Mass Review: een hartverscheurend, relevant drama met grote problemen

Geschreven en geregisseerd door Fran Kranz - in zijn regiedebuut niet minder - 2021's Massadraait om een ​​ongemakkelijk tragisch uitgangspunt: ouders die elkaar jaren geleden persoonlijk ontmoetten nadat een tragische gebeurtenis hun leven onherroepelijk had verwoest. Een stel ouders verloor hun zoon bij een schietpartij op school. De andere twee zijn de ouders van de schutter. Massais misschien geen plezierige ervaring, en zal waarschijnlijk ook niet worden herinnerd als een cultureel belangrijke film; toch verlaat je de film met het overweldigende gevoel dat het belangrijk is om te kijken.

Massa met Reed Birney en Ann Dowd als Richard en Linda, en Jason Isaacs en Martha Plimpton als Jay en Gail Perry. Het grootste deel van de looptijd van de functie is gericht op deze vier personages, die elkaar confronteren in een vooraf afgesproken ontmoeting die zich in (wat aanvoelt als) realtime ontvouwt. Van het ongemakkelijke praatje tot de onvermijdelijke emotionele uitbarstingen, de eb en vloed van de dialoog voelt onmogelijk natuurlijk, waardoor het publiek in het moment komt voor meeslepend - maar absoluut verwoestend - drama.

De optredens van de leads vormen de kern van Massa, en het pure talent dat in deze film te zien is, maakt de soms zwakke regie goed. Elke ouder biedt een uitgesproken, volledig gerealiseerd karakter. Richard is een defensieve workaholic en er zijn aanwijzingen dat de schietpartij hem zijn huwelijk met de lieve - zij het passieve - Linda heeft gekost. Gail is nog steeds onuitsprekelijk boos over wat er is gebeurd, terwijl haar man Jay al zijn frustratie en pijn heeft doorgesluisd naar wapenbeheersingsactivisme. Er is een beetje handigheid in het spel: de ouders voelen zich soms archetypisch in plaats van organisch, en dit resulteert in een deel van de problematische dialoog van de film. Over het algemeen verloopt de bijeenkomst echter zoals je je bij zo'n uitwisseling zou kunnen voorstellen. De resultaten zijn ondragelijk.

Birney, Dowd, Isaacs en Plimpton zijn allemaal in topvorm in Massa, elk met complexe kenmerken van verdriet. De film is op zijn best als de focus ligt op de ouders die op elkaar reageren. De dynamiek is in het begin erg ongemakkelijk, maar de chemie tussen de vier is onmiskenbaar. Er zijn veel grote momenten - de vier acteurs krijgen allemaal hun eigen zware, emotioneel bewerkte monologen - maar de rustige momenten zijn net zo indrukwekkend. Dit is het soort schrijven waarin wat onuitgesproken blijft even belangrijk is als wat expliciet is, en veel wordt gecommuniceerd door blikken, gebaren en stille pauzes.

Massa houdt de aandacht van het publiek vast door geleidelijk details van de opnames te onthullen. Hoewel er af en toe buitenopnamen zijn die duiden op de gebeurtenissen, met name opnamen van linten die aan een hek, dat een knipoog is naar het bloedbad van Columbine High School - Kranz maakt de verstandige keuze om de tragedie. De film beperkt zich grotendeels tot de vaak claustrofobische kamer in de kerk, waarbij de dramatische inzet uitsluitend voortkomt uit de emotionele spanning. In plaats van een onhandige expositieruimte, worden de details van het evenement in kwestie beetje bij beetje onthuld, waardoor de nieuwsgierigheid van het publiek wordt gewekt en het verhaal boeiend blijft. De benadering van het materiaal voelt vaak als theater - wat zowel een kracht als een potentiële tekortkoming is.

Kranz' regie tijdens de eigenlijke ontmoeting is adequaat en de dialoog is sterk - maar de film heeft wat herziening nodig. Er zijn flitsen van schittering: bijvoorbeeld de lange shots in de kamer, met muren aan weerszijden, creëren een verstikkende, beperkende sfeer die het materiaal verheft. Er is echter vreemd materiaal dat de rest van de film naar beneden sleept. De hele openingsscène voegt niets toe aan het verhaal en had weggelaten kunnen worden. Het verhaal begint met de derde partij Judy (Breeda Wool) die haar kerk opzet voor de bijeenkomst, met de hulp van tiener Anthony. Hoewel het waarschijnlijk de bedoeling was om het publiek in het verhaal te betrekken en Judy te gebruiken als een apparaat om een ​​expositie te geven, is daar weinig in te zien. eerste tien minuten die cruciaal zijn voor het opzetten van het verhaal, en het opnemen ervan doet niets anders dan het verhalende momentum buiten de poort houden.

Het andere grote probleem met: massa — die moet worden aangepakt - is de ongelukkige voortzetting van mythen en halve waarheden met betrekking tot de mentale toestand en motivaties van echte massamoordenaars. De film is vooruitstrevend in de manier waarop het een licht werpt op de manieren waarop de ouders van jonge gewelddadige criminelen onterecht kunnen worden belasterd na een bloedbad; de onderliggende boodschap is echter dat de schutter mentaal onstabiel was, op school werd gepest en gewelddadige videogames speelde. Dit zijn dezelfde mythen over de Columbine-schutters die na de tragedie op grote schaal werden gedeeld, maar die grondig zijn weerlegd, met name de invloed van videogames. Achteloos, Massa is een emotioneel aangrijpende film rond een afschuwelijk uitgangspunt dat - helaas - nog steeds actueel is, meer dan 20 jaar na Columbine. Het is Kranz' verdienste dat de regisseur erin slaagt een schijn van catharsis in het proces te vinden, ondanks een paar tekortkomingen en zijn volkomen verwoestende premisse.

Massa werd in de bioscoop uitgebracht op 8 oktober 2021. Het heeft de classificatie PG-13 voor thematische inhoud en korte krachtige taal en is 110 minuten lang.