'The Knick' behandelt het onverwachte

[Dit is een recensie van De Knickseizoen 1, aflevering 3. Er zullen SPOILERS zijn.]

-

In maart 2012 werd Richard Norris een soort mediasensatie en een voorbeeld van hoe ver de geneeskunde en chirurgische technieken en procedures in de vorige eeuw waren gekomen. Als slachtoffer van een door hemzelf per ongeluk toegebrachte schotwond waardoor hij geen gezicht meer had, had Norris een teruggetrokken leven geleid, een leven dat naar verluidt verstoken was van de meeste menselijke interactie die ook af en toe gevuld was met operaties die helaas deden denken aan die uitgevoerd door Dr. Thackery op zijn voormalige geliefde Abigail Alford in aflevering 3 van De Knick.

Net als bij Thackery's poging om een ​​soort aanhangsel te maken om de neus te vervangen die Abigail had verloren nadat ze syfilis had opgelopen van haar ontrouwe echtgenoot, werd Norris' eigen huid van zijn onderarmen en benen gebruikt om geïmproviseerde benaderingen te construeren van de gelaatstrekken die gewoon niet langer daar.

De procedures waren slechts een noodoplossing; ze corrigeerden zijn uiterlijk tot op zekere hoogte, maar slaagden er niet in om zijn gezicht heel te maken. Voor een echte oplossing waren wetenschap en geneeskunde nodig om een ​​sprong voorwaarts te maken, om een ​​techniek te ontwikkelen die zelfs voor de meest bekwame chirurgen nieuw was.

En dus, 112 jaar verwijderd van de periode waarin De Knick plaatsvindt, en na een slopende gezichtstransplantatie van 36 uur, had Norris een heel nieuw leven gekregen.

Hoewel die tijdspanne betekent dat er waarschijnlijk weinig zal worden gedaan om Abigail het gezicht terug te geven dat ze aan een zeer gestigmatiseerde ziekte, is de vergelijking van wat de geneeskunde nu kan bereiken met toen, in overeenstemming met de manier De Knick gebruikt zijn tijdsperiode in zo'n nauwkeurige mate, waardoor het publiek zich bewust wordt van de wetenschappelijke en sociale beperkingen van het tijdperk van het grootste belang voor wat het probeert te bereiken verhalend en visueel.

Als zodanig is aflevering 3 een drukke, een feit dat slechts zijdelings te maken heeft met de titel, die, zoals we ontdekken, verwijst naar een dwaze striptease die Herman Barrow een paar kostbare minuten lijkt af te leiden van zijn financiële, huwelijks- en gebitsproblemen.

In die zin staat 'The Busy Flea' in het teken van afleiding. Van de twee belangrijkste plots die in het spel zijn, heeft de aflevering tijd nodig om de karakters te benadrukken kleine, eenvoudige genoegens om het gehaaste, soms wanhopige karakter van de aflevering en hun leeft. Deze kleine afleidingen geven ofwel veel informatie over een personage, of ze dienen om wat al bekend is te versterken, terwijl het vanuit een iets andere hoek wordt gepresenteerd.

Na de introductie van de vrouw van Barrow, Effie, die hem om geld vroeg, en de manier waarop Herman wordt gedwongen te reageren – of stemt in met haar verzoek om de financiële insolventie van de familie verborgen te houden - onthult een hoop informatie over Barrow's karakter. Hij is een man van eenvoudig plezier - er is niets te ingewikkeld aan de jonge vrouw met wie hij is en haar uitvoering van "The Busy Flea" - maar het is een plezier dat hij zich (letterlijk) niet kan veroorloven om zich te laten verwennen.

Het is Barrow, Thackery en Edwards' verschillende behoeften waardoor hun aflaten zoveel inzicht in hun karakters kunnen bieden. Als Barrow de pareloorbellen van zijn vrouw aan zijn jonge minnaar aanbiedt, wordt zijn perceptie van de inherente waarde van een ding, een individu, en zijn relatie met beide onthuld. In feite is de blik op zijn gezicht wanneer de vrouw zijn geschenk beantwoordt niet ver verwijderd van Thackery's waarneembare plezier bij het vinden van een levensvatbare ader in zijn onderarm.

Momenten als deze staan ​​in schril contrast met de ervaring van dr. Edwards met een herniapatiënt die overlijdt nadat hij weer aan het werk is gegaan, in plaats van te herstellen zoals zijn arts had voorgeschreven. De verschillende ervaringen van Thackery en Barrow, in vergelijking met die van Edwards - vooral het plezier dat beide mannen voor zichzelf kunnen toveren anders hectische contexten - voeg een ander niveau toe aan de ongelijkheid van de omstandigheden van Edwards, meer dan alleen het weergeven van de omstandigheden die hij moest maken doen met.

Daarom is het niet verwonderlijk dat wanneer Edwards merkt dat hij aan het einde van de aflevering op zoek is naar een kleine verlossing, het uit hem explodeert in de vorm van geweld. Maar de manier waarop Soderbergh de actie filmt in desoriënterende hoeken en met camera's op het personage bevestigd, en deze vervolgens in een onsamenhangende, haperende, geknipte manier, is net zo ver verwijderd van het verwachte als al het andere dat het hele uur door werd gezien.

Het meest intrigerende aan 'The Busy Flea' is dan niet de grafische aard van Abigails gezichtsverslechtering, of dat, tijdens haar onderzoek aarzelde Thackery niet om haar neus te wrijven (om zo te zeggen) in het feit dat ze een andere man verkoos boven hem. In plaats daarvan was het de manier waarop De Knick vastgesteld hoe het zich in slechts drie afleveringen heeft ontwikkeld.

In die tijd is de serie verder gevorderd de inleidende fase van de première en de kennismakingsfase van aflevering 2 om een ​​volledig gevormde en prachtig geschoten derde aflevering aan te bieden.

Aflevering 3 is misschien wel de meest meeslepende tot nu toe, maar in veel opzichten is het ook de meest zelfbewuste. Dat bewustzijn laat zien hoe, hoewel de serie geïnteresseerd is in het verkennen van de manieren waarop de beperkingen van een bepaald tijdperk van invloed zijn en mensen anders beïnvloeden, hoeft het niet per se de tools te beperken die een filmmaker als Soderbergh tot zijn beschikking heeft om de tijdperk.

De Knick gaat verder op vrijdag 5 september, met 'Where's the Dignity' om 22.00 uur op Cinemax.

Foto's: Mary Cybulski/Cinemax

Alec Baldwin reageert op Rust On-Set schiettragedie

Over de auteur