The Last Duel Review: Ridley Scott's middeleeuwse drama is een actueel en boeiend epos

Ridley Scott's. speelt zich af in het middeleeuwse Frankrijk het laatste duel, een periodedrama met resten van Gladiator in het brute gedrag van machtige mannen, het publiek misschien terug in de tijd neemt, maar het centrale verhaal is geworteld in het hier en nu. Periodestukken hebben een manier om voldoende afstand te nemen van het heden om dieper te graven zonder gebonden te zijn aan de reflexmatige reacties en het mediacircus rond beschuldigingen van aanranding, en de boodschap van de film kan niet duidelijker zijn in de afspiegeling van het heden dag. Mede geschreven door Matt Damon, Ben Affleck en Nicole Holofcener, hun scenario is gebaseerd op het boek van Eric Jager dat het historische verhaal van het verhaal documenteert. het laatste duel is opgedeeld in drie hoofdstukken, die elk de veranderende perspectieven van de hoofdpersonen laten zien. Een verhaal over macht en vrouwenhaat vermomd als eer, de film is boeiend en soms grappig, en omarmt de thema's ondanks een onevenwichtige verhaallijn.

het laatste duel volgt de evolutie van Sir Jean de Carrouges (Damon) en Jacques Le Gris (Adam Driver) van vrienden tot vijanden in de loop van meerdere jaren, met hun vete en toenemende minachting voor elkaar die culmineert in een intens en bloedig duel nadat Carrouges' vrouw, Marguerite de Carrouges (Jodie Comer), Le Gris ervan beschuldigt haar te hebben verkracht. Het verhaal begint in 1386 Frankrijk voordat het achteruit fietst naar waar het allemaal begon. Carrouges en Le Gris waren vrienden - de laatste zelfs peetvader van de zoon van Carrouges - en kameraden op het slagveld. Terwijl Carrouges draait om koning, god en land, wint Le Gris de gunst van de wellustige Pierre d'Alençon (Affleck), de neef van de koning. Naarmate de vriendschap van het paar verslechtert, komen hun jaloezie en frustratie tot een hoogtepunt wanneer Carrouges Le Gris uitdaagt voor de laatste wettelijk goedgekeurde gevechtsproef.

Terwijl de film drie verschillende perspectieven biedt, waarbij elk van de eerder getoonde gebeurtenissen zich afspeelt enigszins anders en in verschillende mate van effectiviteit, afhankelijk van wiens kant van het verhaal wordt verteld vertelde, het laatste duel zwemt niet in dubbelzinnigheid als het gaat om de verkrachting van Marguerite. Het verhaal staat stevig in haar hoek, ook al wordt ze onderworpen aan intens onderzoek, vragen en verraad. Religieuze mannen zijn plotseling geïnteresseerd in wetenschap als het gaat om het verdoemen van een vrouw, terwijl ze Le Gris tegelijkertijd behandelen met sympathie en vergeving, waarbij de film nauwgezet de verraderlijke patriarchale structuren onderzoekt die nog steeds erg in het spel zijn vandaag. Er is een loerend gevoel van recht dat elk aspect van de film kleurt - van de verontwaardiging van Carrouges met betrekking tot een aanvoerdersband die hem ooit aan Le Gris was beloofd om te krijgen wat hij wil met gewelddadige middelen en ondanks... protest.

De film gaat zelfs zo ver dat het laat zien hoe zelfs Carrouge's moeder Nicole (Harriet Walter) — die daar toegeeft is geen eerlijkheid in het leven, "alleen de macht van mensen" - handelt tegen Marguerite in dienst van de patriarchaat. Het is allemaal nogal ontmoedigend, met een scherp commentaar op de manier waarop dit systeem, en de minachting voor vrouwen, vandaag de dag nog steeds bestaat. Daartoe toont de film van Ridley de brutaliteit die verder gaat dan het bloed en het geweld van fysieke onenigheden. Het duel zelf is slechts een verlengstuk van alles wat eraan voorafging. In de rechtbank van de publieke opinie is gelovige vrouwen geen gegeven, maar een argument dat moet worden gewonnen. De waarheid wordt met ambivalentie behandeld, met het voordeel van de twijfel dat hier aan Le Gris wordt geboden. En hoewel er lagen van diepte en ontwikkeling zijn, die allemaal het systeem benadrukken dat aan deze gebeurtenissen wordt toegeschreven, het laatste duel neemt een krachtig standpunt in in zijn boodschap.

De opbouw geeft de titelstrijd een hogere emotionele inzet, waardoor het een meeslepend spektakel vol betekenis wordt. Maar het duel zelf is minder interessant dan wat er eerder gebeurt, met het script en de regie die de basis leggen detail, waardoor het publiek deze wereld kan betreden door de ogen van de personages, terwijl ze er ook voor zorgen dat ze hun gedrag. het laatste duel lijkt misschien een spektakel, een gruwelijk duel tot de dood plagen, maar het is meer een intrigerende karakterstudie. Jodie Comer is een opvallende verschijning en geeft een diep genuanceerd optreden. Ze krijgt de tijd om te schitteren als de verstrekker van de waarheid in haar hoofdstuk, het laatste van de film, een voorbeeld van de kracht en standvastigheid die nodig is om het te vertellen zoals het is, ondanks de lelijke en brute reactie van de openbaar.

Maar terwijl Marguerite haar eigen hoofdstuk en perspectief krijgt, is het verhaal veel meer bezig met haar rol als slachtoffer dan met het dieper graven in wat haar karakter drijft. Haar rol is eerder beperkt tot de grenzen van wat er later met haar gebeurt (een verkrachting die zeker niet twee keer getoond hoefde te worden om het publiek begrijp het punt), schijnbaar minder geïnteresseerd in hoe ze zich voelt over haar leven of de relaties die ze heeft gesmeed, of het nu uit plicht is of oprechte vriendschap. Affleck vermaakt zich ondertussen duidelijk met het spelen van Pierre, verfraaid met de belachelijkheid van zijn karakter. Hij brengt lichtzinnigheid in de anders serieuze toon van de film. Er is ook genoeg campiness overal te vinden, vooral omdat het verhaal tussen personages verschuift, maar Pierre blijft een constante bron van entertainment. Adam Driver en Damon (elk met wisselende accenten) zijn goed in het uitbeelden van hun gebrekkige, ego-gedreven karakters, die elk steeds vervelender worden naarmate de film vordert.

Dat alles gezegd, het laatste duel gaat veel langer door dan zou moeten. Elk van de drie hoofdstukken onthult bepaalde details die anders zijn vanwege hun roterende perspectieven - Carrouges wordt ongeduldiger en gênanter vanuit het oogpunt van Le Gris, enz. - maar er is heel weinig dat daadwerkelijk verandert of toevoegt aan het overkoepelende verhaal. Een paar scènes die bij de hoofdstukken van Carrouges en Le Gris horen, hadden kunnen worden ingekort, vooral als die tijd had kunnen worden gebruikt om het verhaal van Marguerite uit te breiden. Verpakt in zijn drama, is de film echter minder een actiefiguur en meer een veelzijdig onderzoek naar mannen en hun eindeloze bron van macht en privileges, hoe het wordt gehanteerd en de vrouwen die het schaadt. het laatste duel is uiteindelijk een tijdloze film die eraan herinnert dat, ondanks de 14e-eeuwse setting, sommige dingen helemaal niet zijn veranderd.

het laatste duel draait vanaf vrijdag 15 oktober in de bioscoop. De film is 152 minuten lang en heeft de R-classificatie voor sterk geweld, waaronder aanranding, seksuele inhoud, enige grafische naaktheid en taalgebruik.