9 redenen M. Night Shyamalan is een geweldige filmmaker

Schrijver, regisseur en producent M. Night Shyamalan heeft een ongelooflijk slechte rap gekregen, zijn snelle opkomst uit 1999 Het zesde Zintuigonverwacht veranderd in een langgerekte en martelende noodlanding. Hij verloor de creatieve controle van de filmstudio's en hij heeft een bijna constante stortvloed van kritische lofprijzingen over zijn carrière gezien, waaronder onze eigen.

Het is niet zoals de critici niet doen over munitie beschikken om hun aanvallen te ondersteunen; Shyamalan's laatste twee theateruitjes in de regisseursstoel, De laatste luchtstuurder (2010) en Na aarde(2013), waren regelrechte rampen, en de tweede helft van zijn filmografie is over het algemeen niet zo gepolijst of verfijnd als de eerste.

Maar elke filmmaker heeft recht op een slechte inzending – of een slechte serie van de inzendingen, in het geval van de meeste - op zijn cv, inclusief de overigens eerbiedwaardige Steven Spielberg. En net als Spielberg is er geen reden waarom de 45-jarige regisseur het niet kan omdraaien en opnieuw opduiken in het rijk van kwaliteitscinema. (Je zou zelfs kunnen stellen dat het al begint te gebeuren, met de resultaten van de recente televisieminiserie

Eigenzinnige dennen en met de vroege recensies voor zijn volgende speelfilm, Het bezoek, die vandaag wordt geopend.)

En, net als bij de meeste menselijke inspanningen (vooral politiek), is er ook de kleine kwestie van publieke perceptie die de feiten van de zaak inhaalt. Het is nu tijd om het record recht te zetten met onze 9 redenen M. Night Shyamalan is een geweldige filmmaker.

10 Hij ontlokt geweldige uitvoeringen van zijn acteurs

Het is één ding om toptalent aan te trekken - iets wat Shyamalan tot op de dag van vandaag nog steeds doet - maar het is iets anders om er optredens van te maken die dynamisch, oprecht en vooral fris zijn. Bruce Willis had een van zijn allereerste emotioneel kwetsbare, non-action-star beurten in Zesde zintuig, die de weg vrijmaakte voor veel meer vergelijkbare rollen in de loop van de afgelopen tien jaar; Night ontdekte – en vervolgens dramatisch uitgedaagd – Bryce Dallas Howard met haar hoofdrol in het dorp (2004); Mel Gibson leverde een optreden in dat zowel ingetogen als teder was in Tekens(2002). Zelfs Mark Wahlberg's dweeby, ah-shucks rennen als Elliot Moore binnenkomt De gebeurtenis (2008) is perfect voor een film die bedoeld is als een liefdevol eerbetoon aan horrorfilms van B-klasse uit de jaren 70.

M. De naam van Night Shyamalan is nu misschien giftig in zowel Hollywood als bioscopen, maar het is gemakkelijk in te zien waarom acteurs nog steeds voel me aangetrokken tot het werken met hem - hij heeft consequent onderdelen aangeboden die niet binnen het gebruikelijke bereik van de meeste A-lijsten vallen talent.

9 Zijn films hebben een geweldige sfeer

Shyamalan's films, van Onbreekbaar(2000) naar De gebeurtenis om, in het bijzonder, het dorp, ademt gewoon sfeer, alsof het gewoon van het scherm kan druppelen. In de huidige met geweld doordrenkte populaire cultuur is het bijvoorbeeld buitengewoon moeilijk om met één simpele messteek een collectief uit te lokken het publiek naar adem snakken, of dat een figuur die gewoon over het scherm loopt de kijker rillingen bezorgt, maar dit is precies wat Dorp en Tekens, slaagden erin om te doen – en dat is allemaal te danken aan de pure meeslependheid die de films weten te construeren.

Night is in dit opzicht misschien wel een van de meest getalenteerde filmmakers van deze generatie, met de sfeer van Christopher Nolans aandenkenof Slapeloosheid(beide uitgebracht naast Shyamalan-films, voor iedereen die thuis meespeelt).

En ondanks enkele besliste blindgangers in dit opzicht met luchtstuurder en Na aarde, lijkt dit jaar een terugkeer naar een meeslepende vorm te zijn, met Eigenzinnige dennen en Het bezoek met hun teaser-trailers al het publiek weten te trekken.

8 de geweldige cinematografie

Er is een reden waarom one-take shots (waarin een scène zich afspeelt zonder enige bezuinigingen) zelden worden gebruikt op grote of kleine schermen: ze zijn bijna onmogelijk te orkestreren, waardoor de cast en de cameraman - samen met alle gerelateerde rekwisieten of speciale effecten - volledig synchroon. Als zodanig is het verbazingwekkend om te zien hoe vaak Night deze gebruikt in zijn (eerdere) films; het schot van een shellshocked Bruce Willis die wordt uitgecheckt na Onbreekbaar's openingstreinongeluk terwijl een patiënt op de voorgrond doodbloedt, mag de filmtaart maken, maar het heeft genoeg gezelschap. (Inderdaad, deze scène is slechts een van de vele humaniserende details die ervoor zorgen dat die vroege, op stripboeken geïnspireerde film zich onderscheidt van de huidige oogst van spectaculaire aanpassingen.)

Shyamalan's scherpe filmische oog gaat echter verder dan 'oners'. De reflecties in Het zesde Zintuig’s deurknop, de prachtige (en angstaanjagende) shots van het inblazen van bomen en gras gebeurt, de openingsmontage in Dorp - het zijn allemaal schoolvoorbeelden van Filmmaking 101, van compositie tot belichting.

7 de geweldige combinatie van humor en drama

Schrijver-regisseur Joss Whedon wordt vaak geprezen om zijn vermogen om tegelijkertijd drama en komedie te hanteren, door de ene te gebruiken om de andere te versterken. Hoewel m. Night Shyamalan drinkt niet zo vaak zo vaak als de volleerde Whedon, hij is in staat om het net zo effectief te doen. Het uitgangspunt van De gebeurtenis is een luchtige, ironische draai aan het horrorgenre - die niets doet om zijn veel grizzly-momenten of de angst die kan ontstaan ​​bij het plotseling verschijnen van een wandelende man achteruit.

En Tekens zit boordevol heerlijk grappige momenten, variërend van Mel Gibson, de overleden dominee, die een geïmproviseerde bekentenis in de drogisterij aan Joaquin Phoenix met een aluminiumfolie hoed op (om te voorkomen dat de aliens zijn gedachten kunnen lezen, of Cursus). De film zou inderdaad als een komedie kunnen worden beschouwd als hij niet nog effectiever was om spanning te creëren - een vrij zeldzame en organische gebeurtenis in de koekjessnijmachine dat is Hollywood.

6 Zijn no-sequels-regel

Dit punt is tegelijkertijd de meest opvallende en de minst kritische vermelding op deze lijst. Hoewel het waar is dat Hollywood de top heeft bereikt - of is dat het dieptepunt? – van zijn onwil om originele films uit te brengen, wat resulteert in een letterlijk nooit eindigende opeenvolging van franchises, is het ook waar dat de standvastige weigering van een regisseur om een ​​geval van sequelitis op te lopen meer een kwestie van persoonlijke overtuiging is dan een voorbeeld van filmmaken talent. Toch moet Shyamalans vermogen om vast te houden aan nieuwe verhalen (zelfs als die verhalen televisie-aanpassingen zijn of het scenario van een ander persoon) worden geprezen.

Dit punt, zo blijkt, is misschien wel de kortste in onze litanie: de enige uitzondering op Night's no-rules-beleid is Onbreekbaar, die oorspronkelijk het leven begon als de eerste act van een veel groter scenario. Met zowel de regisseur als de cast die zich uitten over hun bereidheid om dat specifieke verhaal weer op te pakken – en met premium televisie nu een sterke factor in de vergelijking - het krijgen van een vervolg (of twee) is nu waarschijnlijker dan ooit tevoren, waarmee hij een einde maakt aan zijn originaliteitsreeks.

5 originaliteit

Een van de grootste kenmerken van een meesterverteller, ongeacht zijn medium of genre, is het vermogen om een ​​unieke invalshoek te bieden op platgetreden verhalende paden. Dit is waar Shyamalan consequent in uitblinkt: Zesde zintuig is een van de beste spookfilms ooit gemaakt; Onbreekbaar is een van de beste stripboekfilms tot nu toe; De gebeurtenis is een van de meest inventieve hommages die ooit zijn gezien - en ze blinken allemaal uit dankzij een enigszins excentriek perspectief, waardoor de geest de hoofdpersoon, de superheld verrast dat hij in een stripverhaal zit, het eerbetoon een originele draai in plaats van een pro forma remake.

Bovendien borrelt deze originaliteit over naar elk van de andere aspecten van het filmmaken van Night, wat zijn onberispelijke cinematografie, zijn vermogen om betekenisvolle uitvoeringen uit zijn cast te halen, en zijn vastberaden tempo en heerlijk gastvrije soundtracks (meer hierover in slechts een moment).

4 Zijn gevoel voor ijsberen

Opzettelijk, onverzettelijk en precies zijn drie woorden die M. Het ijsberen van Night Shyamalan. De vastberadenheid van de voortgang van zijn verhalen, zowel op het macroniveau van de structuur met drie bedrijven als op het microniveau van de individuele scènes, is zo veeleisend dat het hem in dezelfde marge plaatst als filmmakers als Mamoru Oshii en Stanley Kubrick (hoewel hij valt lichtelijk kort van de pure schittering van deze filmische genieën).

Bewijs nodig? Laten we bijna het geheel nemen van Onbreekbaar, beginnend met die openingstreinreeks en helemaal tot aan de klimatologische confrontatie tussen David Dunn en Elijah Price - de stille intensiteit stuwt de personages voort, stuwt de camera voort, stuwt de verschillende thema's voort motieven. Het ritme van zijn verhalen is stil effectief, zelfs als de films dat niet zijn (we kijken naar jou, Dame in het water).

Het is een gemeenplaats om te zeggen dat subtiliteit (grotendeels) een dode kunst is in Hollywood, maar Shyamalan bewijst dat het nog steeds springlevend is, zelfs als het wispelturig is.

3 de beruchte wendingen

Ja, de twist-eindes van Night zijn cliché geworden, maar er zijn drie belangrijke punten om op te merken met betrekking tot deze popcultuurmeme.

Eerst en vooral, het gebruik van de schemerzone-achtige climaxen zijn samengevoegd; in slechts drie van Shyamalans acht (grote) films zijn ze te zien geweest, waardoor hun invloed in het gesprek op zijn best te groot was.

Ten tweede de onevenredige aandacht voor de “wat een twist!” eindes beroven hen niet van hun vindingrijkheid of vakmanschap; Zesde zintuig en Onbreekbaar, hebben bijvoorbeeld nog steeds grote uitbetalingen die enorm bevredigend zijn. En zelfs als Dorp’s meerdere wendingen zijn niet de meest verhaalzekere, ze zijn nog steeds conceptueel interessant – een niet onbelangrijk compliment.

Tot slot, zoals Shyamalan zelf de afgelopen 16 jaar vaak heeft opgemerkt, zijn zijn films niet alleen maar... twee uur durende eindes — zijn verhalen zijn veel meer dan alleen een gigantische opbouw naar één vijf minuten volgorde. Het is belangrijk om dit in gedachten te houden bij het objectief beoordelen van de verdiensten - of het gebrek daaraan - van zijn verhalen.

2 originele partituren van James Newton Howard

James Newton Howard is M. Night Shyamalans vaste medewerker, die al zijn acht films heeft gescoord, en de componist slaagt er doorgaans in om te slagen, zelfs als zijn filmpartner dat niet doet (zoals het geval is met beide luchtstuurder en Na aarde): zijn soundtracks zijn vaak lyrische, melodieuze stukken, net zo auditief meeslepend als de beste uitjes van Night visueel meeslepend zijn. Er is geen beter voorbeeld dan het dorp, die de beste score heeft voor elke Shyamalan-film; het is gelijke delen teder en spannend, ontroerend en eng. Het is absoluut de moeite waard om te downloaden.

Wat echter zo'n consistent facet van Nights filmografie opmerkelijk maakt, is het proces waarmee hij Howard zover krijgt om zijn beste werk te produceren: het is niet ongebruikelijk dat de laatstgenoemde een scenario krijgen nog voordat de productie is begonnen, waardoor de muzikant extra tijd krijgt om de thema's en leidmotieven te ontwikkelen die het voltooide Product. Tegen de tijd dat alles is gezegd en gedaan, is de muziek een zeer verfijnd element, dat het voltooide werk met verschillende ordes van grootte verheft.

1 Conclusie

Als we deze lijst doornemen, is het gemakkelijk te zien hoe een handvol M. De foto's van Night Shyamalan worden steeds gesignaleerd: Het zesde Zintuig, Onbreekbaar, Tekens, het dorp en zelfs De gebeurtenis. Na Dame in het water veranderde in zijn grootste mislukking, het is duidelijk dat er twee ontwikkelingen met Shyamalan zijn gebeurd: hij vond het allebei extreem moeilijk om een ​​van zijn persoonlijke projecten in productie te nemen bij een grote studio en verloor het vertrouwen in zijn vermogen om dit in een kwaliteit te doen manier.

Dit is het moment waarop zijn overlevingsinstinct begon - er zijn maar weinig dingen moeilijker dan je carrière in Hollywood nieuw leven in te blazen - en dit is toen hij uiteindelijk ontspoorde, begon hij alle projecten te accepteren die hem voor het eerst werden opgeworpen tijdens zijn stint als een regisseur. Als er een duidelijke les is van beide De laatste luchtstuurder en Na aarde, het is dat Night het beste werkt bij het ontwikkelen van zijn eigen materiaal en bij het vertrouwen op zijn eigen instinct als verteller, of de grotere populaire cultuur daarop is afgestemd of niet.

De regisseur heeft al gezegd dat de kleinere, meer onafhankelijke route kiezen - zoals hij deed voor Het bezoek – is het pad voorwaarts dat hij het liefst wil nemen, wat een veelbelovend teken is. Mocht Shyamalan zijn filmritme terugkrijgen, dan zal hij voor zichzelf een vaste plek bij filmwetenschappers smeden, zelfs als de grillen van de publieke opinie hem nooit meer warm worden.

Niet eens met onze beoordeling? Heb je je eigen favoriete voorbeeld van Shyamalan's talent? Zorg ervoor dat je klinkt in de reacties hieronder.

VolgendeDe 10 best onderschatte Scarlett Johansson-personages

Over de auteur