CODA Review: een oprechte publiekstrekker die je aan het lachen en huilen zal maken

In een jaar waarin het nachtelijke nieuws vaak veel te zwaar aanvoelt, is het belangrijk om luchtige warmte te vinden als je kunt. Gelukkig was de doorbraak van het Sundance Film Festival dit jaar, CODA, is de perfecte balsem voor deze tijd. Aanstaande vrijdag op Apple TV+ en geselecteerde bioscopen, CODA het publiek verraste tijdens zijn festivaldebuut eerder dit jaar, en het is duidelijk dat lof niet misplaatst was. De film is gebaseerd op de Franse film La Famille Belier, maar vindt toch een eigen stem dankzij regisseur Sian Heder en haar indrukwekkende cast. Oprecht en eerlijk, CODA neemt wat een generiek verhaal zou kunnen zijn en verandert het in een oprechte verkenning van familie en de voordelen van inclusiviteit.

Tiener Ruby Rossi (Emilia Jones) is de titulaire CODA, of een kind van dove volwassenen. Als ze niet op school is, besteedt ze haar tijd aan het assisteren van haar familie als hun tolk voor alle dingen. Dit betekent dat wanneer haar goedbedoelende maar ongevoelige ouders Frank en Jackie (Troy Kotsur en Marlee Matlin) een soa krijgen, ze mee moet gaan voor de doktersafspraak om te vertalen. Ruby's enige echte passie is zingen, en met de aanmoediging van haar koorleraar Mr. Villalobos (Eugenio Derbez, die zo leuk is), begint ze al snel te dromen van een muziekschool. Maar nu haar familie op het punt staat een nieuw visserijbedrijf te beginnen, wordt Ruby verscheurd tussen haar loyaliteit aan hen en haar verlangen om haar eigen weg te vinden.

Het basisverhaal van een middelbare scholier met het oog op een muzikale carrière is verre van baanbrekend. CODA slaat veel van dezelfde bekende beats aan, van Mr. Villalobos' ontdekking van Ruby's krachtige stem tot de verplichte trainingsmontage. En toch, door Ruby te centreren in een doof huishouden, CODA weet baanbrekend te voelen. Hollywood heeft de neiging om verhalen over gehandicapte personages over het hoofd te zien, maar deze film laat precies zien waarom het daarmee zou moeten stoppen. Heder (die ook het scenario schreef) slaagt erin nieuwe emotionele diepten te vinden in zowel het uitgangspunt als de personages door te weigeren de Rossis als minder dan te behandelen. Ja, ze worden als dove individuen geconfronteerd met obstakels, maar het zijn ook volledig gerealiseerde karakters. Ze hebben diepgang: Franks trots is verbonden met zijn werk als visser, Ruby's broer Leo (Daniel Durant) verlangt ernaar net zo behulpzaam te zijn als zij, enzovoort. Deze details zijn belangrijk.

Het helpt dat de CODA cast voelt als een echte familie. Dit is zowel te danken aan hun uitvoeringen als aan het script van Heder, dat slimme manieren vindt om te voorkomen dat de familiale interacties te zoetsappig worden. Ruby en Leo proberen elkaar regelmatig te overtreffen met profane bijnamen, en Matlin's Jackie heeft er geen probleem mee Leo te helpen door Tinder te bladeren. Matlin is, zoals verwacht, een opvallende verschijning in de cast, omdat ze vakkundig Jackie's strijd overbrengt om Ruby's passie voor zingen te accepteren, een activiteit die ze niet kan begrijpen. Als CODAJones geeft Ruby de juiste hoeveelheid genegenheid en frustratie voor haar familie, en naarmate ze meer en meer uit haar schulp gluurt, is het onmogelijk om niet voor haar te wortelen. Bovendien zal Kotsur ongetwijfeld wat tranen uit het publiek wringen als Frank tot het besef komt dat zijn dochter een ongelooflijk talent heeft waarvan hij alleen maar hints kan opvangen.

Indien CODA heeft een fout, het zit in zijn netjes vastgebonden einde, dat enkele verhalende sprongen onthult die niet helemaal verdiend voelen. Sommige van de kleinere conflicten die door de film worden verspreid, worden snel afgehandeld. Tegelijkertijd kun je Heder moeilijk verwijten dat hij zo'n hoopvolle conclusie trekt. Terwijl Ruby haar droom najaagt, wordt het gebruik van Joni Mitchells "Both Sides Now" (misschien het meest emotionele sinds 2003 Liefde, eigenlijk) in een triomfantelijk climax moment trekt aan het hart meer dan wat dan ook in de zoet sentimentele film. Voor sommigen voelt het misschien overdreven, maar CODA is zeker toegewijd om kijkers te laten voelen alle mogelijke emoties.

Dit is een moeilijke tijd voor velen, wat maakt dat CODA voelen des te vitaler. Het biedt het comfort van het bekende, maar ook met een unieke draai waardoor het zich onderscheidt van andere films van dit soort. CODA is een publiekstrekker, gevuld met oprecht medeleven en een belangrijke boodschap: elke stem is essentieel, ook al wordt ze op verschillende manieren uitgedrukt. Degenen die op zoek zijn naar iets waardoor ze zullen glimlachen, lachen en, ja, huilen (op een goede manier!) Zou slim zijn om deze eens te bekijken.

CODAis beschikbaar in de bioscoop en begint op vrijdag 13 augustus te streamen op Apple TV+. Het is 111 minuten lang en geclassificeerd als PG-13 voor sterke seksuele inhoud en taal, en drugsgebruik.