Interview met Lily Cowles: Antebellum

Na Coronavirus-gerelateerde vertragingen aangehouden Vooroorlogs vanaf de oorspronkelijke bioscooprelease in april, Lionsgate-thriller maakt eindelijk zijn grootse debuut via VOD op 18 september. De sociaal bewuste horrorfilm, van het regieduo Bush en Renz, toont de verschrikkingen van de slavernij in de... Antebellum South en plaatst ze naast die van de succesvolle auteur Veronica (Janelle Monáe) in de cadeau.

Maar de film is geen non-stop schrikfeest, en Veronica krijgt wel de kans om tijd door te brengen met haar beste vrienden, Dawn (Gabourey Sidibe van rijk) en Sara. Lily Cowles speelt Sarah, een zorgeloze vrouw die dol is op plezier maken en heel veel van haar vrienden houdt, ook al begrijpt ze niet altijd hun strijd.

Cowles sprak met Screen Rant over hoe zij en haar medespelers de natuurlijke lichtzinnigheid en loyaliteit in de... materiaal, evenals wat ze persoonlijk leerde over micro-agressies in het dagelijks leven door haar werk aan de film.

Hoe kwam je voor het eerst bij het project en wat trok je aan in het verhaal?

Lily Cowles: Nou, ik kreeg het script toegestuurd door mijn manager. Ik deed oorspronkelijk auditie voor de rol die Jena speelde, wat een heel ander soort rol was. Ik las het script en het was schrijnend. Het was zo ontroerend en raakte me zo diep dat ik op de bank ging zitten en ik bewoog geen enkele spier totdat ik klaar was. Toen stond ik op en belde mijn manager, en ik zei: "Wat moet ik doen om deel uit te maken van dit project? Omdat het zo ongelooflijk is."

Op dat moment denk ik dat Jena in de maak was om te worden aangemeld. Ze wierpen een breed net uit, maar ik had gehoord dat er een aanbod was. Ik heb toch auditie gedaan, en er moet iets in de band zijn geweest waar ze op reageerden omdat ze me vroegen om terug te komen voor Sarah.

Ik had hierover een ontmoeting met Gerard, maar Sarah was een personage dat heel dicht bij mezelf aanvoelde. Ze is zeer goed opgeleid, slim, grappig, gek en leuk - ik kon op dat niveau met haar omgaan. Eigenlijk was het karakter van Sarah een stuk gemakkelijker te bereiken dan wanneer ik de andere rol had gespeeld, wat zou hebben vereist om naar een zeer donkere plaats te gaan en iets op zich te nemen dat een enorme hoeveelheid verantwoordelijkheid is. En Jena heeft er fenomenaal werk mee geleverd, dus ik ben erg blij met de manier waarop het is gegaan.

Maar zo kwamen we bij elkaar; Hoe het allemaal begon. Ik wist gewoon meteen toen ik het script las dat het iets heel indrukwekkends en krachtigs zou worden, en ik wist dat ik er deel van uit wilde maken.

Ook al neemt Sarah je niet mee naar die donkere plek, ze is cruciaal om Veronica echt te ontwikkelen als een volledig gerealiseerde vrouw. Hoe was het voor jou om die kameraadschap op de set op te bouwen met Janelle en Gabourey?

Lily Cowles: We hadden niet veel tijd om het te doen, want je komt er, je ontmoet de persoon, je doet een cameratest en dan is het zover. En dat was de omvang van wat we eerder hadden, maar [Janelle] nam me apart terwijl we ons klaarmaakten en zei: "Laten we het gewoon vinden. Wij zijn beste vriendinnen. Er is een intimiteit tussen ons, laten we die gewoon vinden."

Ik heb zoveel van haar geleerd en van Gabourey Sidibe, die Dawn speelde. Beide vrouwen werkten op zo'n openhartige en nieuwsgierige en vloeiende manier; het zat niet vast aan de structuur van hoe het moest zijn of eruit moest zien, of wat er op de pagina stond. Er was dit vermogen om te spelen en te ontdekken, en ik denk dat we door dat te doen onmiddellijk die warme delen van onszelf vonden die op elkaar reageerden.

Er is iets alchemistisch dat gebeurt als twee mensen elkaar nodig hebben. Als acteur kun je niet kiezen met wie je aan de slag gaat. Soms denk je: "Oh jongen, ik moet doen alsof deze persoon mijn beste vriend is?" Maar geloof me, je wilt Janelle Monáe als je beste vriendin. Je wilt Gabby Sidibe echt als je beste vriend. Ze zijn zo grappig, en de vrijgevigheid waarmee ze werken is precies hoe we zo snel op die plek zijn gekomen. Gabby zelf is de grappigste persoon die ik ooit heb ontmoet. Ze is zo'n empathie, en ze straalt gewoon - ze was gewoon aan het riffen. Elke take had ze een nieuw hysterisch ding waar we allemaal om moesten lachen.

Alles wat je op camera ziet, het is geen acteerwerk. Ze verraste ons; elke keer ontdekten we iets nieuws. En ik denk dat we daardoor zo dichtbij zijn gekomen. Het was eigenlijk alleen het talent van de vrouwen waarmee ik werkte, dat ons naar die plek heeft gebracht, denk ik. Ik ben erg dankbaar dat ik met hen heb mogen samenwerken.

Je hebt de micro-agressies genoemd die aanwezig zijn in de dinerscène, in termen van hoe Veronica en Dawn worden behandeld alleen omdat ze zwarte vrouwen zijn. Was dat iets waar je je bewust van was voordat je in de rol stapte, of heeft Antebellum je in die zin sociaal bewuster gemaakt?

Lily Cowles: Ik denk dat ik daar zeker van heb geleerd. Ik denk dat er waarschijnlijk, net als Sarah, micro-agressies zijn waarvan ik me bewust ben en waarvan ik me niet bewust ben. Ik denk dat zij dit zelf ervaart. Gerard en Chris hebben zo briljant werk geleverd door het zo genuanceerd te maken dat deze moderne, goed opgeleide, niet-aangehaalde "wakker" vrouw bepaalde dingen wel zou oppikken en andere niet.

En ik denk dat dat voor zovelen van ons het geval is. Als het recht voor je neus staat en je ziet je vrienden reageren, dan denk je: "Oh! Er klopt hier iets niet. Wacht even, dat is verkeerd." Maar aan de andere kant zitten ze aan tafel en Veronica heeft het over een rommelige kamer in haar kamer, en dat gaat Sarah gewoon over het hoofd. Ze zegt gewoon: "Dat is zo raar. Mijn kamer is geweldig." Omdat haar aandacht er niet hoeft te zijn, omdat ze een leven leidt waarin dat geen realiteit is die aanwezig is.

Het is hetzelfde voor mij. Ik weet zeker dat er momenten zijn dat ik me totaal niet bewust was van de dingen die gaande zijn, gewoon omdat het niet in mijn dagelijkse lexicon staat om me ervan bewust te zijn. Ik hoefde dat niet te zijn. En aan de andere kant zijn er waarschijnlijk dingen waar ik mee wegkom, en die ik gewoon als vanzelfsprekend aanneem zoals de wereld is. Ik vind het een geweldig personage om in de film te hebben, want ze is een vriendin, ze is een bondgenoot, en toch is ze ook een onvolmaakte vriendin en een onvolmaakte bondgenoot. Ze is iemand die, denk ik, representatief is voor zovelen van ons, die op reis zijn. Je hoopt dat mensen naar deze film kijken en zeggen: "Ik kan het beter, ik kan het leren. Hier kan ik van groeien."

Tussen Vooroorlogs en Roswell, New Mexico, je lijkt erg van je entertainment te houden met een kant van sociale rechtvaardigheid. Is dat iets waar je actief naar op zoek bent in je projecten, of ben je er toevallig mee gezegend?

Lily Cowles: Ik denk dat ik op die projecten reageer. Ik denk dat ik zo'n script lees, en er gebeurt iets dat mijn hart doet fladderen en mijn ziel ontroert. Er gebeurt iets als ik auditie doe voor iets waar ik echt gepassioneerd over ben, waardoor ik waarschijnlijk eerder geneigd ben om het te boeken.

Ik ben ook een gigantische vrouw, ik heb een diepe stem - er zijn niet veel rollen waarvoor ik ga spelen waar ik geen krachtige vrouw speel. Ik heb het gevoel dat mijn instrument op zichzelf leest als een krachtige vrouw. Er zijn niet veel andere rollen waarvan ik denk dat ik zou worden gecast - misschien als een schurk. Het is mogelijk; Ik heb de andere rol gekregen, en ik zou graag een schurk spelen. Ik heb er geen probleem mee om donker te worden, dat zou geweldig zijn. Maar over het algemeen denk ik dat de sterke vrouwen die ik heb mogen bespelen een factor zijn van mijn ziel die op een bepaalde manier reageert, en ook gewoon de aard van het instrument waarmee ik werk.

Vooroorlogs wordt op 18 september exclusief On Demand beschikbaar.