Waarom zombiefilms gewoon niet eng meer zijn

Gebaseerd op een van de meest duurzame wezens binnen het horrorgenre, zombiefilms hebben de afgelopen jaren een daling gezien - niet in populariteit, maar hun effect op het publiek tot het punt waarop ze gewoon niet meer eng zijn.

In tijden van crisis en pandemie zijn zombiefilms in sommige opzichten populairder dan ooit. Ze missen echter de spanning en angst van het vroege tijdperk van George A. Romero's klassieker Nacht van de levende dodenen de daaropvolgende vervolgen; deze films kwamen op een moment dat het horrorpubliek een diepgewortelde angst had voor 'de ander' en hetzelfde miste begrip van de dood omdat ze er niet zo mee omringd waren of er niet zo ongevoelig voor waren als mensen 2020. Horror is een van de meest veranderlijke, steeds veranderende filmgenres die er bestaan, en heeft zichzelf altijd gedempt tegen de ruggengraat van de samenleving, werkend met de trends van cultuur, sociologische en psychologische groei. In de jaren 70 en 80, was het steeds populairder wordende slasher-genre een direct commentaar op de jeugd van Amerika die wild en roekeloos was en zich wendde tot drugs en promiscuïteit. Evenzo missen deze films hetzelfde effect als zombies; het is gewoon niet meer zo relevant voor de angsten van de samenleving, dus het heeft zich moeten aanpassen.

Hoewel er geen tekort is aan zombiemedia voor consumptie, zowel op het grote als het kleine scherm met televisieseries zoals De levende dodende afgelopen tien jaar netwerken domineerde, is er een verschuiving in de focus geweest. Mensen zijn niet langer bang voor de zombies of "wandelaars" die op de achtergrond rondscharrelen, een aanhoudende dreiging die nooit echt weggaat, maar waar niemand echt bang voor is. Op De levende doden, zelfs kinderen worden getraind om op zombies te jagen en te doden. Vroeger was de aanblik van een gereanimeerd lijk dat langzaam naar iemand toe liep genoeg om kippenvel op te wekken, maar nu niet meer.

Zombiefilms zijn gewoon niet meer eng - hier is waarom

Zombiefilms zijn in twee richtingen verschoven: de post-apocalyptische achtergrond en in de richting van een meer komische mager. Dit laatste is aangekondigd door films in de horror-komedie crossover-genre zoals Shaun van de Doden, dat een van de meest iconische zombiefilms aller tijden is geworden. Meer recentelijk, originele Hulu-film Kleine monsters, met in de hoofdrol Lupita Nyong'o (Ons), zette een onderwijzer en een aangespoelde muzikant het op tegen een zombiehorde terwijl ze een groep kinderen meenamen op een excursie. Kleine monstersinclusief Taylor Swift-nummers gespeeld op ukelele, een profane presentator van kindertelevisieprogramma's en veel zombiegeweld. Dit alles liep echter rond een luchtige draad door het verhaal, waardoor het geweld vermakelijker en zelfs lachwekkender werd in plaats van iets om bang voor te zijn. Zombieland geopend met regels om normale mensen te helpen bij hun pogingen om een ​​zombie-apocalyps te overleven en bevatte een segment "zombie kill of the week".

De post-apocalyptische hoek, die te zien is in films als Trein naar Busanen televisieprogramma's zoals De levende doden, laat zombies op de achtergrond en draait meer om zich te concentreren op andere gruwelijke elementen, zoals het ontbreken van een regerende regering waardoor de overlevenden zich vormen hun eigen groepen die opportunistisch op elkaar jagen of laten zien hoe een volledige maatschappelijke ineenstorting mensen kan beïnvloeden terwijl de wereld langzaam uit elkaar valt hen. In Trein naar Busan, de zombies zijn angstaanjagender vanwege het claustrofobische aspect van vastzitten op een lightrail met de wezens, maar zelfs dit kan net zo gemakkelijk worden ondermijnd door stil te blijven, stil te zijn en een deur. Trein naar Busan bevat ook zeer menselijke monsters, die worden afgebeeld door de maatschappelijke gevolgen en de menselijke wil om tegen elke prijs zelfzuchtig te overleven, ongeacht welke andere levens daarbij op het spel moeten worden gezet.

De verschuiving in focus heeft de angst weggenomen zombiefilms tot op zekere hoogte, hoewel de creativiteit van regisseurs en schrijvers die nog steeds een zwak hebben voor het langdurige genre het in leven heeft gehouden. Deze films blijven een blijvend element van het genre, ook al zijn de wezens zelf geweest gereduceerd tot een meer luchtige kijk op wat ooit een van de engste monsters was die horrorfilms moesten hebben aanbod.

Dune Cast- en personagegids

Over de auteur