The Science Of Interstellar: hoe nauwkeurig is de film van Christopher Nolan?

Samenvatting

• Interstellair is een tijdloos, emotioneel ruimte-epos dat wetenschappelijke thema's combineert met een vader-dochterverhaal en zijn plaats verdient tussen de beste werken van de filosofische sciencefiction.
• De nadruk in de film op wetenschappelijke nauwkeurigheid, geleid door de beroemde natuurkundige Kip Thorne, heeft respect gekregen van zowel critici als de wetenschappelijke gemeenschap, waaronder astrofysicus Neil deGrasse Tyson.
• InterstellairDe weergave van zwarte gaten en hun omringende kenmerken lijkt sterk op echte foto's die zijn verkregen door de Event Horizon Telescope jaren later, hoewel de kleurtoon qua esthetiek enigszins afwijkt van de werkelijkheid redenen.

Voordat Christopher Nolan zich met atoomfysica bezighield Oppenheimer, waarvoor hij de diepten van zwarte gaten en astrofysica aanboordeInterstellair. Nolans tijdloze ruimte-epos duikt in de inspanningen van een ruimteploeg om een ​​nieuwe planeet te vinden nu de aarde onbewoonbaar wordt.

Interstellair schuwt de wetenschappelijke thema's niet, maar het verhaal maakt ook ruimte voor een echt emotioneel verhaal tussen een vader-dochterduo, gescheiden door het weefsel van ruimte en tijd. Met de betraande monologen van Matthew McConaughey en de sfeervolle partituur van Hans Zimmer, Interstellair wordt terecht beschouwd als een van de beste werken uit de filosofische sciencefiction, naast klassiekers als 2001: Een ruimte-odyssee En Solaris.

Hoewel een paar critici aanvankelijk afgeschrikt waren door de primaire nadruk van de film op wetenschappelijke nauwkeurigheid, InterstellairDe bekendheid ervan is in de jaren sinds de release in 2014 alleen maar toegenomen. Het belang dat wordt gehecht aan de theoretische natuurkunde in de praktijk komt niet alleen voort uit Nolans eigen fascinatie voor het onderwerp, maar ook uit zijn eigen fascinatie voor het onderwerp ook de onderwijskwalificaties van zijn medewerkers, variërend van wetenschappelijk adviseur Kip Thorne en zijn broer en Interstellair co-scenarioschrijver Jonathan Nolan. De film verwierf zo'n respectabele status binnen de wetenschappelijke gemeenschap dat zelfs natuurkundige en televisiepersoonlijkheid Neil deGrasse Tyson totaal ontzag had voor de visie van Nolan. Een ruimtefilm voelde inderdaad nog nooit zo realistisch aan.

Theoretisch natuurkundige Kip Thorne adviseerde over de wetenschap van interstellair

Als je bedenkt hoe onheilspellend zwarte gaten zich nog steeds in de kosmos bevinden, zijn er veel Interstellair’s wetenschap is gebaseerd op de theoretische natuurkunde. Begeleiding van Christopher Nolan was de theoretisch natuurkundige Kip Thorne van Caltech, die fungeerde als de officiële wetenschappelijke adviseur van de filmmaker en uitvoerend producent van de film. Thorne, een oude vriend van collega-grootheden als wijlen Stephen Hawking en Carl Sagan, is een gerespecteerde stem van de rede als het gaat om astrofysica, nadat hij in 2017 de Nobelprijs voor natuurkunde heeft verdiend voor zijn onderzoek naar zwaartekracht golven. Volgens Bedrade,Interstellair werd eigenlijk bedacht door Thorne en producer Lynda Obst in de jaren 2000, lang voordat Nolan aan boord kwam.

Overwegende hoeveel Christopher Nolan geobsedeerd is door tijd, vertrouwde hij op het onderzoek van Thorne om veranderingen in het ruimte-tijd continuüm te achterhalen Interstellair. In het boek wordt zijn onderzoek voor de film gedetailleerd beschreven De wetenschap van interstellair, schreef de natuurkundige over hoe zijn theorieën hielpen bij het visualiseren van de zwarte gaten die in de film worden afgebeeld en het verklaren van hun tijdveranderende capaciteiten. In de film vertrekt het ruimteschip Endurance naar een fictief zwart gat genaamd Gargantua, dat 100 miljoen keer groter is dan de zon. Een opmerkelijk visueel element van de stervende ster – het superzware zwarte gat – is een schijf van materie die eromheen draait.

Deze accretieschijf, zoals hij formeel wordt genoemd, wordt gevormd onder invloed van de hoge zwaartekracht. Thorne voegt eraan toe dat de schijf van Gargantua materie zoals gas en stof bevat en uiteindelijk licht en warmte biedt aan alle planeten en entiteiten binnen het stervende sterrenstelsel. Nu de schijf zo'n hoog zwaartekrachtveld creëert, wordt het duidelijk waarom de veroudering van de hoofdrolspeler Cooper vertraagt. het einde van Interstellair. Het was Albert Einstein die, door zijn grondige vergelijkingen over de algemene relativiteitstheorie, suggereerde dat de tijd langzamer beweegt in hogere zwaartekrachtvelden. Nu Endurance zo dicht bij het zwarte gat draait, is het duidelijk dat de klok van Cooper langzamer zal tikken.

Interstellair heeft zwarte gaten nauwkeurig weergegeven, vijf jaar vóór het eerste echte bewijs van hoe ze eruit zien

Zwarte gaten en hun schijven met hoge zwaartekracht werden tot de vijf jaar daarna grotendeels nagebouwd door middel van theoretische schetsen Interstellair’s vrijlating. In plaats van ze alleen maar als tweedimensionale gaten te presenteren, werden de vervormde variaties van een sterk zwaartekrachtveld bereikt met een meer driedimensionaal bolvormig uiterlijk. Supervisor van visuele effecten, Paul Franklin en zijn team, hebben hun weergave van zwarte gaten zo goed neergezet dat het wel klopt leken op echte foto’s die in 2019 door de Event Horizon Telescope waren verkregen – vijf jaar na die van de film uitgave. Deze foto's lieten terecht zien hoe dicht de film van Christopher Nolan kwam bij het nauwkeurig visualiseren van een zwart gat en de omringende grens, ook wel de gebeurtenishorizon genoemd.

Interstellair werd geprezen omdat hij een foto presenteerde van een zwart gat dat deze foto het dichtst benaderde, vanaf het zwarte, lege centrum tot aan de roterende accretieschijf. Echter, zoals de Event Horizon-telescoop's officiële website wijst op de wetenschap van Interstellair wijkt om esthetische redenen enigszins af van de werkelijkheid. Het belangrijkste verschil was dat de filmversie van een zwart gat de helderheid van de naderende en terugwijkende zijde van de schijven lijkt te hebben omgekeerd. Terwijl de naderende kant helderder lijkt, is de terugwijkende kant veel zwakker. Interstellair, hield zich echter niet aan deze kleurtoon, ook al kwam het verder heel dicht bij het voorspellen van het echte werk.

De theorieën van natuurkundige Gerard O'Neill inspireerden de ruimtehabitats van de film

Het was wijlen theoretisch natuurkundige Gerard O’Neill die een soort new-age Ark van Noach bedacht om de hele mensheid naar een andere planeet te vervoeren, net zoals de wetenschappers en astronauten van Interstellair van plan waren te doen. Deze conceptuele ruimtenederzettingen, toepasselijk getiteld O'Neill-cilinders, werden getrouw nagebouwd door de Interstellair special effects-team als middel voor ruimtekolonisatie. De O'Neill-cilinders zouden twee cilinders hebben die tegenover elkaar draaien, een methode om kunstmatige zwaartekracht te creëren op de te bewonen planeet. Interessant genoeg stelde Jeff Bezos, hoofd van Amazon, voor om in 2019 zulke gigantische O'Neill-cilinders te bouwen (via Populaire mechanica).

Interstellaire schrijver Jonathan Nolan studeerde relativiteitstheorie aan het California Institute of Technology

Jonathan Nolan heeft met zijn broer Christopher Nolan aan verschillende projecten samengewerkt, die helemaal teruggaan tot Aandenken. Terwijl de neo-noir uit 2000 gebaseerd was op het korte verhaal van Jonathan Nolan, Interstellair bleek een even persoonlijk project voor hem te zijn, aangezien hij vier jaar aan het California Institute of Technology (Caltech) had doorgebracht om de relativiteitstheorie te bestuderen en zo de wetenschap van Interstellair. Hij onthulde dit weetje achter de schermen in een interview op Larry Koning nu. Caltech was uiteraard gunstig voor het maken van de film, aangezien Kip Thorne ook al lang onderzoeker en docent aan de universiteit was.

Neil deGrasse Tyson prijst Interstellar Over 2001

Het diepgaande verhaal van Stanley Kubrick 2001: Een ruimte-odyssee houdt nog steeds stand vandaag vanwege zijn profetische commentaar op onder meer ruimtevaart en kunstmatige intelligentie. Bij de vrijlating ervan, Interstellair vergelijkingen trok 2001 vanwege zijn filosofische benadering van ruimtekolonisatie in de toekomst en specifieke robottechnologieën. Maar toch een wetenschappelijk denker, auteur en astrofysicus Neil deGrasse Tyson zegt de wetenschap van Interstellair houdt stand zelfs meer dan 2001, vooral vanwege de weergave van zwarte gaten. Op sociale media en in een interview met NBC, waar Tyson lovende woorden voor had Interstellair's nauwkeurige verkenning van concepten als Einsteins relativiteitstheorieën en de kromming van de ruimte.

Wat Tyson opviel was de manier waarop Interstellair’s versie van een zwart gat weerspiegelde de vervormende ruimte in zijn omgeving. Nu de omringende beelden rond het zwarte gat nog meer vervormd zijn, is de wetenschap van Interstellair kwam er alleen maar realistischer uit te zien voor de gerespecteerde natuurkundige. Tyson was het daar wel mee eens toen Kubrick eraan werkte 2001 de wiskundige berekeningen waren niet gedetailleerd genoeg om de exacte omgeving van een zwart gat of een wormgatsysteem te voorspellen. Kubrick kon dus niet zoveel profiteren van de kern van de ruimteverkenning als Christopher Nolan kon bereiken, ondanks Interstellair duidelijk beïnvloed zijn door 2001.