Martin Campbell Interview: The Protégé

de beschermeling, die op 20 augustus in de bioscoop verschijnt, is een krachtige actiefilm met een sterk emotioneel centrum. Geregisseerd door de vereerde Martin Campbell, volgt de film de getrainde huurmoordenaar Anna Dutton (Maggie Q) terwijl ze wraak zoekt namens haar mentor Moody (Samuel L. Jackson).

Campbell sprak met Scherm razernij over wat het script deed klikken, hoe de acteurs het materiaal verheven en wat zijn persoonlijke ethos op actiescènes is.

Screen Rant: wat trok je aan? de beschermeling?

Martin Campbell: Geld. Nee nee. Ik heb er eigenlijk niet veel van meegekregen.

Maar het was echt het verhaal. Het was een heel interessant verhaal geschreven door Richard Wenk - en het was ongebruikelijk voor een film als deze omdat de meeste van deze vrouwelijke moordenaars of zelfs mannelijke moordenaarsverhalen nemen een tweede banaan in de actie en alles anders. Maar dit was een heel intrigerend verhaal met intrigerende relaties, dus het was de combinatie van die twee die me echt op gang bracht.

Over die relaties gesproken: een van de dynamische relaties hierin is Anna, gespeeld door Maggie Q, en haar mentor en adoptievader Moody, gespeeld door Samuel L. Jackson. Kun je met me praten over hun relatie en het werken met Sam en Maggie in het samenwerkingsproces?

Martin Campbell: Ja, het was vrij eenvoudig. We hebben alleen die scène aan het begin - of er zijn eigenlijk een paar scènes - met Maggie en Sam. Maar de sleutel was om echt die zeer hechte vader-dochterrelatie tussen hen beiden tot stand te brengen, als je wilt. Want later veranderen de dingen.

Maar dat was de sleutel tot die [relatie]. Zowel Maggie als Sam zijn geweldige acteurs, dus dat begrepen ze. Dat is hoe we het hebben ingestudeerd, en het is echt die ene grote scène - hoewel er daarna een kleinere scène is - dat was het onroerend goed dat we in het script hadden om hun relatie daadwerkelijk tot stand te brengen.

Maggie is zelf bijna een beschermeling in het echte leven, training onder Jackie Chan, met wie je in het verleden hebt samengewerkt De vreemdeling. Wat bracht Maggie in de rol van Anna die niet per se op de pagina stond?

Martin Campbell: Nou, alle acteurs brengen er iets in. Als het goede acteurs zijn, is wat er gebeurt, dat ze het niveau van een film echt naar een hoger niveau tillen. Al die drie acteurs deden dat. Ze [deed] ongetwijfeld omdat ze bijna altijd op het scherm is - of veel van de tijd.

En Sam Jackson, we weten allemaal dat hij geweldig is, want hij is een van die geweldige kameleonachtige acteurs die echt alles kan verheffen. En natuurlijk Michael Keaton.

We weten allemaal dat Michael een geweldige acteur is, maar ook zo'n interessante acteur. Hij doet altijd iets interessants met de rol - en in dit geval is het personage nogal raadselachtig. Je weet niet precies wie hij is. Wat je wel weet is dat hij natuurlijk een moordenaar is. En ze is een huurmoordenaar. En daarin ligt de competitieve geest tussen hen beiden.

Alle drie de acteurs, denk ik, hebben het script echt een niveau hoger gekocht.

Sommige scènes met Rembrandt (Keaton) en Anna zijn verbluffend. Het is bijna een kat-en-muisspel. Kun je iets vertellen over de relatie tussen Rembrandt en Anna in deze film?

Martin Campbell: Ja, de relatie is heel eenvoudig. Ze ontmoeten elkaar, en het lijdt geen twijfel dat zelfs wanneer ze elkaar voor het eerst ontmoeten in de boekwinkel, er een soort chemie tussen hen is. Michael heeft iets eigenaardigs... en er is een zeer interessante dialoog tussen hen beiden.

Dan trekt hij natuurlijk aan die flank als hij naar de deur gaat, en hij begint het boek te citeren, enz, enz. Ze is geïntrigeerd, als je begrijpt wat ik bedoel, vanaf het begin. Geen van beiden weet wie de ander is; ze zijn zich allebei totaal niet bewust van wie elkaar is. En dan ontmoeten ze elkaar natuurlijk. In feite ontmoeten ze elkaar in de cel, en dan leren we dat Michael een huurmoordenaar is en zij een huurmoordenaar.

Ze zijn allebei even gebalanceerd, denk ik. Ze zijn allebei zeer bekwaam in hun werk, zeer competitief in termen van hun relatie, en er is ook een seksuele chemie tussen hen. Daar is geen twijfel over. Maar ik denk niet dat een van beide bereid is een stap terug te doen om de ander tegemoet te komen, dus dat is het.

Actie is je niet vreemd, met films als De vreemdeling, Casino royaal, Gouden Oog, en de Zorro films. Wat was uw benadering van actie in? de beschermeling?

Martin Campbell: Heel eenvoudig. Allereerst moet het op karakter gebaseerd zijn. Dat is nummer één. Je ziet veel films waar veel actie is, en ze ontsnappen aan 5 miljoen machinegeweerkogels en al die rotzooi. Je weet wat ik bedoel? Het is gewoon afval, dat spul.

Het punt is dat, met actie, ik denk dat het karakter-gemotiveerd moet zijn. Ik denk ook dat je de actie interessant moet maken. Je moet er misschien iets van maken dat een beetje ongewoon is en een beetje anders [van] wat je eerder hebt gezien. Dat is wat we probeerden te doen in The Protégé. Zelfs met Maggie, als ze in de cel zit, enzovoort, is de manier waarop ze eruit komt iets anders. Je hebt het nog niet eerder gezien. Dat maakt het interessant.

Maggie's stuntvaardigheid is fenomenaal. Kun je met me praten over het werken met haar in de actiescènes?

Martin Campbell: Ja, het punt is dat zij ook helpt. We hadden een hele goede stunt-arrangeur. We hebben dit in Roemenië opgenomen, deze film en een beetje in Bulgarije. Maar we hadden een heel goede stunt-arrangeur, een Roemeen, en ik praat altijd met hem over de sequenties en vertel hem wat ik van een sequentie nodig heb. Een gevecht tussen Maggie en Rembrandt is bijvoorbeeld echt voorspel. Dat is waar die scène over gaat, en dat was dus wat we wilden doen. En ik denk dat we het hebben bereikt - ik hoop dat we het hebben bereikt.

Het was al vroeg heel belangrijk dat Michael een huurmoordenaar is; hij is dodelijk. En in dat gevecht in de steeg, moest je hem daar gewoon een schop onder zijn kont zien geven. En aan het eind heeft hij die hamer. Je hebt hem echt neergezet als iemand die, onder dat vreemd grappige en eigenzinnige uiterlijk, een moordenaar schuilt. Dit is een man die voor niets stopt om te winnen. En hun relatie was duidelijk essentieel.

Maar voor de actie: in elk geval keken we ernaar en zeiden: "Laten we dit een beetje anders maken. Hoe lang de actie duurt, is echt belangrijk. Als het te lang duurt, blijft het welkom." Dus eigenlijk is dat het principe.

Met een film als de beschermeling, je hebt zoveel actiebeats, maar de relatie tussen Anna en Moody staat echt centraal. Kun je iets vertellen over de vader-dochterrelatie die we Anna in deze film zien onderzoeken?

Martin Campbell: Nou, ik nam aan dat Moody echt de vader was, en zij de dochter. Hij heeft haar beschermd; hij heeft in feite haar leven gered en haar meegenomen. En dus is het echt een vader-dochterrelatie - zij het een adoptievader [en] dochter. We behandelden het op dat niveau van vader en dochter.

Ze zijn allebei erg close, en natuurlijk vormen ze een duo. En verderop in de film proberen we via flashback uit te leggen waar dat vandaan komt.

Martin, je bent een geweldige regisseur en de actie die je in je films stopt is niet van deze wereld. Even schakelen, je hebt in het verleden superheldenfilms gemaakt, zoals Groene Lantaarn. Nu David Ayer de release heeft van de Zelfmoordploeg Ayer Cut en Zack Snyder met de release van de Snyder Cut, is er een Martin Campbell-snit van? Groene Lantaarn daar ergens rondzweven?

Martin Campbell: Nee.

We zullen het zo zeggen: ik had mijn deel. Het punt was dat er aan het begin van de film een ​​hele reeks was waarin hij een 11-jarig kind is. Het is hoe zijn vader sterft in de vliegtuigcrash, wat een heel goede reeks was. Maar [het productiehoofd] besloot destijds dat hij de dood van de vader wilde afwisselen met Hal [Ryan Reynolds] die in het vliegtuig stortte, en hij zag deze flashbacks tot hem komen. Dat was iets wat ik niet zo leuk vond.

Maar weet je wat? De film werkte niet, echt niet. Dat is het punt, en daar ben ik deels verantwoordelijk voor. Ik had het niet moeten doen. Want met zoiets als Bond - ik hou van Bond, en ik heb elke Bond-film bekeken voordat ik hem ooit regisseerde. Superheldenfilms zijn niet mijn ding, en om die reden had ik het ook niet moeten doen. Maar regisseurs moeten altijd het blikje dragen voor de mislukkingen. Wat zeggen ze? Succes heeft vele vaders, mislukking heeft er één. En dat ben ik.