Jodie Comer Interview: The Last Duel

Ridley Scott'shet laatste duel vertelt het verhaal van macht en eer in het 14e-eeuwse Frankrijk. Nicole Holofcener en sterren Matt Damon en Ben Affleck schreven het script, naar een gelijknamig boek van Eric Jager. het laatste duel volgt de relatie tussen Sir Jean de Carrouges (Damon) en Jacques Le Gris (Adam Driver) overal de jaren, culminerend in een duel nadat Carrouges' vrouw, Marguerite (Jodie Comer) Le Gris beschuldigt van verkrachting haar.

Scherm razernij sprak met Jodie Comer over het intense onderwerp van de film, het leven geven aan een historische figuur, en het laatste duel's unieke standpunt.

Screen Rant: Ik heb niet kunnen stoppen met denken aan deze film. Hoe ging je om met in die hoofdruimte te zijn tijdens het filmen? Omdat het intens is.

Jodie Comer: A veel van dat donkere materiaal was aan het einde van de shoot. En we waren vijf maanden gestopt vanwege COVID. Dus toen we terugkwamen, waren we aan het fotograferen in een klein stadje genaamd Dalkey in Ierland, dat zo mooi is. En er waren veel beperkingen, we gingen heel veel filmen en naar huis gaan.

En ik had een heel gezonde tijd omdat ik niets kon doen. Ik kookte lekkere, stevige, gezonde maaltijden, ik ging zwemmen in de ijskoude zee - elke gelegenheid om alles van me af te schudden. En dat was dus mijn manier om om te gaan met wat we op de set aan het doen waren. Ik was in een heel mooie omgeving en zorgde voor mezelf, wat leuk was.

Na het zien van deze film ben ik even diep gaan duiken. Ik vond het zo interessant omdat er het boek is en dan zijn er ook uitgebreide Wikipedia-pagina's over beide mannen, maar Marguerite heeft er geen. Hoe kwam je erachter wie ze was om Marguerite een stem te geven?

Jodie Comer: Ik denk dat als je een script krijgt toegestuurd, je instincten hebt, of je voelt je verbonden, of niet. Ik voelde me meteen met haar verbonden. Er was de vreemde informatie, we wisten dat ze buitengewoon belezen was, we wisten dat ze meerdere talen sprak. Maar toen ging het om samenzijn met Nicole. En ik bedoel, Nicole had het sowieso zo mooi geschreven, maar ze kreeg gewoon de vrijheid om te proberen erachter te komen wie ze was.

Ze moet vrienden hebben gehad, ze heeft twee van haar vrienden, waar genoot ze van? Weet je, geef haar een gevoel van keuzevrijheid, en begrijp ook gewoon de fundamenten van wie ze was, zoals... een vrouw, als je denkt aan het gebrek aan macht dat ze had en het [feit dat] haar leven op het punt stond... risico. En ze stond nog steeds op en sprak in het openbaar over wat er met haar was gebeurd; dat is een echte karaktersterkte daar.

Dus neem gewoon die klompjes informatie en probeer dat dan uit te breiden. Uiteindelijk, gewoon proberen te begrijpen hoe ze zich misschien voelde en haar een persoonlijkheid geven en haar al die dingen geven. Dus ze is niet alleen deze vrouw, die ze schijnbaar is, in een deel van de film.

Ik ben dol op de drie verschillende POV's die we krijgen, omdat er subtiele verschillen zijn, zelfs van de manier waarop iemand haar blikken waarneemt. Dat moet een unieke acteeruitdaging zijn geweest. Was dat intimiderend? En had je een favoriete kleine subtiele verandering?

Jodie Comer: Ja. En ja. En wat interessant was, was dat als je naar een project komt, je meestal je enige personage speelt, en je hebt je bedoelingen, en je hoeft je geen zorgen te maken. over wat iemand anders, je hoeft je geen zorgen te maken over wat het andere personage van je denkt, je hoeft je geen zorgen te maken over wat je andere personage nodig heeft jij. Het is niet jouw taak om je daar zorgen over te maken.

Terwijl ik met deze rol daar echt in moest leunen en een projectie van mezelf voor hen moest spelen. In het verhaal van Carrouges ben ik de plichtsgetrouwe echtgenote, die van hem houdt, en hij zorgt voor mij, en het is een gelukkig huwelijk, en het is een huwelijk uit liefde, en dat kan niet verder van de waarheid zijn.

En dan, weet je, met Le Gris, is het dat hij me redt van dit ellendige huwelijk, en het is overspel en het is flirterig. Van sommige kunnen we niet anders dan samen zijn. En nogmaals, dat is niet de waarheid. Dus ik moest me in die en perspectieven leunen, wat erg leuk was, maar soms ook verwarrend.

Ik denk dat waarschijnlijk mijn favoriete, zonder script, was dat er een moment was waarop ze rond de tafel bij het vuur zaten en het zijn Carrouges, Marguerite en heh schoonmoeder. En hij zegt: "Ik ga naar Parijs" en ze zegt: "Oh nee, blijf alsjeblieft" en dan in haar verhaal zegt ze, [sarcastisch] "Oh nee, blijf alsjeblieft" alsof ga alsjeblieft is wat ze is [ echt] zeggen.

Gewoon die kleine momenten vinden die zo klein zijn, maar het publiek zegt "Oké". Ze horen haar luid en duidelijk hoe ze zich echt voelt.

Op dat moment klonk er een groot gegrinnik van het publiek.

Jodie Comer: Om over het script te spreken, het is gewoon zo slim. tDe andere uitdaging was dat de dialogen hetzelfde waren - er zijn geen dialoogveranderingen, het is niet alsof de personages zich een heel andere gebeurtenis herinneren. Het is exact dezelfde scène, maar je moet er gewoon vanuit een heel andere hoek naar kijken.

Mijn twee favoriete films van het jaar zijn het laatste duel en vrije man, Ik heb een heel Jodie Comer-jaar. Ik wil je vragen voordat we inpakken, Ryan Reynolds getweet dat Disney zei: "Ja, we willen een... vrije man vervolg." Hoe spannend is dat?

Jodie Komer: Ik hoorde dit nu pas. Iemand anders zei net hetzelfde. Ik zou echt de kans grijpen om met al die jongens weer op een set te staan. Het was zo'n vreugdevolle ervaring. En dus om te horen dat het misschien in de kaarten zit, klinkt als een hoop plezier.