Netflix's andere levensrecensie
De nieuwe sci-fi thriller van Netflix Een ander leven heeft een geweldige hook: het brengt Katee Sackhoff voor het eerst terug naar de ruimte in een televisieserie sinds haar run als Starbuck eindigde op Battlestar Galactica. Helaas vult de aantrekkingskracht om Sackhoff opnieuw te zien de schoenen van een stalen ruimtepiloot aan boord van een in moeilijkheden verkerend schip in de diepste uithoeken van de ruimte worden ondermijnd door onhandige films, afgeleide verhalen en een wankel uitgangspunt dat nergens toe leidt snel. Het resultaat is een laagdrempelige sci-fi-serie die overduidelijk hoger ligt dan die van veel gedenkwaardigere genrefilms, in het bijzonder Buitenaards wezen en Aankomst, in plaats van zijn eigen betekenisvolle decorstukken te formuleren, laat staan zijn eigen verhaal.
Een ander leven begint met de komst van een buitenaards vaartuig dat op aarde landt. Het vaartuig vormt prompt een bizarre kristallijne structuur, die de mensheid in feite uitdaagt om te proberen ermee te communiceren. Dit zou normaal gesproken worden afgeschilderd als een wereldschokkende gebeurtenis, iets dat het begrip van de mensheid van hun plaats in het universum volledig verandert. Nog,
Budgettaire beperkingen merkbaar breken Een ander leven’s noodzakelijke opschorting van ongeloof bij bijna elke beurt. De primaire verhaallijn van de serie is opgedeeld in twee verhalen, een met Niko Breckenridge van Sackhoff terwijl ze een team van twijfelachtig bekwame astronauten de verre ruimte in om de vermoedelijke oorsprong van het bizarre te zoeken ruimtevaartuig. Tegelijkertijd is Niko's echtgenoot, Erik Wallace (Justin Chatwin), een van de wetenschappers die verantwoordelijk is voor het kraken de puzzel van de buitenaardse structuur, en mogelijk betrokken zijn bij een soort communicatie met buitenaards leven.
De serie worstelt met een hardnekkig soort vaagheid die verder gaat dan de twijfelachtige reikwijdte van zijn verwaandheid. Dit geldt met name voor het einde van het verhaal van Chatwin, waarbij Erik voor zijn en Niko's jonge dochter zorgt, terwijl hij ook vecht met Harper Glass, een Alex Jones-type nieuwsblogger gespeeld door Selma Blair, die, om onduidelijke redenen, Niko's missie wil veranderen in een verhaal dat de schandaalvodden waardig is. Het onduidelijke verhaal van de serie strekt zich uit tot de weergave van de gebeurtenissen zelf, terwijl Erik de leiding neemt een team van ongeveer vier wetenschappers, onder toezicht van een alleenstaande vrouw die al dan niet over actuele Gezag. Het ontbreken van enige formele machtsstructuur of hiërarchie, gecombineerd met het te ontspannen karakter van Erik en zijn team (ze lopen vrij rond) en uit het landingsgezicht, soms vergezeld van zijn jonge dochter, voordat hij na het werk aftrad om wat biertjes te drinken en te spelen trivia in een plaatselijke bar) elk gevoel van urgentie met betrekking tot het eerste contact van de mensheid met intelligent leven elders in het universum afzwakken.
Dat gebrek aan formaliteit en structuur heeft een cascade-effect over de hele reeks, die in combinatie met het warrige karakter van Een ander leven’s grotere ambities op het gebied van storytelling en thriller, resulteert in een frustrerend amateuristische productie. Die onhandigheid is vooral duidelijk in de hoofdverhaallijn van de serie, die opnieuw elk beter begrip van de machtsstructuren die bij de ruimte betrokken zijn schuwt missie zelf om deel te nemen aan een reeks repetitieve, urenlange problemen die moeten worden opgelost om het streaming-vastgoed op te eten dat aan de serie wordt overhandigd door Netflixen.
Terwijl dat soort verhalen werd gebruikt in Netflix's Verdwaald in de ruimte reboot, verankerde die serie in ieder geval zijn eindeloze stroom complicaties in een enkel verenigend idee, waardoor het verhaal een groter gevoel van doel kreeg. Een ander leven heeft niet zo'n zin. In plaats daarvan drijft het in en uit een vaag doel om het punt van oorsprong van het ruimtevaartuig te vinden, terwijl het de publiek met alles van een mislukte muiterij tot een buitenaards virus tot een grootschalige invasie door een onzichtbare monsterlijke entiteit. Om het nog erger te maken, wordt onthuld dat een van die flauwe scenario's een droom was, wat betekent dat het uur min of meer een complete tijdverspilling is.
Een ander levenDe vaak slordige verhaalvertelling wordt verergerd door de houten dialoog die wordt gesproken door dun getekende karakters. Een voorbeeld hiervan is dat Michelle Vargas van Jessica Camacho gretig deelneemt aan de aanvankelijke muiterij tegen Niko's leiderschap met bijna nul motivatie. Nadat de muiterij is verijdeld, heeft ze de kapitein van het schip herhaaldelijk fysiek aangevallen, zonder enige gevolgen voor haar. acties, in plaats daarvan houdt de serie haar schijnbaar in de buurt om zich bezig te houden met vermoeiende ruzies over Niko's leiderschap capaciteiten. Met uitzondering van Tyler Hoechlin (Super meid) de rest van de bemanning bestaat voornamelijk uit verwisselbare personages, van wie de meesten sterven (een van hen in een directe rip-off van de borst-barstende scène van Buitenaards wezen) of onbedoeld levensbedreigende problemen veroorzaken die het hoofdplot van de serie dwingen tot stilstand te komen.
Hoewel het voor Sackhoff een welkome terugkeer had moeten zijn naar het genre dat resulteerde in haar meest herkenbare rol, Een andere aarde is een derderangs sciencefictionthriller die zowel zijn hoofdrolspeler als zijn uitgangspunt verspilt. Het is één ding voor een serie om hulde te brengen aan de verhalen die het hebben beïnvloed, maar het is iets heel anders voor de serie in kwestie om geen originele ideeën op tafel te leggen.
Een ander leven streamt exclusief op Netflix vanaf donderdag 25 juli.
Waarom Titans seizoen 4 anders moet zijn (en hoe het kan)
Over de auteur