Fight Club: 10 dingen die vandaag de dag nog steeds stand houden

David Fincher's Vechtclub was enorm controversieel toen het in 1999 voor het eerst in de bioscoop verscheen. Sommige critici noemden het een meesterwerk dat de tijdgeest weergaf, andere critici noemden het een gruwel dat... verheerlijkt geweld, en Rosie O'Donnell haatte het zo erg dat ze het einde van een aflevering van haar dag verpestte talkshow.

Hoewel het bij de eerste release aan de kassa bombardeerde, Vechtclub is sindsdien opnieuw beoordeeld als een cultklassieker. Er zijn bepaalde cruciale elementen van de film die het een tijdloos juweeltje maken.

10 De voice-over van Edward Norton is eindeloos boeiend

Voice-oververtelling wordt vaak bekritiseerd als een luie verteltechniek. Schrijvers hebben de neiging om het te gebruiken om de plot uit te leggen in plaats van het visueel over te brengen. Maar in speciale gevallen werkt het prachtig. In Vechtclub, gesproken commentaar van Edward Norton brengt het publiek in zijn verwarde geest.

Omdat het onduidelijk is hoeveel van de film echt is en hoeveel er zich afspeelt in het hoofd van de verteller, is het boeiend om zijn verwarde gedachtengang te horen die probeert alles te begrijpen.

9 De Twist heeft nog steeds het vermogen om te schokken

Al die jaren later, de plotwending Vechtclub heeft nog steeds het vermogen om nieuwe kijkers te choqueren - op voorwaarde dat het natuurlijk niet voor hen is verwend. Het verbijsterende onderzoek van de verteller naar de verdwijning van Tyler, gevolgd door Tyler's tapijttrekkende monoloog, maken dit tot een werkelijk verrassende plotwending.

Het idee dat een personage er niet echt is of dat ze mentaal worden geprojecteerd door een ander personage, is sindsdien gerepliceerd door een heleboel andere psychologische thrillers. Vechtclub hit theaters, maar het is nog nooit zo effectief gemaakt als de film van Fincher.

8 Het verhaal gaat in een snel tempo

Films met een langzame pacing kunnen cerebraal en tot nadenken stemmend zijn, maar ze houden niet noodzakelijk de aandacht van het publiek vast na een handvol bezichtigingen. Snelle films daarentegen zijn tijdloos.

Het verhaal van Vechtclub beweegt zich in rap tempo voort. De montage snijdt alle kanten op, waarbij verschillende facetten van de geest van de verteller worden onderzocht en de anarchistische operaties van Project Mayhem in de hele stad worden uitgelegd.

7 Brad Pitts beurt als Tyler Durden is vandaag net zo hypnotiserend

Het hele punt van het personage van Tyler Durden is dat hij zo zachtaardig en zelfverzekerd en charismatisch is dat hij in staat is een verveelde kantoormedewerker naar een leven van geweld te lokken. Hij haalt de verteller over om hem te helpen een ondergrondse vechtclub te runnen en in een verlaten zeepfabriek te wonen, en overtuigt hem ervan dat het allemaal een hoger doel nastreeft.

Dankzij De moeiteloze charmes van Brad Pitt, Tyler is op het scherm net zo hypnotiserend als op de pagina. Na al die tijd is het nog steeds een van Pitts beste optredens.

6 De gestileerde regie van David Fincher verveelt nooit

De eigenzinnige filmstijl van David Fincher is misschien prominenter in Vechtclub dan in enig ander werk van de regisseur. De camera is constant in beweging en donkere, sombere, noir-achtige composities scheiden het ondergrondse leven van Tyler en de verteller van hun bovengrondse burgerleven.

Er is ook veel Finchers kenmerkende gebruik van CGI om onmogelijke opnamen te maken, zoals het rondvliegen van alle bommen die in de wolkenkrabbers van het financiële district zijn geplaatst.

5 Er is genoeg voorafschaduwing om herhaalde bezichtigingen te vangen

De meeste films met een grote plotwending kunnen maar één keer worden bekeken, omdat ze draaien om de onthulling van de wending, en als het publiek eenmaal weet wat die wending is, kan het niet zo effectief zijn. De beste, zoals Vechtclub, een subtiele voorbode van de twist met kleine hints en details die het publiek kan oppikken bij herhaalde bezichtigingen.

De verteller is een voorafschaduwing van de wending wanneer hij zichzelf in elkaar slaat in het kantoor van zijn baas, wanneer hij uit de bestuurderskant na het auto-ongeluk, en wanneer hij Tyler een fractie van een seconde ziet bij de dokter kantoor. Het duurt een paar bezichtigingen om al deze hints te vangen.

4 Kijkers kunnen niet ongevoelig worden gemaakt voor de wreedheid van de vechtscènes

Het geweld in films wordt steeds extremer. Telkens wanneer het publiek ongevoelig wordt voor een bepaald niveau van bloed en bloed, voert Hollywood het op om ze opnieuw te choqueren.

Maar de brutaliteit van Vechtclub houdt vandaag nog stand. Het is onmogelijk om ongevoelig te worden voor harde scènes zoals Tyler die hysterisch lacht terwijl de potige bar-eigenaar hem tot moes slaat.

3 Helena Bonham Carter geeft hilarisch droge lijnleveringen

Terwijl de cast van Vechtclub wordt verankerd door Edward Norton en Brad Pitt als het centrale duo van de verteller en Tyler, Helena Bonham Carter geeft een onvergetelijke wending als hun gedeelde liefdesbelang Marla Singer.

Carter brengt briljant droge leveringen naar hilarisch ongepaste regels als: "Een condoom is het glazen muiltje van onze generatie" en "Ik ben sinds de lagere school niet meer zo geneukt."

2 De satire van het kapitalisme is relevanter dan ooit

De scherpe kritiek van banken en bedrijven in Vechtclub werd aanvankelijk opgevat als een satire op de bedrijfscultuur uit de jaren 90. Maar problemen als hebzucht, corruptie en de welvaartskloof zijn niet alleen verdwenen in de twee decennia daarna Vechtclub hit theaters - ze komen vaker voor dan ooit.

Vechtclub’s belangrijkste punt over kapitalisme wordt vaak over het hoofd gezien door kijkers. Het anarchistische einde suggereert dat deze systemen niet voor niets bestaan ​​en dat er helaas geen eenvoudig alternatief is dat beter zou werken.

1 Norton en Pitt delen elektrische chemie op het scherm

De sleutel tot de dynamiek van de verteller en Tyler Durden als twee kanten van dezelfde medaille was het vinden van twee acteurs met de voelbare chemie op het scherm om het voor elkaar te krijgen. Edward Norton en Brad Pitt deelden de elektrische chemie die nodig is om de unieke band van het paar van de pagina naar het scherm te brengen.

Pitts zelfverzekerde charisma vormt een scherp contrapunt voor Nortons ingetogen onhandigheid. De manier waarop ze van elkaar afkaatsen, maakt scènes zoals hun bargesprek meeslepend.

Volgende5 Harry Potter-personages die een geweldige minister van magie zouden zijn (en 5 wie niet)

Over de auteur