A Monster Calls Regisseur legt de 'speciale en unieke' puzzel van de film uit

Met meeslepende verhalen over schoonheid en pijn maakte J.A. Bayona heeft zijn niche uitgebouwd als een gedurfde regisseur. Dankzij de steun van Guillermo del Toro brak de Spaanse filmmaker in 2007 door met de tedere maar met terreur Het weeshuis. Hij volgde de kritisch aangekondigde horror-thriller met: Het onmogelijke, een hartverscheurend drama over het waargebeurde verhaal van een familie toeristen die meegesleurd en getraumatiseerd zijn door de tsunami in de Indische Oceaan in 2004. Zijn tweede poging leverde een Oscar-knik op voor de hoofdrol van Naomi Watts, maar Bayona lijkt klaar voor zijn grootste kritische succes tot nu toe met het fantastische familiedrama Een monster roept.

Gebaseerd op de geïllustreerde YA-roman van Patrick Ness - die ook het scenario schreef - Een monster roept gaat over een jonge jongen (nieuwkomer Lewis MacDougall) die worstelt met de terminale ziekte van zijn moeder. Naarmate ze zwakker wordt, komt de taxusboom van een nabijgelegen kerkhof aanlopen en rees uit de grond als een gigantische figuur die afdaalt naar de slaapkamer van de jongen om een ​​drietal verhalen te vertellen die ingewikkelde waarheden over het leven bieden, maar ook een pad naar voren.

Screen Rant ging zitten met Bayona om te bespreken Een monster roept' opvallende esthetiek die 3D-animatie combineert met inventieve aquarellen, de waarde van fantasie en hoe Spider-Man: Thuiskomst's Tom Holland heeft een bijzondere bijdrage geleverd aan de prestaties van het titulaire beest.

Deze film heeft zo'n fantastische esthetiek, zowel van de donkere elementen van het monster tot de waterkleur. Kun je me iets vertellen over hoe dat in elkaar zat?

JA Bayona: Nou, A Monster Calls is zo'n speciale en unieke puzzel die veel verschillende stukjes bij elkaar brengt. We hebben in het midden een verhaal van een moeder en haar zoon, maar tegelijkertijd hebben we de relatie tussen het kind en het monster en we hebben sprookjes die door het monster in het verhaal worden verteld. Dus de architectuur was behoorlijk uitdagend en het vinden van de juiste toon voor het geheel was best een uitdaging. Ik denk dat het voor mij, omdat het gebaseerd is op een geïllustreerd boek, vanaf het eerste moment erg moeilijk was om het verhaal van de tekeningen te scheiden. Vanaf het moment dat ik besloot dat ik de verhalen met behulp van animatie zou laten zien, was het een manier om al die tekeningen van Jim Kay naar de film te brengen. Aquarellen legt op de een of andere manier een connectie met Conor op een manier dat hij een kunstenaar is en hij is geobsedeerd door tekenen en het gebruik van de kunst, en vertelt het verhaal op een zeer visuele manier.

Ik denk dat de kleuren ook bloeden op een manier waardoor de aquarel levendiger aanvoelt en in zekere zin meer gerelateerd is aan wat hij doormaakt.

JA Bayona: Omdat het aquarellen zijn, zie je meestal alleen vormen en interpreteer je de vormen. Je kunt je eigen interpretatie vinden van wat je doorziet. En dat is heel interessant, want de film is gebaseerd op een boek. Als je een boek leest, heb je je eigen interpretatie, maar als je een film maakt, moet je de interpretatie voor het publiek doen. Dus als regisseur wil je wat ruimte laten voor het publiek en deel uitmaken van het bekijken van de film en de aquarellen met deze personages, ze hebben geen gezicht, er is een ruimte daarbinnen zodat het publiek deel kan uitmaken van de interpretatie van de verhaal.

Een ding dat ik erg leuk vond, dit is een van de vele verhalen van de laatste tijd die gaan over sympathie voor een monster. Het koppelt een klein kind aan een groot beest. er is de BFG en Jungle Book en Piet's Draak en dan, Een monster roept. Wat denk je dat het is over dat soort paren dat nu echt blijkbaar spreekt tot filmmakers en hopelijk tot het publiek?

JA Bayona: Nou, ik denk dat fantasie een heel belangrijk onderdeel is van ons onderwijs. Als kinderen hebben we fantasie nodig om de werkelijkheid te begrijpen. Daar zijn sprookjes voor geschreven. Met behulp van sprookjes kunnen we zeer complexe emoties en gedachten begrijpen die we als kinderen andersom niet zouden kunnen verwerken. Dus ik denk dat fantasie effectiever is in het vertellen van een beter begrip van het leven en het leven zelf.

En ik heb gehoord dat Tom Holland een soort cameo heeft?

JA Bayona: Nou, het is meer een grap. We waren op een dag aan het filmen, de motion capture, en we moesten deze scène doen met het monster dat probeert te passen in het leven van de grootmoeder kamer en we hadden geen ruimte voor een acteur in het soort woonkamer dat we hadden in onze motion capture-set en Tom Holland kwam naar op bezoek komen. Ik zei: "Luister, waarom probeer je niet het motion capture-pak aan te trekken en probeer je zelf de foto te maken?" En hij deed het. Hij deed een cometake met het motion capture-pak. Het was meer een grap en ik zette zijn naam op de aftiteling, maar het was leuk.

Dat is mooi. Je hebt een soort van Spider Man moment.

JA Bayona: *lacht* Ja, meer als Venom, met het zwarte pak.

Heel goed punt. Dus, wat hoop je dat dit gezinnen deze kerst zal brengen?

JA Bayona: Ik denk dat ik de film zo vaak heb gezien met het theater vol gezinnen dat je kunt zien wat de ervaring is om met een gezin naar A Monster Calls te kijken. Het is een film waarin je een sterk gevoel van empathie voor de personages kunt hebben. Je kunt je verhouden tot het kind, of je kunt je verhouden tot de moeder of de vader of de grootmoeder. Ik denk dat het een behoorlijk emotionele reis is om met je vrienden naar de film te gaan. Het is een film die na afloop bij het publiek blijft. Het is als regisseur erg de moeite waard, want de energie in de ruimte is bijzonder, zo uniek. Het is erg emotioneel, maar het stemt tot nadenken. Het is best de moeite waard als je de film met een publiek bekijkt.

Absoluut. Nu ik het twee keer heb gezien, ben ik het daarmee eens.

JA Bayona: Heel erg bedankt.