Kostuumontwerper Mary Zophres spreekt over de krankzinnige schaal van Babylon
Babylon-kostuumontwerper Mary Zophres bespreekt de ongelooflijke hoeveelheid werk en intentie achter haar bijdragen aan de film van Damien Chazelle.
Damien Chazelle's zeer ambitieuze vroege Hollywood-epos Babylon, dat meerdere Academy Award-nominaties heeft opgeleverd, is al uit op digitale platforms en komt op 21 maart naar Blu-ray. De film is een hoogstandje namens het hele creatieve team, met een verfrissend unieke visie van Chazelle leven op adembenemende wijze, een opvallende score van componist Justin Hurwitz, een beste uitvoering tot nu toe van Margot Robbie, en nog veel, veel meer. Babylon is absoluut de moeite waard om te bekijken, en degenen die de bioscoopvoorstelling van de film hebben gemist, kunnen nu genieten van Chazelle's grootste prestatie tot nu toe op digitale platforms.
Eén van de drie categorieën waarin Babylon werd genomineerd voor een Academy Award voor kostuumontwerp; De andere twee nominaties van de film waren voor Production Design en Original Score. Het uiterlijk van
Kostuumontwerper Zophres sprak met Scherm Rant over haar werk aan de film, het genie van Damien Chazelle en haar trots op haar garderobeteam.
Maria Zofres over Babylon
Screen Rant: Is dit, tussen de feestscènes, de enorme setscènes en het decennialange karakter van het verhaal, het meest intensieve project waaraan je hebt gewerkt, alleen al qua reikwijdte?
Mary Zophres: Het is het grootste project dat ik ooit heb gedaan, en het is groot omdat alles in camera staat. Damien zei tijdens mijn ontmoeting met hem: "Ja. Ik schreef dat er duizend mannen op het slagveld zijn, en dat er duizend mannen op het slagveld zullen zijn." Ze zijn niet betegeld, er is geen CGI, en wat ze dragen is wat ze dragen. En het ouder worden is wat zij verouderen. Hij wilde het niet manipuleren; het zit allemaal in de camera.
Dat was degene met het grootste aantal mensen, maar Skid Row had er driehonderd. De Wallach-partij telde op een gegeven moment bijna vijfhonderd mensen; Ik denk dat het misschien wel tot de hoge driehonderd is gedaald. Dit is een reeks die we gedurende zeven dagen hebben opgenomen, dus veel van die dingen moesten we bouwen omdat we wisten dat het over een lange reeks van tijd zou worden gefilmd. We hadden de reeks "Singing in the Rain" - driehonderd [mensen] voor die grappige nep-ark. We gaan geen driehonderd regenjassen vinden, [dus moesten we ze maken].
Damien schreef een prachtig, origineel episch scenario. Het mooie aan zijn scenario's, en aan de samenwerking met hem, is dat ze tegelijkertijd lezen als romans en prachtige scenario's, maar ze zitten boordevol diepgang. Hij schrijft in het script wat hij wil; het is niet zo dat hij zegt: "Oh trouwens, iedereen op Jacks zwembadfeestje gaat het zwembad in." Dat heeft hij geschreven. Als je dat weet, denk je: "Oké, dat zullen andere dingen zijn die we moeten bouwen", en dus wordt er veel gebouwd.
Ik hou van bouwen omdat het je absolute vrijheid geeft, maar het kan ook veel geld kosten, en je moet tijdbesparend zijn in de manier waarop je het doet. Het is ons gelukt om veel in eigen beheer te bouwen. Ik had een ongelooflijke crew voor deze film die onvermoeibaar werkte. We functioneerden op adrenaline en hadden een gevoel van – ik bedoel, ik weet dat ik het voelde, en ik probeerde het mijn bemanning te vertellen dit elke dag - "Ik heb nog nooit de kans gehad om dit leuk te vinden, en misschien krijgen we het nooit meer." Het is een origineel scenario. Het is niet gebaseerd op een eerder IP-adres. Wanneer gaat dat weer gebeuren? [Het is in de] jaren twintig, in deze grote omvang. Dus ik heb nooit een oogrol gekregen van mijn bemanning. Iedereen stroopte de mouwen op en zei: 'Oké. Game on!" Ze werkten onvermoeibaar, en de hoeveelheid producten, kostuums en kunstzinnigheid die uit mijn kleermakerswinkel kwam, en mijn speciale klant, het montagepersoneel, mijn assistenten, de assistent-kostuumontwerper en onze supervisor - ideeën [waren] vrij stromende. Iedereen was 'Game on'.
Zelfs de verkopers die buiten waren, overal in Los Angeles, waren erin geïnteresseerd en accepteerden de manier waarop ik wilde dat specifieke pakken op maat werden gemaakt. Ik heb proefpakken uit de jaren twintig meegebracht; Ik vond een gedateerd exemplaar waarvan ik dacht: "Dit is hoe ik wil dat het pak van Irving Thalberg op maat wordt gemaakt, en het pak van Manny." De kleermaker, die een bloeiend bedrijf heeft [en] al jaren met mij samenwerkt aan verschillende projecten, vond het geweldig. Iedereen ging er mee aan de slag.
Dat was wat zo magisch was. Het was een hoog octaangehalte. Iedereen werd gevoed door adrenaline en cafeïne. Het was intens, en ja, het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan, maar op zoveel manieren was het het meest bevredigend. Het was omdat ieders spel op honderd procent stond, en het stopte niet. Er waren gekke dingen aan de hand tot de laatste opnamedag, en toen was het voorbij, en toen dacht ik: "Oké, dat gebeurde gewoon."
Volledige openbaarmaking, de dag nadat we ons hadden ingepakt, moest ik een heupvervangende operatie ondergaan; Ik heb de hele film op krukken gedaan. Ik dacht dat ik het weekend voordat ik met de voorbereiding begon een spier had verrekt, en daarna een MRI had gehad, en ze zeiden: "Nee, het is je heup. Het is bot-op-bot." Tegen de tijd dat we onze cameratest deden, dacht ik: "Ik kan dit been niet belasten", en ik liep de hele film op krukken. Ik ging nooit zitten omdat het pijn deed om te zitten. Dat is niet waarom het het moeilijkst was; zelfs als ik niet op krukken liep, zou het de moeilijkste film zijn geweest die ik ooit heb gemaakt. Eerlijk gezegd, toen ik mijn nominatie voor de Oscar kreeg, heb ik iedereen in mijn team een sms gestuurd en hen gefeliciteerd. Ik krijg er tranen in de ogen van, maar ik dacht: "Dit is net zo goed van jou als van mij." En dat meen ik echt.
Dat is geweldig. Ik heb het gevoel dat je kunt zien dat iedereen zoveel aan die film geeft.
Mary Zofres: Ja. Zelfs de achtergrond [acteurs]. Kijk naar hen! Het was zo heet toen we die gevechtsreeks opnamen, en ze hadden een laag eronder, en dan hadden ze die tunieklaag, en toen hadden ze de maliënkolder, en de helm, en die was van metaal in de zon. En het was echt metaal. Die arme mensen - en ze namen gewoon waterpauzes. Er was daar geen schaduw, en zoals ik al zei, mensen deden het alleen maar om te winnen. Het was behoorlijk verbazingwekkend.
Hoe vaak probeer je in de hoofden van de personages te kruipen als je hun garderobe bedenkt? Ik kan me bijvoorbeeld voorstellen dat het personage van Brad Pitt een stylist heeft en zijn kleding op die manier vindt, en dan haalt Tobey Maguire gewoon willekeurige dingen uit een ladekast die hij leuk vindt, omdat hij een beetje gek. Hoeveel denk je na over de mentaliteit en levensstijl van het personage als je hem aankleedt?
Mary Zophres: Ik ga diep. Dat is gewoon hoe ik werk. Ik kleed personages aan volgens het scenario, en ik heb het geluk gehad om met veel regisseurs te mogen samenwerken Times, de schrijver en regisseur - [die] scenario's hebben die net zo rijk en volledig gevormd zijn, inclusief deze een. Het staat in de pagina, het staat in het script, wat deze karakters zijn. Het karakter van [Margot] en het karakter van Brad voelen goed omdat ik probeerde te kanaliseren wat het script me over hun karakter vertelde. Ik heb achtergrondverhalen ontwikkeld, en soms staan ze in het script, en soms zijn het verhalen die ik met Damien of met een andere regisseur heb besproken.
Er waren in die tijd geen stylisten, maar voor mij was [Brads personage Jack Conrad] een van de eerste filmsterren. Je moet niet vergeten dat filmster zijn iets geheel nieuws was. Er waren Broadway-sterren, [die] beroemd waren op Broadway, en misschien in Europa, maar deze wereldwijde of landelijke bekendheid was zo nieuw, en hij is een van de eersten. We hebben vernomen dat hij uit het Midwesten komt en naar de stad komt, en door die toespraak – omdat je het script hebt gelezen – weet je hoe het was toen hij daar voor het eerst aankwam. Die transformatie die hem in zo'n korte tijd is overkomen, en dat hij een beetje bovenop het spel zat - al die dingen bepaalden hoe ik hem kleedde. Damian vertelt me ook dat zijn karakter is geïnspireerd door Marcello Mastroianni in La Dolce Vita, dus het zijn al deze lagen.
Het idee voor hem was dat de mannen traditioneel en op deze feesten vaak een smoking droegen. [Ik dacht]: "Laten we Jack-smokings maken - ik denk dat al zijn pakken op maat zijn gemaakt." Eigenlijk alles wat De kleding die Brad Pitt in de film draagt, is op bestelling gemaakt, en ik denk dat dat daarbij zeker zou zijn gebeurd tijd. Ik denk dat het een tijd was waarin luxe sportkleding net een ding aan het worden was, en ik heb dat al heel vroeg aan Damian en Brad voorgesteld. Ik zei: "Ik denk dat hij sportkleding draagt in plaats van naar een pak en stropdas te gaan." Het gaf hem gewoon het gevoel dat hij er meer eigenaar van was, in plaats van dat hij voor de gelegenheid formeler gekleed was. Ze hielden allebei van dat idee. Zijn inspiratiebronnen waren mensen als Gary Cooper, de vroege Clark Gable, Jack Gilbert en de referenties van andere mannen die ik vond. Ik probeerde het allemaal te baseren op dingen die ik in onderzoek vond, maar die waren voor mij verrassend. Dat is wat Damian ons had gevraagd te doen: onderzoek vinden dat niet typisch op jouw jaren twintig lijkt. Dat soort spreekt voor hem van luxe en vertrouwen.
Ik kanaliseer absoluut, en dat voor elk personage, zelfs voor de dagspelers. Damien is zo goed in casten, en de casting was zo geweldig in deze film, [dat] een karakteracteur binnenkwam en ik dacht: "Oh, ik weet wat je achtergrondverhaal is." Ik geef elke extra a achtergrondverhaal; dat is mijn Jam.
Tobey Maguire [het personage James McKay] is beslist meer afwijkend. We zouden met hem de ene kant op gaan, en toen besloten we een andere kant op te gaan. Zijn make-up die Heba (Thorisdottir) deed, en zijn haar dat Jaime (Leigh McIntosh) deed, waren zo inspirerend. In eerste instantie wilden we hem helemaal groen maken en hem groen van bleekheid maken. De andere keuze was dit meer traditionele pak dat we hadden gemaakt van deze ongelooflijke vintage stof, wat de beste was. De stof was bijna bekraterd, dus het was gewoon raar en vreemd, en daar hebben we het vest op gebaseerd. We hebben niet echt veel rood in de film gezien, behalve het openingsnummer van Margot, dus het was zoiets van: "Oké, dit trekt je aandacht op dezelfde manier als haar eerste rode outfit." Uiteindelijk kozen we voor het meer traditionele silhouet voor hem, met zo'n vreemd vest eronder, maar in een heel bijzondere kleur, en het liet de make-up gewoon los. [schijnen]. En de tanden. Damian had eigenlijk de beat waar de tanden onthuld worden [in het script]. Het was niet deze lijn, het was niet die lijn, het was dat. Hij had de hele film in zijn hoofd.
Alles waar ik het hier over heb, komt allemaal door Damien. Hij is een genie, en ik gebruik dat woord niet lichtvaardig, maar ik denk wel dat hij de unieke stem van zijn generatie is. Ik ben zo trots dat ik hier deel van heb mogen uitmaken, en ik ben vereerd dat hij mij heeft gevraagd om deze film te maken. Ik kan je alle ideeën vertellen, en al mijn methoden, en dat allemaal, maar het komt echt allemaal van hem, denk ik.
Over Babylon
BABYLON, van Damien Chazelle, is een origineel episch verhaal dat zich afspeelt in het Los Angeles van de jaren twintig onder leiding van Brad Pitt, Margot Robbie en Diego Calva, met een ensemblecast bestaande uit Jovan Adepo, Li Jun Li en Jean Smart. Een verhaal over buitensporige ambitie en buitensporige excessen. Het volgt de opkomst en ondergang van meerdere personages tijdens een tijdperk van ongebreidelde decadentie en verdorvenheid in het vroege Hollywood.
Bekijk onze andere Babylon Sollicitatiegesprekken:
- Damien Chazelle
- Componist Justin Hurwitz
- Jovan Adepo & Li Jun Li
- Brad Pitt, Margo Robbie en Diego Calva