Vernietigingsfilm om verschillen te boeken

Vernietiging, gebaseerd op de eerste roman met dezelfde naam in de Southern Reach Trilogy van Jeff VanderMeer, is de opvolger van schrijver en regisseur Alex Garland op de film uit 2014 Ex Machina. Hoewel de film hetzelfde uitgangspunt volgt als de sci-fi-roman, is er een enorm verschil tussen het originele bronmateriaal en wat op het grote scherm is beland.

Het verhaal van Vernietiging draait om een ​​groep vrouwelijke wetenschappers die naar een locatie worden gestuurd die alleen bekend staat als Area X (de film noemt het The Shimmer). Hun missie is om de mysterieuze dingen die in de regio gebeuren aan het licht te brengen en te voorkomen dat de regio zich uitbreidt en de rest van het land bedreigt. Het boek volgt de hoofdpersoon, gespeeld in de film door Natalie Portman, die op missie gaat om te ontdekken wat er is gebeurd met haar man (Oscar Isaac), die deel uitmaakte van een eerdere expeditie. Onderweg vinden zij en de andere wetenschappers een aantal ongewone dingen die ervoor zorgen dat ze hun begrip van de werkelijkheid in twijfel trekken.

Verwant: Hoe eng is vernietiging?

Vernietiging is een film gebaseerd op een boek, maar het is geen bewerking. In plaats daarvan neemt Garland de gevoelens van angst en afschuw die zijn gecreëerd door VanderMeer's schrijven en gebruikt ze om de toon en visuele stijl van de film te dicteren. Beide versies zijn tot nadenken stemmende ervaringen die hun respectievelijke publiek met open kaken en tonnen vragen zullen achterlaten.

Dit zijn de belangrijkste dingen die zijn veranderd.

De personages proberen niet met elkaar op te schieten in het boek

In de boekversie van Vernietiging de personages worden alleen beschreven door hun beroep. Er zijn de bioloog (Portman), de psycholoog (gespeeld in de film door Jennifer Jason Leigh), de antropoloog en de landmeter. Er is ook een taalkundige die zich bij de groep zou moeten voegen, maar op het laatste moment van gedachten verandert. De personages krijgen geen fysieke beschrijvingen en de enige achtergrondinformatie die wordt gegeven is wat de bioloog over zichzelf onthult. Garland legde dit uit als de redenering achter de keuze om Portman en Leigh, blanke actrices, te casten in rollen die in de boeken worden beschreven als respectievelijk Aziatisch en half blank, half Native American. Deze karakterinformatie wordt pas in de tweede roman verstrekt, Autoriteit, die Garland niet heeft gelezen of gebruikt als bronmateriaal voor zijn film.

In de roman zijn de relaties tussen de vrouwelijke wetenschappers veel vijandiger. Terwijl de film hen op lichtere momenten laat zien hoe ze kameraadschap proberen op te bouwen en zich openstellen voor elkaar, toont het boek vanaf het begin vijandigheid. Geen van de personages vertrouwt elkaar. Ze weten niet waarom de anderen zich in Area X zouden willen wagen, dat in het boek gehuld is in geheimzinnigheid en mysterie. Het is een gespannen gebouw van vijandigheid dat uiteindelijk zo groot wordt dat de bioloog de landmeter doodt. In het boek is het ieder personage voor zich, in plaats van de groepsdynamiek die tenminste aanvankelijk in de film voortduurt.

Een ander belangrijk karakterverschil is de persoonlijkheid van de bioloog. In het boek is ze veel klinischer en introverter. Ze geeft de voorkeur aan getijdenpoelen boven mensen en heeft een gespannen relatie met haar man, die ze maar moeilijk binnen kan laten. De Bioloog wordt gedreven door haar overweldigende nieuwsgierigheid. Ze meldt zich aan voor de missie in Area X nadat haar man is teruggekeerd omdat ze wil weten wat er met hem is gebeurd vanuit een wetenschappelijk perspectief. In het boek sterven haar man en de rest van de leden van zijn team kort na thuiskomst uit Area X aan kanker. In de film wordt het karakter van Portman gedreven door haar schuldgevoel en het gevoel dat ze haar man 'verschuldigd' is omdat ze een affaire had terwijl hij weg was. Haar acties worden meer gedreven door hem en hun relatie dan door haar eigen verlangens.

De film snijdt een belangrijk boekplotpunt af

Een van de centrale verhaallijnen - en mysteries - van Vernietiging wordt buiten de film gelaten. In het boek ontdekt de bioloog bij het verkennen van Area X een tunnel die ze een toren noemt. De bioloog voelt zich aangetrokken tot deze plek en keert ernaar terug om zijn ware doel te ontdekken. De toren gaat diep de aarde in en op de muren staan ​​geschreven woorden gemaakt van een plantachtige substantie die lijkt te leven. Wanneer de bioloog te dicht bij de planten komt, schieten ze sporen uit die haar infecteren en haar op hun beurt verhoogde zintuigen geven. Dit is wat ervoor zorgt dat haar lichaam verandert en zich aanpast aan de omgeving, in tegenstelling tot in de film waar alle personages worden beïnvloed in het besmette gebied.

Deze toren en het wezen in de toren, degene die de woorden op de muren schrijft, ontbreken in de film. In plaats daarvan worden de ontdekkingsreizigers in de film gemotiveerd door hun verlangen om naar de vuurtoren te gaan en de bron van de Shimmer te ontdekken. Ze worden ook door hun vlucht voortgedreven door vreemde hybride dieren, zoals beren en krokodillen, die de leden van de groep één voor één afpikken. De film is meer een monsterfilm over overleven, terwijl het boek rustiger is, met meer tijd voor introspectie en verwondering.

Echter, ondanks VernietigingDoor zijn snelle tempo weet het goed hetzelfde gevoel van angst te creëren als de roman met zijn geluid en score. De vreemde dieren zijn misschien niet in het boek verschenen, maar ze dragen bij aan het algehele gevoel van horror dat de film doordringt. De beer die Anya (Gina Rodriguez) aanvalt, zorgt voor een bijzonder spannende scène als hij zijn prooi besluipt met de stem van zijn voormalige slachtoffer, Cass (Tuva Novotny).