Klassieke horrormonsters gerangschikt op sympathie
Moderne bioscoopbezoekers hebben geen tekort aan bloedstollende schurken om hen op Halloween te vermaken. Of het nu gaat om beruchte legpuzzel het martelen van onwetende slachtoffers of Annabelle die rondwaart in een arm huishouden, Halloween is nooit een reden om zich terug te trekken voor filmische adrenalinejunkies.
Hollywood heeft een liefdesrelatie met schurken uit horrorfilms sinds ten minste de jaren '30, toen Bela Lugosi's Dracula, het monster van Frankenstein van Boris Karloff en Wolfman van Lon Chaney Jr. besluipen het zilver scherm. Ze waren echter net zo geliefd als gevreesd, hoewel sommigen beduidend sympathieker en sympathieker waren dan anderen.
10 HET SPOOK VAN DE OPERA
Dankzij de Andrew Lloyd Webber toneelmusical en zijn Door Gerard Butler geleide aanpassing op groot scherm, is het moderne publiek het meest bekend met de Phantom of the Opera als een tragische en verliefde figuur, die een grote mate van pathos en sympathie oproept.
Dit is een verre schreeuw van zijn afbeelding in de stomme speelfilm van 1925,
9 DE ONZICHTBARE MAN
Geen belediging voor Kevin Bacon, maar Claude Rains zal altijd de koning van de Invisible Men zijn. Zijn beurt als H.G. Wells’ hoofdpersoon in 1933's gelijknamige De onzichtbare man zet de "gek" in "gekke wetenschapper" en vestigde het patroon van uitbeelding voor het personage voor de komende decennia.
Jack Griffins experimenten in de chemie hebben hem misschien onzichtbaar gemaakt, maar het maakte hem ook hopeloos en gewelddadig gek. Ondanks verhalen van zijn vrienden en minnaar dat hij een fatsoenlijke, stand-up burger was voor zijn ongeluk, Rains’ weergave van hem op het scherm is zo moorddadig wreed dat het moeilijk is om mee te voelen met de karakter.
8 DRACULA
Het onuitwisbare beeld van de vampier - een zachte en verfijnde Oost-Europese potentaat die borrelt met sexiness en onberispelijk gekleed in een zwart pak en cape - kan direct worden gekoppeld aan de impact van Bela Lugosi's vertolking van de beroemdste vampier van allemaal, Dracula, in de gelijknamige film uit 1933.
Ondanks de verleidelijkheid van Lugosi's Transsylvanische graaf, is er hier geen sierlijk, eeuwenoud liefdesverhaal om hem te verlossen. Deze Dracula is puur kwaadaardig, klaar om de vrouwen van de Engelse high society te corrumperen en te vermoorden met een hoge hoed.
7 GODZILLA
Een van de meest innemende eigenschappen van klassieke filmmonsters is hun lange levensduur, aangezien generatie na generatie ze anders interpreteert. Een van de meest opnieuw bedachte personages is de "King of All Monsters" zelf, Godzilla.
Terwijl zijn debuutfilm hem afbeeldde als een vernietigende natuurkracht, verwant aan een wandelende atoombom, latere films wierpen hem op als leider onder de verdedigers van de aarde, waarbij hij interplanetaire bedreigingen afweerde zoals: de buitenaardse koning Ghidorah. Moderne films hebben dat opgepikt en wierpen de gigantische hagedis in een heroïsch licht, tenminste zo heroïsch als een 200 voet, radioactief, vuurspuwend monster kan zijn.
6 HET SCHEPSEL UIT DE ZWARTE LAGOON
Het wezen uit de Black Lagoon is opmerkelijk omdat het een spectaculair monster toevoegt aan het pantheon van slechteriken op het scherm in de vorm van de Gill-Man, en omdat het het speelfilmdebuut is van een jonge Clint Eastwood. Na een typisch sci-fi B-filmplot uit de jaren 50, wordt het wezen ontdekt tijdens een wetenschappelijke expeditie naar de Amazone en veroorzaakt vervolgens chaos en dood voor het zoekteam dat het ontdekte.
Hoewel de visuele uitstraling van het schepsel enigszins fascinerend is, en er is een zekere hoeveelheid pathos dat is veroorzaakt bij het kijken naar een dier dat zichzelf probeert te verdedigen, het wordt dun na het zien van verschillende teamleden gedood.
5 DE MUMMIE
Het moderne publiek is misschien het meest vertrouwd met De mummie door Brendan Frasers serie films of De slecht ontvangen poging van Tom Cruise bij het creëren van een gedeeld filmisch 'monstervers', maar de beste interpretatie blijft ongetwijfeld die van Boris Karloff in de gelijknamige film uit 1932.
Hier, alle bekende stijlfiguren van De mummie films zijn aanwezig. Naast vloeken, archeologische expedities en spreuken, draaide het complot rond een nieuw leven ingeblazen Egyptische priester genaamd Imhotep die op zoek was naar de reïncarnatie van zijn oude liefde. Het verhaal zelf is boeiend genoeg voor het publiek om mee te voelen met het personage, vooral wanneer het wordt ondersteund door Karloffs behendige en sympathieke vertolking. Ondanks zijn misleide moordzuchtige neigingen, is het onmogelijk om niet voor Imhotep te pleiten om zijn doelen te bereiken.
4 DE BRUID VAN FRANKENSTEIN
De bruid van Frankenstein is een van de zeldzame voorbeelden van een film die het origineel in kwaliteit overtreft. Ophalen verhaallijnen uit de roman van Mary Shelley, gaat de film over het monster van Frankenstein en Dr. Pretorius (de mentor van Dr. Frankenstein) die de jonge dokter manipuleert om zijn experiment te dupliceren om het monster een vrouwelijke metgezel te geven.
Wat volgde was een filosofisch onderzoek naar wat de aard van het leven is en wat menselijke relaties zo belangrijk maakt voor het bestaan. Hoewel de bruid maar lang genoeg op het scherm verscheen om haar iconische schreeuw los te laten, maakt het tragische ontstaan van haar leven en de omstandigheden van haar dood haar buitengewoon sympathiek voor het publiek.
3 FRANKENSTEIN'S MONSTER
Op vrijwel dezelfde manier als die van Tod Browning Dracula, James Whale's Frankenstein wijkt aanzienlijk af van het bronmateriaal, maar creëert een nieuwe sjabloon voor het personage dat zou worden gebruikt voor decennia van toekomstige films.
Ondanks dat het wezen wordt afgebeeld als een onuitgesproken bruut (en niet als een geleerd en autonoom wezen), wordt het overkoepelende thema van de overmoed van de mensheid in een poging om God na te bootsen volledig onderzocht. Helaas is het onschuldige slachtoffer van het verhaal het schepsel zelf, dat tegen zijn wil tot leven werd gebracht en gedwongen werd om door het bestaan te navigeren zonder enige steun of begeleiding. Hoewel hij uiteindelijk mensen vermoordt (inclusief een klein meisje), doet hij dit uit onwetendheid en niet uit boosaardigheid, wat hem pathetisch betreurenswaardig en sympathiek voor het publiek maakt.
2 DE WOLFMAN
Wat zou Halloween zijn zonder een weerwolf, en wat zou een lijst met klassieke horrorschurken zijn zonder Wolfman van Lon Chaney Jr.?
Chaney Jr. schittert als de gemiddelde Joe Larry Talbot, die buiten zijn schuld wordt aangevallen en gebeten door een weerwolf. Zoals iedereen die zelfs maar thuis is in de elementaire kennis over weerwolven weet, zal Talbot zelf een wolf worden bij de volgende volle maan. De sympathie van Talbot komt niet alleen voort uit zijn alledaagse kwaliteiten, maar ook uit de sympathieke reactie van het publiek op de oneerlijkheid van zijn benarde situatie. Door de film hoopt het publiek dat Talbot zijn lupinevloek opheft en zich weer bij het menselijk ras aansluit.
1 KONING KONG
In het rijk van klassieke filmmonsters en hun sagen, is er niets aangrijpender dan dat van King Kong. Kongs wrede wreedheid, de meester van zijn prehistorische eiland, werd onderdrukt door zijn gevoelens van liefde voor Anne Darrow, een menselijke vrouw.
Zijn onvermogen om die liefde opzij te zetten kostte hem letterlijk zijn leven, toen de tweedekkers die hij neersloeg om haar te beschermen hem uiteindelijk doodden. Op ongeveer dezelfde manier waarop men zou sympathiseren en van een gewond dier zou gaan houden, voelt het publiek steevast een behoorlijke mate van liefde voor de gigantische aap.
VolgendeHalloween Kills: 8 dingen die fans willen zien in Halloween eindigt
Over de auteur