The Prom: grootste verschillen tussen de Broadway-musical en Netflix-film

het galais de nieuwste Broadway-musical die wordt verfilmd, en met die overgang komen onvermijdelijke verschillen. Voordat de film begin december 2020 in première ging op Netflix, zei regisseur Ryan Murphy in een interview met The Hollywood Reporterdat de aanpassing zou zijn "ongeveer 25 procent verschillend van het spel." Nu de film ruim een ​​maand op Netflix staat te streamen, kunnen fans van de toneelproductie zien wat die 25 procent eigenlijk inhoudt.

Gebaseerd op de gelijknamige musical uit 2016, het gala vertelt het verhaal van een bont gezelschap van ongelukkige Broadway-acteurs die naar een klein stadje in Indiana reizen om te vechten voor een tiener die met haar vriendin naar het bal wil. In de traditie van recente met sterren bezaaide tuners als Les Misérables, In het bos, en zelfs katten, de film is voorzien van een A-lijst cast met inbegrip van Meryl Streep, James Corden, Nicole Kidman, Andrew Rannells, Keegan-Michael Key en Kerry Washington. Nieuwkomer Jo Ellen Pellman speelt de jonge, serieuze middelbare school lesbienne Emma.

Zoals Murphy beweerde, filmversie van de musical verandert niet veel; fans van het originele materiaal zullen zeker tevreden zijn met de uiteindelijk trouwe aanpassing. Er zijn enkele onvermijdelijke veranderingen in het gala, echter: sommige nummers zijn bijgesneden en sommige personages zijn uitgebreid. Dit zijn de grootste verschillen tussen de Broadway-musical en de Netflix-film.

"Draag je kroon"

Een lange traditie met aanpassingen van het podium naar het scherm is het opnemen van een nieuw nummer, meestal geschreven om een ​​Oscar-nominatie te krijgen (zie: Les Misérables' "plotseling") of zelfs een overwinning (zie: Evita'Je moet van me houden'). Droomvrouwen had "Luister", Chicago had "I Move On", en Kleine winkel vol verschrikkingen had "Mean Green Mother From Outer Space." het gala is niet anders, de showbizz pastiche-sfeer van de rest van de score voor de popsingle "Wear Your Crown" mijdend. Geschreven door de componist van de show Matthew Sklar en tekstschrijver Chad Beguelin, in samenwerking met Adam Anders en Peer Astrom, speelt het nieuwe nummer tijdens een leuke, op het bal gecentreerde aftitelingreeks en bevat het schuldige plezier van een Meryl Streep-rap vers.

The Prom Movie begint anders

In de musical gaat het doek op de blitse openingsavond van Eleonora! Het verhaal van Eleanor Roosevelt, het nieuwste voertuig voor narcistische Broadway-sterren Dee Dee Allen (Streep) en Barry Glickman (Corden). Terwijl ze vragen van de pers beantwoorden en over de rode loper lopen, roemen ze door middel van liederen hun mantra over hoe geweldig het is om 'Changing Lives' te zijn, een mantra die binnenkort zal worden uitgesproken praktisch nut als ze erachter komen dat de James Madison High School in Edgewater, Indiana, het schoolbal heeft afgezegd omdat een studente met haar mee wil doen vriendin. Dat gebeurt allemaal nog, maar de filmversie van het galabegint eerst met de James Madison PTA-bijeenkomst waar deze noodlottige beslissing plaatsvindt. De ontmoeting met Emma van Pellman voor Dee Dee en Barry lijkt een poging van Murphy te zijn om de aanpassing te herformuleren als Emma's verhaal; ongeacht het succes, het introduceert haar recht vooraan in het verhaal in plaats van te wachten tot de acteurs op pad zijn om de stad op te schudden.

Emma's oma Bea

In de musical maakt Emma enkele verwijzingen naar het feit dat ze bij haar oma Bea woont nadat ze op zestienjarige leeftijd het huis van haar ouders werd uitgezet. De film geeft echter de kans om dit personage daadwerkelijk te zien en voor haar een band met Barry, die haar in vertrouwen neemt hoe hij zijn eigen ouderlijk huis verliet voordat zijn ouders hem eruit konden schoppen omdat hij was? homo. Om de deal zoeter te maken, wordt Bea gespeeld door Emmy Award-winnaar Mary Kay Place, die pathos (en dronken limonade) serveert.

Openstaan

De klassieke strijd van alle verfilmingen van toneelwerken is hoe je 'de dingen kunt openen' en de procedure minder toneelgebonden kunt maken. Het geluid van muziekstuurde de kinderen van Von Trapp rond in Salzburg, Chicago transformeerde de muzikale nummers in Roxie Hart-koortsdromen, en zelfs Wie is er bang voor Virginia Woolf? (toegegeven een niet-musical) stuurde Martha, George, Nick en Honey naar een wegrestaurant om even het huis uit te komen. het galais niet anders en introduceert verschillende fantasiescènes met Streep's Dee Dee Allen in actie op Broadway en Corden's Barry Glickman danst met zijn jongere ik op het schoolbal en gebruikt een winkelcentrum voor een volledige winkelmontage en een door Andrew Rannells geleid evangelie nummer.

Een verkorte "You Happened"

Een van de verrassende bops in de partituur van de show is het "prom-posal" anthem "You Happened", meestal gezongen door een koor van middelbare schooljongens die hun respectievelijke data voor de grote avond vroegen. Een pakkende Motown throwback geaccentueerd door jeugdige eigenzinnige stappen van choreograaf Casey Nicholaw (de regisseur van de originele productie), het zou moeilijk zijn voor dit deuntje om zijn welkom te overtreffen. Helaas, het is allemaal vrij snel voorbij, afgesneden voor de grote finish en het publiek achterlatend met een "You Happened" dat nauwelijks is gebeurd.

"Het Aanvaardingslied"

Misschien een meer welkome snit, Andrew Rannells' personage Trent's "Acceptance Song" over het maken van "rainbow Dreams Come True" wordt getransplanteerd naar een monstertruck-rally, maar geschoren tot meestal een openingskoor. Hoewel dit de aanwezigheid van Andrew Rannells in de hele film helaas vermindert, is het een goed idee: de cultuurclash van Broadway vs. Indiana dat in het nummer wordt benadrukt, is al vijf minuten eerder behandeld, wanneer Streep een stadsbijeenkomst crasht met het show-stoppende "It's Not About Me".

Barry's moeder

De grootste en misschien wel meest controversiële verandering in het gala is de opname van een subplot waarin Barry naar zijn moeder komt. Een complete uitvinding van de film, het is een zoet genoeg idee dat ook welkom is voor de casting van het Brits-Amerikaanse icoon Tracy Ullman. Dat gezegd hebbende, het is een plot dat uiteindelijk veel onroerend goed in de film inneemt, en wanneer dat onroerend goed wordt ingenomen door James Corden in een voorstelling die wordt beschuldigd van 'gay face', het kan iemand doen afvragen wat de waarde van zijn opname is. Dit wil niet zeggen dat de boodschap van een homoseksuele man van een bepaalde leeftijd die een vervreemde relatie met zijn moeder verbreekt om zijn ware zelf te vieren, onwelkom is - het is alleen dat het acteerwerk van Corden, dat van ganser harte in een stereotype lijkt te flitsen, de hele onderneming meer huiveringwekkend dan louterend maakt. Het is niet moeilijk voor te stellen dat queer acteurs als Titus Burgess of Nathan Lane een optreden geven met oneindig veel meer humor en menselijkheid.

Spider-Man 3 video geeft eindspel-stijl eerbetoon aan Garfield, Maguire & Holland

Over de auteur