Waarom Ragnarok een geweldige film is, maar geen geweldige Thor- of Loki-film

Want hoe geliefd het ook is, de waarheid is dat Thor: Ragnarok is een geweldige film - alleen geen geweldige Thor- of Loki-film. De film, die in 2017 werd uitgebracht, was geliefd bij zowel critici als het publiek, met nog steeds een score van 93% en een publieksscore van 87% op Rotten Tomatoes. Nadat de eerste twee Thor-films waren uitgebracht en een stevige hoeveelheid geld genereerden, maar werden gemengd met "meh" reacties over de hele linie, werd het duidelijk dat Marvel niet helemaal zeker wist hoe hij de solo van God of Thunder moest aanpakken films.

Maar wanneer filmmaker Taika Waititi zijn out-there idee aan hen voor de derde Thor-film gooide, Marvel Studios hield van zijn vertrek van wat eerder was gekomen en huurde hem in. Op dat moment was er niets te verliezen. Het was duidelijk dat de Thor-franchise op een ingrijpende manier door elkaar geschud moest worden, en als een van de solo-franchises rijp was voor experimenten, dan was het die wel. Zo transformeerde Waititi's gekke gevoel voor humor Thor van wat voorheen fantasierijke Shakespeare-drama's waren tot een regelrechte buddy-komedie. Het was een verademing, zowel voor Marvel als voor de Thor-franchise, en het publiek omarmde de enorm vermakelijke film van Waititi.

Toch, terwijl Thor: Ragnarok was een vermakelijke film, het was geen Thor film. Ook geen Loki. Het is veelzeggend dat de score van het Rotten Tomatoes-publiek zes punten lager ligt dan de score van de critici; bijna altijd, vooral voor superheldenfilms, wordt die dynamiek omgedraaid. Waititi heeft door de jaren heen vele malen gezegd dat hij niet de moeite nam om de Thor-strips van tevoren te lezen en dat hij de mythologie volledig negeerde. Het zorgde voor een frisse lei om mee te werken, wat nodig was. Het probleem is dat het te ver in die richting is gegaan. Er was niets in de film dat inherent over Thor ging; het kan een film zijn geweest waarin elk personage in zijn rol was aangesloten. Buiten het verbeteren van zijn krachten, was er geen groei voor hem, geen voortzetting van de boog die hij had gehad over de eerste twee Thor-films en twee Avengers-films tot op dat moment. Karakterontwikkeling werd volledig uit het raam gegooid.

Wat betreft Loki, god van onheil, werd hij nog slechter behandeld. Waar hij altijd een schurk was geweest van een onwillige bondgenoot in films uit het verleden, Thor: Ragnarok reduceerde hem tot het mikpunt van de grap. Nooit is dit duidelijker dan de liftscène. Het was de enige keer in de film waar Thor en Loki echt een betekenisvol moment hadden. Het zou ook voor Loki een transformatie kunnen zijn geweest, aangezien Thor eindelijk toegaf dat hij niet langer geloofde dat zijn geadopteerde broer zou kunnen zijn verlost en dat ze uit elkaar moesten gaan, raakte Loki duidelijk harder dan hij had verwacht - misschien was het niet wat hij wilde, nadat alle. De ontroering werd echter nauwelijks toegelaten voordat de film doorging met de volgende grap, deze met hun 'hulp krijgen'-plan dat, zoals Loki opmerkte, vernederend voor hem was.

Hoewel Loki verloste zichzelf aan het einde en Thor leerde de innerlijke kracht te benutten, het was in veel opzichten een achteruitgang voor hen beiden. Ze trapten op zijn minst alleen maar water. De personages waren er om de grappen te dienen in plaats van andersom, waarbij karakterverkenning en de gevestigde mythologie beide werden opgeofferd op het altaar van de volgende clou. Thor: Ragnarok was erg leuk, maar niet veel anders. Hoewel dat prima was voor een reset, Waititi's volgende Thor-film, Thor: Liefde & Donder, moet ook rekening houden met karaktercontinuïteit.