Interview met Adam Robitel: Escape Room: Tournament of Champions

Escape Room: Toernooi der Kampioenen wordt groter en breder wanneer het op 16 juli in het theater arriveert. Het vervolg op Escape Room 2019 stuurt overlevenden Zoey en Ben op een missie om het kwaad te stoppen Corporation Minos van het bouwen van meer games - en ze moeten samenwerken met overlevenden van andere steden om slagen.

Regisseur Adam Robitel sprak met Screen Rant over de groei van de helden en de moeilijkheid om nog een ronde van prachtige sets op te zetten die je kunnen doden.

Escape Room: Toernooi der Kampioenen is eindelijk hier, en de games zijn deze keer niet alleen in de escape rooms. Kun je me vertellen hoe de kamers deze keer zijn verhoogd?

Adam Robitel: Ik vind het geweldig wat je zei, want de game is zeker uitgebreid. Minos heeft hard gewerkt, maar wat ik zo leuk vind aan deze film is - waar je ook gaat, met wie je ook praat - wat is de realiteit? Er is geen lepel. Het spel kan overal zijn; de puzzels zijn overal. En het idee dat er een machiavellistische kracht is die elke keuze controleert die we maken, ik denk dat het een... echt enge - vooral als we uit een pandemie komen waarbij we het gevoel hebben dat we alle macht over onze hebben verloren leeft.

We probeerden onszelf echt te overtreffen met de kamers en de decorstukken. Je hebt een treinwagon in New York City die ontspoort en verandert in een Tesla-spoel; je hebt een gigantisch strand van Cape Cod dat mensen heel opslokt. We hebben echt geprobeerd de lat hoger te leggen en hebben onderweg een aantal echt coole wendingen gehad. De game uit de eerste film speelde zich daar net af, maar er waren games over de hele wereld.

Het zijn echt verveelde, rijke mensen die ons gewoon willen belazeren.

Jullie hebben het echt geopend, en daar wil ik het over hebben. Uw productie-ontwerper, Edward Thomas, heeft briljant werk geleverd door deze prachtige sets te maken die u kunnen doden. Van alle decorstukken die jullie hadden, welke was jullie favoriet?

Adam Robitel: Ik zou eerlijk zeggen dat de biljartkamer nog steeds mijn favoriet is uit de eerste film. Ze waren allemaal erg moeilijk. Ik bedoel, ik zal je zeggen dat het moeilijkste is dat we vuur, zwaartekracht en gas gebruikten in de eerste film. Alles wat je kan doden, hebben we al gebruikt. En trouwens, het is PG-13. Dus we konden niet vertrouwen op gore of omgekeerde berenval of iets dergelijks.

De trein die ik dacht was echt cool, omdat je een coole ruimte vindt waar mensen zich mee kunnen identificeren, of het nu een trein is - oké, elektriciteit, derde rail. De bank was een hele toffe art deco-locatie die we in Kaapstad vonden.

Het strand is behoorlijk rad. Het was de moeilijkste set om te fotograferen, omdat het allemaal praktisch was. We hadden 22.000 pond zand; je belucht het zand zodat mensen kunnen zinken. Acteurs krijgen zand in hun ogen; hun hoornvliezen krabben. Het rook naar een dode schaaldier. Het was een superuitdaging - de hele set was hydraulisch, zodat hij in het zand kon worden neergelaten. We hadden een watertank. Logan Miller zit in deze watertank, als ijskoud brak water. Er is een klein beetje gehard glas dat deze enorme vloedgolf ervan weerhoudt mijn hele bemanning te doden. Dus uitdagend was het zeker.

Maar, zoals je al zei, het zijn prachtige ruimtes waar mensen omkomen. Ik hou van het idee dat Minos als Jony Ive achter het Apple-ontwerp staat. Ze nemen de tijd; ze zijn als die mooie post die je aan je muur hebt hangen. Ze pikken elk stuk of ding uit dat je ziet, en Ed Thomas is de man die dat doet. Er is een tijdschrift in de motelkamer dat Plafond heet, dus als het plafond naar beneden komt, zijn er al die astereieren die het publiek kan vinden en waar ze plezier over kunnen hebben.

Zoey heeft de grootste puzzel nog niet opgelost, en dat is wie er achter Minos zit om ze te stoppen. We gaan verder waar we gebleven waren met Ben en Zoey die dingen probeerden te ontdekken, maar wat kun je me deze keer vertellen over hun karakters en relatie?

Adam Robitel: Ik hou van de boog van Zoey's karakter. Als we haar in film één ontmoeten, is ze zo muisachtig dat ze haar slaapzaal nauwelijks kan verlaten. Ze neemt een enorm risico om naar dit spel te gaan waarvan ze denkt dat het haar uit haar schulp zal halen, en het arme ding wordt door de wringer gehaald. Maar wat ik zo leuk vind aan Zoey, is dat ze zo slim is. Dit is in zekere zin een nerd-powerfilm en het zijn de hersenen die winnen.

Ben is een beetje een sukkel, toch? Aan het begin van de eerste film is hij een beetje een Alky, hij rookt en hij is achter in een slijterij aan het werk. Maar ze zijn samengekomen en hebben deze vriendschap gesmeed. Ik denk dat het karakter van Zoey zoveel sterker is dan de eerste film, in de zin dat ze een beetje vol Ripley is. Tegen het einde van de tweede film is ze klaar om de hele plaats te vergassen.

Nogmaals, het is een popcornfilm, maar het is het hart van deze relatie. Ben heeft waarschijnlijk een oogje op haar. Ik weet niet of het wordt beantwoord of niet, maar hij is er voor haar. Ze is net als Lois Lane, die weer het hol van de adder ingaat. En ze zijn echt op de vlucht, omdat niemand ze gelooft. Het is dat gevoel van isolement en eenzaamheid. Je hebt maar één persoon in de wereld die weet wat je doormaakt, en ik denk dat dat je inherent bindt.