Alex Garfin & Jordan Elsass Interview: Superman & Lois
Het eerste seizoen van CW's Superman & Loïsbereikte onlangs zijn triomfantelijke conclusie, waarin een strijd om Jordanië (Alex Garfin, De Peanuts-film) ziel tegen de Eradicator en plaagde een nieuw soort uitgebreide familie met de komst van zijn en Jonathan's (Jordan Elsass, Paniek) zus uit een ander universum. Terwijl fans lang moeten wachten tot seizoen 2 volgend jaar weer begint, kunnen ze genieten van een hoogwaardige rewatch en bonusfuncties in de thuisrelease, die op 19 oktober verschijnt.
De serie richt zich op Lois (Elizabeth Tulloch, Grimm) en Clark's (Tyler Hoechlin, Teen Wolf) verhuizen van Metropolis naar Smallville, waar ze na de dood van Clarks moeder naar toe gaan om de boerderij nieuw leven in te blazen en meer tijd met hun zonen door te brengen. Al snel begon Jordan krachten te vertonen zoals die van zijn vader, en de superouders leerden hun heldendaden in de strijd en journalistiek te jongleren met de behoeften van hun familie.
Elsass en Garfin spraken met Scherm razernij
Screen Rant: Je bent nu bezig met filmen Superman & Loïs seizoen 2. Hoeveel gemakkelijker is het voor jullie om in de huid van de gebroeders Kent te stappen?
Jordan Elsass: Makkelijker, zeker. Het voelt wat meer naadloos aan. Ik stap op de set en als ik de regels eenmaal ken, hoef ik niet eens echt te repeteren, behalve tijdens het blokkeren. Ik ben een beetje één met het karakter; er zijn bepaalde dingen waarvan ik weet hoe hij het gaat zeggen.
Maar af en toe - ik wil ook niet lui worden, omdat ik mezelf wil betrappen en ervoor wil zorgen dat ik het personage van mij onderscheid. Vooral als het een heel expositie-achtige [lijn] is, gewoon langs de plot bewegen en gewoon iets opzetten, wil ik ervoor zorgen dat ik de lijnen weggooi. Met andere woorden, ik houd het casual en natuurlijk zonder als mezelf te klinken.
Soms betrap ik mezelf erop, alsof ik ergens voor moet ad-lib. Ik zal zijn als, "Yo, wat is er?" of wat dan ook, en het is als: "Wacht even, is dat de manier waarop Jordan het zou zeggen of de manier waarop Jonathan het zou zeggen?" Daar kan ik misschien wat aan veranderen.
Alex Garfin: En de regisseurs zijn elke aflevering nieuw, dus ze snappen het meestal tegen de tijd dat ze vertrekken.
Jordan heeft een geweldig jaar achter de rug, kwam in zijn macht en zelfs omgaan met de Eradicator. Hoe zijn de dingen anders voor hem bij het ingaan van het tweede seizoen en wat is zijn mentaliteit nu?
Alex Garfin: Hij versloeg Zeta-Rho, en ik denk dat er een zekere mate van vertrouwen is die hoort bij een mentaal slagveld dat je verslaat, net als al het andere. Over het algemeen, als je patiënten in remissie ziet - om het niet zo ver te vatten - van kankers waarvan ze dachten dat ze hen zouden verslaan, komen ze eruit met dit nieuwe gevoel van leven en dit nieuwe doel.
Hij werd overgenomen door een volwaardige Kryptoniaanse generaal, begrijp je wat ik bedoel? Het is geen geringe prestatie dat hij het uiteindelijk heeft weten te verslaan met de hulp van Lois, dus ik verwacht dat daar een zekere mentale kracht uit voortkomt. Ik denk dat de sociale angst nog steeds een rol speelt. Het is niet iets dat precies is genezen, en het is niet hij die angst overwint - het is hem die zichzelf overwint, en hij deed het.
Wat betreft de huidvraag, ik heb verschillende skins in mijn kast. De Jordan raakt een beetje versleten, dus ik moet een andere gaan halen. [lacht]
Jonathan was zo'n ongelooflijk ondersteuningssysteem voor zijn broer, maar tegelijkertijd hadden fans verwacht dat hij wat bevoegdheden zou krijgen. Wordt hij een beetje boos over wat zijn plaats is, of is hij nog steeds blij om deel uit te maken van de niet-aangedreven familie met Lois?
Jordan Elsass: Zonder ook maar iets te verklappen, wil ik zeggen dat er dit seizoen iets gebeurt in Smallville waardoor Jonathan nog een beetje zenuwachtiger wordt; over het hebben van bevoegdheden. Wat is mijn plaats in dit alles? Kan ik net zo sterk zijn als iedereen? Dat wordt nog meer onderzocht.
Omdat ik denk dat het zijn familie is, dus hij zal geen jaloezie voelen of iets dergelijks. Hij voelt zich nog steeds gesteund, denk ik, en dat heeft hij altijd gehad - door zijn ouders, maar nog meer door zijn broer. Ik denk niet dat er enige vorm van wrok is. Er zou geen reden zijn. Jonathan is een heel aardig kind en is heel goed opgevoed, maar als het om iemand buiten het gezin gaat, kunnen er gevoelens zijn die in seizoen 2 zullen worden onderzocht.
Het is goed. Ik zal dat maar zeggen.
Niet in spoilers stappen, maar bevroren leven op dat moment aan het einde van seizoen 1: nadat je een alternatief hebt ontmoet mogelijkheid van het leven en gezin van Lois, naast haar eigen miskraam in deze wereld, ontmoeten we Natalie (Taylor bok). Wat is dat gevoel, een alternatieve versie zien van wat je zus had kunnen zijn?
Jordan Elsass: Ik zou zeggen een beetje geschokt; een beetje ongeloof. Maar ook, waarschijnlijk niet het gekste dat onze personages hebben gezien. We moeten ons heel snel aanpassen in de show, en mensen doen dat ook. Mensen zijn bestand tegen een serieuze hoeveelheid stress, zowel mentaal als fysiek. En ik denk dat dat iets is dat belangrijk is om in gedachten te houden, zelfs als je 14 of 15 jaar oud bent. Er zijn mensen van 15 die veel meer doormaken dan sommigen van ons ooit zullen doen. Je past je aan aan je omgeving.
Ze hebben het hele seizoen veel gekke dingen gezien, dus tegen het einde ervan denk ik dat dat een schok, maar ook iets waar ze vrij snel aan zullen wennen - of in ieder geval wennen aan het idee van het. Maar misschien, voor zover het leven met Natalie en John Henry [Wolé Parks] betreft, is dat een heel ander verhaal. Dat wordt vast een andere situatie.
Ik hou van Jordan en Sarah (Inde Navarrette), terwijl ik tegelijkertijd zoiets heb van: "Jullie zijn allemaal 12." Kun je praten over de intensiteit van hun gevoelens en wat je denkt dat ze echt bij elkaar naar boven halen?
Alex Garfin: Ik denk eerlijk gezegd dat Sarah Cushing, recht uit de poort, de eerste is die Jordan begrijpt. We beginnen met dit personage dat zich geïsoleerd, alleen en onbegrepen voelt. En dat is over het algemeen waarom hij zo kortgesloten is omdat hij zich in het nauw gedreven voelt. Het is als een natuurlijk, dierlijk iets. En ik denk dat een belangrijk thema in het begin van het seizoen was dat Clark een afwezige vader was, ook al is hij de wereld aan het redden. Hij had geen tijd voor zijn zonen.
Sarah die Jordan begreep, was een gigantische stap in de richting van zijn karakterontwikkeling en had mogelijk groter kunnen zijn dan het ontdekken van zijn Kryptoniaanse afkomst. Hij voelde zich gewoon begrepen door een ander mens. Wat Inde en ik echt wilden bijbrengen - en ook Lee Krieger, de regisseur van de eerste paar afleveringen die echt de toon zetten voor dit alles - we wilden er echt voor zorgen dat deze personages echt zijn ongemakkelijk. We zijn 14 jaar oud, het is een eerste liefdessituatie.
Ik denk dat de hele tijd wat er door Jordans hoofd gaat, is als: "Oh mijn god, ik vind dit meisje zo leuk. Ze vindt me leuk. Oh mijn God." Het is minder een diepgaande chemie, en meer een stuntelige tieneronhandigheid waarvan ik denk dat mensen hopelijk gewoon charmant vinden. We onderzoeken dat enthousiasme in het volgende seizoen.
Jordan Elsass: Precies. Jordan en Sarah trouwen in seizoen 2.
Alex Garfin: We verhuizen naar Massachusetts, waar het legaal is.
Jonathan's romance is niet zo veel gebloeid, maar hij zet kleine stapjes met Tegan (Kayla Heller). Waarom voelt hij zich aangetrokken tot haar?
Jordan Elsass: Met Tegan specifiek, denk ik dat het een beetje vroeg is om te zeggen. Hier is het ding: ik denk dat Jonathan net uit een relatie in Metropolis is gekomen. Het was een lange afstand en hij heeft veel op zijn bordje. Hij heeft veel te doen. Dus hij is absoluut sceptisch over wat haar motieven zijn, vooral na haar soort shakedown. Hij is sceptisch, maar hij wil het een kans geven.
En ik denk dat hij zeker op zoek is naar die afleiding. Hij ziet Jordan met Sarah, en hij wil iemand in die richting die er voor hem zal zijn en naar hem zal luisteren. Misschien, eerlijk gezegd, gewoon een ontsnapping - iemand met wie je een leuke tijd kunt hebben en waar je grappen mee kunt maken omdat de Heer weet dat hij genoeg op zijn bord heeft. Hij heeft veel meegemaakt tijdens het seizoen, dus hij is zeker op zoek naar die ontsnapping.
Alex Garfin: Hij heeft veel op zijn bordje. Veel stinkende eieren. Ze lieten je alle eieren opeten!
Jordan Elsass: Dat was zo vroeg! En dan was er het Chinese eten in Metropolis. Ze hebben deze hele set speciaal voor het Metropolis-huis gebouwd. En uiteindelijk hebben we die herenhuisset twee keer gebruikt of zoiets.
Alex Garfin: Over het algemeen heb je tegen de piloot die stortplaats dat we dat mochten doen. We hebben dat herenhuis verhuurd, en het was alsof we er nooit meer naar terug gingen.
Ik denk echter dat de meest indrukwekkende Smallville was. Ze hebben ons die backlot gebouwd alleen voor onze show. Ze hebben de weg geplaveid. Het was in het midden van een oud rodeoterrein uit de late jaren 1800 dat nu een kermisterrein is geworden. Ze hebben de weg geplaveid, ze hebben al die nepgebouwen gebouwd - ze zijn allemaal nep, en het restaurant en de Smallville Gazette zijn de enige echte gebouwen daar. En we bouwen er eigenlijk meer. Uiteindelijk hebben we gewoon een stad. Ik denk dat Todd naar buiten komt, en hij wordt de officiële burgemeester.
Het is duidelijk dat jullie hier een ongelooflijke dynamiek hebben, en de chemie is vrij vloeiend en gemakkelijk. Hoe is het met je ouders op het scherm, en hoe raar is het om aan en uit te schakelen met Tyler en Bitsie?
Alex Garfin: Ik vind Tyler erg interessant. Hij is de enige volwassene in de cast die niet oud genoeg is om je vader te zijn.
Beiden hebben hun momenten dat ze enigszins ouderlijk zijn. Bitsie is een moeder en ze heeft haar eigen kleine Vivian thuis. Vivian is de schattigste kleine baby, loopt rond en geeft liefde aan iedereen. Maar ik vind het indrukwekkend van Tyler's kant - en van Bitsie, maar vooral Tyler omdat hij geen ouder is - om een ouder op zo'n overtuigende manier te portretteren.
Denk er zo over na: een scène die misschien twee minuten duurt, zou waarschijnlijk de hele dag in beslag nemen. Twee volle minuten zouden al dat probleem in beslag nemen. 16 uur tijd voor een scène van 2 minuten, dus dat is ongeveer 0,00 procent van de tijd die je ziet. Er gebeurt gewoon zoveel achter de schermen dat het topje van de ijsberg niet noodzakelijk de bodem kan aangeven.
De Blu-ray zal geen bloopers of verwijderde scènes bevatten, maar zijn er dingen die je zou willen vastleggen?
Alex Garfin: Er is een heel grappige tussen Tyler en Bitsie, en ik was daar toevallig die dag. Het was de eerste keer dat ze [een stilstaand beeld] deden toen Tyler naar buiten liep. Hij loopt naar buiten en dan blazen ze lucht in het gezicht van de persoon die daar is. Ze waren net de niveaus aan het uitzoeken, dus ze bliezen Bitsie veel te hard en het ging [woosh]! Het is ook super luid, dus ze geven je oordopjes, en haar haar zag er letterlijk uit alsof ze een van die Magneto-ballen aanraakte. Ze stond daar gewoon [geschokt]. Je zag make-up gewoon achterover leunen, zoals een tekenfilm.
En er zijn een aantal keren dat iedereen bleef vallen. Dat was een beetje belachelijk. In het begin van het seizoen, toen het hier in Vancouver voor het eerst elke dag begon te regenen en de modder erg dik was.
Jordan Elsas: Een keer crashte deze drone. Het was deze enorme, gigantische drone. Het ging gewoon uit in een struik.
Alex Garfin: Het Kent-huis is hier, en dan is er dat kleine struikje ervoor. Het ging hierheen, en toen raakte het plotseling de struik of zoiets. En het ging naar beneden. Het was de laatste scène van aflevering 1, waar we allemaal de zonsondergang in lopen. Het viel uit... en Tyler - eigenlijk Superman - duikt vooraan zoals "Ga terug!"
Jordan Elsass: Hij zou zich moeten verstoppen, want hij is de belangrijkste.
Superman & Loïs: Het complete eerste seizoen komt op 19 oktober naar Blu-ray & DVD.
Aanval op Titan Final Season Part 2 Trailer: Wie zal overleven?
Over de auteur