10 films uit de jaren 60 gewelddadiger dan de meeste moderne actiefilms

Films uit de jaren zestig doorstaan ​​om verschillende redenen de tand des tijds. Filmmakers werden aangemoedigd om op radicaal nieuwe manieren nieuwe verhalen te vertellen. Toen de beruchte Hays-code in 1968 verdween, werd het echt wild. Maar zelfs daarvoor verlegden veel films de grenzen en breidden ze uit wat acceptabel was om op het scherm te zien. Vooral films uit het decennium begonnen gewelddadig te worden. De volgende tien films hieronder stammen uit de jaren zestig en zijn gewelddadiger dan veel moderne actiefilms.

Het zijn niet allemaal actiefilms, maar ze hebben nog steeds verschillende scènes waarin rood als een wilde rivier stroomt. Het zijn ook niet allemaal Hollywood-films, wat verklaart hoe dergelijke gewelddadige inhoud op het scherm kwam voordat de beperkende Hays-code verdween. Men moet ook rekening houden met de hedendaagse trend van de PG-13 actiekaskraker met een groot budget. Deze films bevatten veel vuurgevechten en vuistslagen, maar schrikken vaak terug voor bloed, bloed en personages bijten vaak de kogel buiten het scherm.

10 De wilde bos

Sam Peckinpah was een alcoholist met een voorliefde voor het afvuren van levende wapens op een set. Hoe ongezond dit gedrag ook klinkt, De wilde bos zou niet hetzelfde zijn zonder deze woede en negativiteit.

Het outlaw-westernverhaal wordt begeleid door twee van de meest griezelige schietpartijen die ooit op film zijn gezet. Het is echter niet alleen het bloed dat ze zo intens maakt. De sequenties worden samengevoegd met razendsnelle bewerkingen die de kijker nauwelijks tijd geven om te verwerken wat ze zien voordat het volgende beeld van bloedbad in hun irissen wordt gegooid.

9 Bonnie en Clyde

Het echte verhaal achter deze twee legendarische bandieten is misschien niet precies hoe het gebeurde in Arthur Pen's klassieker, maar het zorgde wel voor een fantastische cape.

Faye Dunaway en Warren Beatty schitteren als de titulaire bankovervallers terwijl ze hun weg door de Verenigde Staten razen en iedereen neermaaien die hen in de weg staat, ongeacht hun onschuld.

8 Ogen zonder een gezicht

Critici ontmoetten deze Franse horrorfilm met slechte recensies bij de release in 1963. Het was de eerste kennismaking van de regisseur met een angstaanjagend publiek, en mensen waren verrast dat zo'n gerenommeerde filmmaker zou aanpakken wat toen als een laagdrempelig genre werd beschouwd.

In de loop der jaren heeft het echter een aanhang gekregen. Het moderne publiek is meer gewend aan de lichaamshorror die wordt getoond en realiseert zich dat artistieke verdienste van het genre.

7 Nacht van de levende doden

Elke trope die moderne zombies volgen, begon met de baanbrekende film van George Romero. De regisseur maakte Nacht van de levenden Dood van een klein budget en eindigde met een brutowinst van meer dan tien miljoen dollar. Dit was voordat er een goed beoordelingssysteem was ingevoerd en kinderen hun eigen kaartjes konden kopen en de film onbeheerd konden bekijken.

Zelfs naar de huidige maatstaven Nacht van de levende doden gewelddadig is. Stel je nu eens voor hoe een tienjarige in de late jaren '60 zich voelde toen hij ernaar keek. Het helpt ook niet dat de plot van de film een ​​gestage voortgang is van de hoofdrolspelers die falen en steeds verder in een hoek worden geduwd.

6 De groene baretten

De groene baret De politieke boodschap is achteraf gebrekkig. De langdurige betrokkenheid van de Verenigde Staten bij de oorlog in Vietnam wordt algemeen als een vergissing beschouwd, maar de film is beslist pro-oorlog, wat logisch is gezien de niet-aflatende steun van John Wayne voor de film conflict.

Ongeacht je kijk op de oorlog, de film brengt een ingewikkeld conflict samen tot een domme actiefilm. Maar als je verder kunt kijken dan de vereenvoudiging van een morbide serieus en donker hoofdstuk in de Amerikaanse geschiedenis en heel hard je ogen dichtknijpt, kunnen ze er misschien van genieten als een popcorn-actiefilm.

5 Waar adelaars durven

Deze spionagethriller uit de Tweede Wereldoorlog speelt zich volledig af tijdens een enkele infiltratiemissie. De personages van Clint Eastwood en Richard Burton sluipen een fort binnen en blazen zich een weg naar buiten zodra hun dekmantels zijn opgeblazen.

De laatste act van de film is een spannend decor waarin de twee hoofdrolspelers iedereen die ze in de weg staan ​​neermaaien tijdens hun ontsnapping. Op verschillende momenten vraag je je af hoe ze zulke sequenties hebben kunnen filmen met de methoden die filmmakers in de jaren zestig ter beschikking stonden.

4 Over de geheime dienst van Hare Majesteit

George Lazenby's enige beurt als... 007 veranderde de serie van een spionagethriller in een episch actiemeesterwerk. De laatste aanval op de faciliteit van Blofeld is een verbluffende reeks die met meesterlijke precisie wordt uitgevoerd.

Op een bijzonder gruwelijk moment ziet een handlanger in een grinder vallen, compleet met zijn ingewanden die uit de bovenkant van het voertuig schieten, vermengd met de sneeuw. Het is een verrassend gewelddadige dood voor zo'n oude film.

3 Yojimbo

Akira Kurosawa-films bevatten veel geweld, maar dat is niet de reden waarom hij zo hoog wordt vereerd. De man had een ongeëvenaarde aandacht voor detail, waardoor de kijkers naar totaal verschillende werelden werden vervoerd.

Dat gezegd zijnde, Yojimbo nog altijd beschikt over veel van intense zwaardduels die uitmonden in vaak extreem geweld, en een hond die rondloopt met een mensenhand in zijn bek.

2 Donker van de zon

Donker van de zon werd bij vrijlating bekritiseerd vanwege de gewelddadige inhoud. Wat er op het scherm gebeurt, is echter niets vergeleken met het echte geweld dat plaatsvond tijdens het Congolese conflict waarop het is gebaseerd.

Destijds werd de film misschien als te extreem beschouwd, maar omdat de houding van mensen ten opzichte van geweld in de loop van de tijd verzachtte, is de film recentelijk geprezen. Quentin Tarantino en Martin Scorcese, twee van de meest bekende regisseurs van dit moment, hebben zelfs gezegd dat ze er fan van zijn.

1 Ivan's jeugd

Films uit de Tweede Wereldoorlog uit de Sovjet-Unie zijn een heel ander ras dan hun westerse tegenhangers. Ze zijn minder patriottisch en treurender om het verlies aan mensenlevens en de vernietiging die het conflict heeft veroorzaakt. Het is logisch dat deze houding doordringt in films als die van 1985 Kom en zie en Andrei Tarkovski's speelfilm uit 1962, Ivan's Jeugd.

De titulaire Ivan is een onlangs weesgevangene uit een gevangenkamp die erop staat bij te dragen aan de oorlogsinspanningen om zijn familie te wreken. Het barst niet van de actie en explosies, maar het staat wel op de lijst vanwege de grimmige beelden en het gebruik van brutaal grafische stockbeelden.

VolgendeMCU: 5 keer dat Captain America een briljant plan had (en 5 keer toen hij net geluk had)