzonegaren in stijl over een gescheiden vrouw van middelbare leeftijd die een uitstapje maakt naar een oud resort dat hij vroeger met zijn ouders bezocht als kind, alleen om te ontdekken dat zijn herinneringen niet helemaal overeenkomen met het comfort dat hij eerder voor hen had bedoeld. Het is echter in deze terreurverhalen dat Moore zijn echte goocheltrucs weet uit te voeren. Er is een zekere uitbundige verwondering in Moore's proza ​​door de telescoop van zijn verhalen die erin slaagt om zelfs de meest smakeloze en ellendige omstandigheden zijn meestal bevinden de dodelijke hoofdrolspelers zich in een kleurrijk en betekenisvol wandtapijt dat de fabels en zwakheden van het menselijk bewustzijn in al zijn gammele toestand uitbeeldt heerlijkheid. Hoewel somber, want hoe zou zo'n reis in "Illuminations" gelukkig kunnen eindigen, het is in Moore's soms grillige controle van het geschreven woord dat een zekere oprechte lol uit zijn schokkende oneerbiedigheid en afschuw springt, zelfs ingesteld in opluchting tegen zijn oprechte evocatie van wat hij beschouwt als de ernstige problemen die de kern vormen van onze cultuur.

Verlichtingen is zeker geen viering van superhelden, en er wordt ook niet in het bijzonder iets besproken waarvan kan worden gezegd dat het een positieve invloed op de wereld heeft (tenzij je de vaardigheid meetelt in het presenteren van het argument dat Moore hier zelf tentoonspreidt), maar wat het mist aan sentiment maakt het meer dan goed in intellect. Een onmisbaar en hilarisch boekdeel van Alan Moore's gebruikelijke cerebrale kost, Verlichtingenschittert als een waardige tentoonstelling van verhalen vertellen door een van 's werelds beste schrijvers.