De vreemdste horrormanga van Junji Ito ging over zijn eigen katten?

Nu manga in opkomst is in het westen, is horror-maker Junji Ito populairder dan ooit. Met werk als Uzumaki en Gyo, Ito bevestigde zijn status als een meester van groteske kunstwerken en verwrongen schrijven. In schril contrast met zijn donkere oeuvre staat echter de warmte die hij in interviews vertolkt. Nergens is deze nevenschikking duidelijker dan in zijn ene autobiografische strip. Wanneer Ito's natuurlijke menselijkheid oversteekt met zijn instinct voor horror, krijgen lezers iets als: Junji Ito's kattendagboek: Mu en Yono en het resultaat zou wel eens Ito's meest menselijke werk kunnen zijn.

In navolging van Ito net nadat hij bij zijn nieuwe vrouw intrekt, beschrijft het boek de horrormeester terwijl hij leert omgaan met katten. Nooit zo aan zichzelf denkend katten persoon, Ito heeft moeite om zich aan te passen aan de aanwezigheid van Yon, de kat van zijn vrouw. Hij denkt dat Yon een vervloekt gezicht heeft en is verder geschokt als hij ontdekt dat de kat een schedelpatroon op zijn rug heeft. Verdere complicerende zaken is Mu, die Ito's vrouw A-Ko adopteert zodat Yon niet eenzaam zal zijn in hun nieuwe huis. Ito is in de ban van zijn nieuwe huisdieren, zowel geschokt door hun vreemde gewoonten, maar ook vastbesloten om hun genegenheid te winnen, meestal zonder resultaat.

Elk hoofdstuk volgt Junji Ito terwijl hij zijn hoofd om deze vreemde nieuwe wezens probeert te wikkelen. Hoewel deze hoofdstukken zich voornamelijk richten op korte grappen, is er ongetwijfeld een boog als Ito gaat van zijn verbijsterd door simpele dingen zoals de kattenbak tot zich rot voelen als hij zonder zijn op vakantie gaat katten. Door het hele boek heen wordt A-Ko bijna afgeschilderd als een buitenaards wezen dat van nature in harmonie is met de katten. Haar ogen zijn helemaal wit en ze lijkt de katten te begrijpen op een manier die Ito gewoon niet begrijpt.

Wat het boek zo boeiend maakt, is het contrast tussen: Ito's verontrustende kunstwerken en de relatief alledaagse situaties die hij tekent. Met Ito's kunst kan de rug van een kat eruitzien als een gezicht dat kronkelt van de pijn en een man die zijn kat probeert te knuffelen, kan ronduit demonisch worden. Het is allemaal hilarisch, maar uiteindelijk zullen de lezers net zo gehecht raken aan Mu en Yon als Ito zelf. Het is veelzeggend dat het hele boek werd bedacht toen een van Ito's redacteuren merkte dat hij nu was katten tekenen als veel schattiger dan eng en vervolgens terecht afgeleid dat dit kwam omdat Ito nu een kat was eigenaar.

In een treurig einde schrijft Ito's vrouw eigenlijk het boek daarna, waarin ze de dood van Yon beschrijft na jaren van eigendom. Het maakt het boek uiteindelijk tot een ontroerend eerbetoon waar iedereen die ooit een huisdier heeft verloren, zich mee kan identificeren. Net als zijn onderwerpen, Junji Ito's kattendagboek: Mu en Yono is iets vreemds dat altijd verrast en vermaakt.

Epische Beta Ray Bill-cosplay moet je zien om het te geloven

Over de auteur