Interview met Cathy Yan: Roofvogels

Als er iets overduidelijks is over Roofvogels (en de fantastische emancipatie van één Harley Quinn) sinds de eerste trailer uitkwam, speelt deze film volgens zijn eigen regels. Alles, van de esthetiek tot de soundtrack, onderscheidt het van eerdere inzendingen voor de DCEU, inclusief de film waarin Harley Quinn voor het eerst werd geïntroduceerd, Zelfmoordploeg.

Veel van het unieke gevoel van de productie is te danken aan Cathy Yan's visie op Gotham en de personages die erin wonen. De regisseur ging zitten met Screen Rant voorafgaand aan de release van de film op 7 februari om te bespreken hoe ze stelde zich de samenstelling voor van de vechtstijlen van het team, de bevolking op grondniveau en de schurk persoonlijkheden.

Geweldig werk in deze film. Ik kan het niet genoeg aanbevelen. Stoer was het zeker. Eerst en vooral heb ik hierover met de producenten gesproken, en ze zeiden dat je dit heel goed had uitgedacht; precies wat je wilde doen. Kun je me een beetje uitleggen wat je zoektocht naar Roofvogels zou zijn en hoe het allemaal bij elkaar kwam?

Cathy Yan: Natuurlijk. Veel ervan was geïnspireerd door Harley, en dit idee [dat] we een nieuw type Gotham wilden creëren dat meer op de grond voelde in plaats van in deze hoge torens in het centrum van de macht, per se. En ik wilde dat het heel korrelig en gelaagd en gestructureerd en voelbaar zou aanvoelen, maar ook kleurrijk en vol kleine details.

Omdat ik denk dat het een wereld is waar het systeem niet echt werkt. Het is behoorlijk kapot. Het is duidelijk dat de misdaad de stad heeft geteisterd; er is veel corruptie. Maar tegelijkertijd is er zo'n hoop en wil om te leven, en mensen hebben nog steeds plezier en feesten. En ze doen het gewoon met de manier waarop het is.

En dat was een beetje afgeleid van, denk ik, hoe New York zich voelde in de jaren 70 en 80, waar het gewoon een beetje vol anarchie is. Maar dan is er zoveel creativiteit, en je hoort over deze wilde verhalen en deze gekke karakters. Dus dat was een beetje de basis voor de wereld van Gotham, en we wilden het met opzet anders en een beetje aan de rand laten voelen, bijna zoals in de buitenwijken.

Ik ben dol op de keuze van personages omdat je, vooral in de vechtscènes, Renee Montoya hebt die meer een vechter is; Huntress lijkt meer op John Wick. Dan heb je Harley, die vol zit met wapens en bedrog, en Black Canary die veel trappen gebruikt. Kun je met me praten over de actiescènes en hoe dat allemaal in de personages speelde en de personages informeerde?

Cathy Yan: Natuurlijk. Al heel vroeg ontwikkelden we individuele stijlen voor elk personage die overeenkwamen met zowel hun achtergrond, waar ze over gingen, maar ook hun houding. En soms was het gewoon, bijvoorbeeld met Rosie Perez, dat ze gek is op boksen. Ze wordt de first lady van het boksen genoemd. En dus hadden we natuurlijk zoiets van: "Ja, we gaan haar boksen leren." En het was logisch dat ze als politievrouw die vaardigheid zou hebben geleerd.

We hebben zeker geprobeerd ervoor te zorgen dat ze allemaal verschillende individuele stijlen hadden, zodat ze, als ze eindelijk samenkomen, zo'n geweldig team vormen. Ze hebben allemaal een andere sterkte.

Je zei dat dit een straatversie van Gotham is, met grotendeels straathelden. Is dit een deel van DC dat je verder wilt verkennen? Of zou je een soort van buiten dat rijk willen verhuizen naar een ander rijk van DC?

Cathy Yan: Ik hou van dit deel van DC. Ik hou van Gotham, en ik denk dat wat ik altijd leuk vond aan Gotham was dat deze personages echt en geaard aanvoelden en erg ondeugend en donker. Ik heb, denk ik, de voorkeur aan dit soort dingen boven vliegende capes.

Dit is uiteraard zeer grondniveau. Chris vertelde me iets, dat hij zoveel verschillende versies van zijn karakter deed. En ik hou van de veerkracht, omdat Zsasz meestal wordt geschreven als een soort regelrechte seriemoordenaar. Kun je met me praten over de veerkracht, en hoe je daarmee omging? En hetzelfde met Ewan, zo angstaanjagend en hilarisch tegelijk.

Cathy Yan: Ja, ik bedoel, zo werk ik eigenlijk het liefst met de acteurs - om ze een beetje de ruimte te geven om te ontdekken en te improviseren. Ze worden altijd gemotiveerd door de personages, en daar praten we veel over en waar de scène over gaat. Maar dan op de dag, hebben we eigenlijk veel plezier.

En dus was elke opname behoorlijk anders. En dat is ongeveer hoe ik graag werk, want eerlijk gezegd heb je er maar één nodig. Je hebt maar één goede take nodig, of je hebt een klein moment of detail nodig. Ik ken veel filmmakers die ik op die manier bewonder, en ik was erg blij dat ik dat ook bij deze film kon doen.

Welk personage zou je buiten Harley verder willen ontdekken?

Cathy Yan: Oh, god. Ik vind ze allemaal super interessant. Dat doe ik echt. Ik denk het. Ik denk dat, als ik er een zou moeten kiezen - alleen omdat ik denk dat ze zo'n interessant mysterie is in de film - Huntress. En hoe ze zich aan het einde opent, dus het zou heel leuk zijn om daar meer mee te spelen.

En ook de stem van Harley in deze film. Hoe moeilijk is het om dat van de pagina naar het scherm te vertalen?

Cathy Yan: Ja, nou, het is vrij eenvoudig als je Margot Robbie het laat doen.

Ik denk dat het ons in staat heeft gesteld om gewoon met stijl te spelen en de vierde muur te doorbreken. En zelfs de manier waarop het verhaal wordt verteld, wat volkomen lukraak is, want zo zou Harley het vertellen.