Een grote anime bevestigt de grenzen van zijn uitgangspunt met één aflevering

Samenvatting

• De trainingsmontage in aflevering 7 van Shangri-La Frontier is saai en slecht uitgevoerd, met stilstaande beelden en verhalen in plaats van echte gevechten.
• Het opnemen van deze gevechten in het verhaal is onnodig en irrelevant, omdat ze spanning missen en niet volledig geanimeerd zijn.
• De komische elementen en karakterinteracties in Shangri-La Frontier zijn boeiender en leuker dan de vechtsequenties, wat het gebrek aan zinvolle gevechten in de game benadrukt.

Sunraku's avontuur in Shangri-La grens, die momenteel wordt gestreamd Knapperige rol, lijdt wanneer het de klassieke verhaallijn van ‘machtsgroei’ probeert te volgen. De trainingsmontage die plaatsvond in de zevende aflevering is veruit een van de meest saaie en vreugdeloze sequenties, en het voelt alsof zelfs de animators van C2C er halfslachtig aan werkten. Ongeacht de inzet is het moeilijk om welke videogame-setting dan ook serieus te nemen.

Het belangrijkste van de aflevering is de terugkeer van Sunraku naar Rabituza om zijn unieke zoektocht voort te zetten. Hierbij moet je tegen verschillende monsters vechten, maar de resulterende montage lijkt alleen te bestaan ​​om de ruimte te vullen en ieders geduld op te gebruiken, zowel binnen als buiten het universum. Het is een zeer twijfelachtige keuze als een anime niet veel anders kan doen dan vertellen dan laten zien.

Shangri-La Frontier zakt in elkaar als het zichzelf serieus neemt

De trainingsmontage in aflevering 7 is echt een van de meest bloedeloze. Sunraku wordt uitgedaagd om tegen verschillende monsters te vechten in de Vorpal Arena, maar de manier waarop het wordt gepresenteerd is dat ook problematisch: een uitgebreide pan over een reeks stilstaande beelden, terwijl Sunraku het proces van het doden ervan vertelt alle. De monsters zijn duidelijk niet belangrijk, en de gevechten ook niet, maar toch is iedereen – Sunraku, de animators en het publiek - is verplicht om te zitten en te luisteren, niet naar een gevecht, maar naar een idee van een gevecht dat wordt doorgehaast voltooiing. Het was een verspilling van tijd en moeite.

Trainingsbogen zijn moeilijk uit te voeren omdat de plot vastzit met gevechten die nominaal geen gevaar met zich meebrengen. Terwijl andere verhalen proberen enige spanning te herintroduceren met tijdslimieten of reële kansen op overlijden, Shangri-La Frontier reeks mist beide. Als de gevechten alleen maar verveling veroorzaken, had het eigenlijk geen zin moeten hebben om ze op te nemen vanwege hun narratieve irrelevantie. Maar omdat het verhaal gaat over Sunraku's epische zoektocht om videogamebaas Lycagon te vinden en te vermoorden, moet de plot elk ervaringspunt dat hij tegenkomt catalogiseren.

Daar is nog steeds een argument voor aan te voeren Shangri-La schittert in zijn komedie. Grappen als Rei die gilt tegen haar verliefde vogelkop terwijl ze het zware bord van haar Psyger-0-avatar aantrekt, maken beter gebruik van de mogelijkheden van virtual reality-gaming. Ondertussen heeft Sunraku's Sisyphean-grind geen belang bij een wereld waar vechten geen betekenis heeft, des te duidelijker in hoe de anime zich net zo verveeld voelt door de gevechten als het publiek. Shangri-La Frontier De verhalende misstap laat zien hoe, ondanks de nadruk op het verkrijgen van macht, het vecht- en getallenspel nog steeds het minst interessante onderdeel van een MMO blijft.

Shangri-La FrontieR is momenteel beschikbaar op Crunchyroll.

Kijk op Crunchyroll