Akira: alles wat je moet weten over de iconische manga
Paranormale apocalypsen, superkrachtige sociopaten en sprankelende cyberpunk-actiesequencing; sinds de oprichting in de pagina's van Wekelijks Young Magazine in 1982, Katsuhiro Otomo's baanbrekende postmoderne epos Akira is geprezen als een baanbrekende triomf, niet alleen van Japanners manga, maar van sciencefiction als geheel. Bijna beïnvloed hebben alle grote mangaka die na hem kwam, met verwijzingen en hommages op de pagina's van Masashi Kishimoto's Naruto, Akira Toriyama's drakenbal en Kentaro Miura's Berserk Otomo creëerde onder andere een zeldzaam kunstwerk dat zijn medium overstijgt door de oprechte filosofische tentoonstelling van verhalen vertellen die het met zich meebrengt.
Een diverse dwarsdoorsnede van karakters volgen in een post-apocalyptische samenleving te midden van een reeks wereldomvattende catastrofes gebaseerd op geheime regeringsexperimenten op paranormale kinderen, Akira wordt vaak beschouwd als het toppunt van 'high concept'-drama. Het is door critici opgemerkt als notoir moeilijk samen te vatten in termen van de plot en thematische concepten van het werk, een eigenschap die het deelt met
Een koortsdroom Konijnenhol naar de hel
Akira is een seinen (18+) manga die liep van 1982-1990 en zich afspeelt in de fictieve stad Neo-Tokyo in 2019, waar 37 jaar eerder een mysterieuze explosie vernietigde het oorspronkelijke Tokio, wat leidde tot een alternatieve geschiedenis waarin de Derde Wereldoorlog plaatsvond in de jaren 80. Het verhaal lijkt zich eerst te concentreren op een motorbende die bekend staat als The Capsules, geleid door de nominale (zij het onbeschaamd onsympathieke) hoofdpersoon van het stuk, Shōtarō Kaneda, een dun verhulde satirische deconstructie van de typische Japanse kinderheld in die tijd, een knappe, maar domme tiener hooligan. Van groter belang voor de algehele compositie is zijn ondergeschikte, de jaloerse en onzekere Tetsuo Shima, een pastiche in sommige opzichten van het archetypische "ondersteunende" karakter. Het opruiende incident van Otomo's epic treedt op wanneer wordt ontdekt dat Tetsuo mogelijk paranormale gaven heeft, en interessant wordt voor de mysterieuze en altijd aanwezige kolonel Shikishima, leider van een geheime regeringsoperatie die onderzoek doet naar deze vreemde krachten in kinderen.
Het uitgangspunt van Akira lijkt een conflict te veroorzaken tussen de regeringsoperatie van de kolonel (wiens experimenten verantwoordelijk zijn voor de originele Tokyo's vernietiging) en een band van vrijheidsstrijders die Kaneda's soms liefdesbelang en. omvat deuteragonist Kei. Otomo ondermijnt deze verwachting echter door het bekwame gebruik van een constante escalatie in de actie die hij biedt, mogelijk gemaakt door zijn ongeëvenaarde gevoel voor visuele volgorde. In plaats van deze zuivere en herkenbare morele parabel, Akira biedt een veel meer cerebraal gevoel voor dialectiek, en beeldt een steeds wanhopiger strijd tussen de personages uit terwijl hun allianties uiteenvallen te midden van Tetsuo's hemelvaart naar bijna goddelijkheid, zijn telekinetische krachten worden steeds sterker en destructiever. Wat begint als een futuristisch avonturengaren op straatniveau, evolueert met een halsbrekende, onverbiddelijke snelheid naar een bijbelse apocalyps als de resterende superkrachtige paranormaal begaafden botsen met Tetsuo, wiens krachten wedijveren met die van de legers van de wereld, maar wiens emotionele instabiliteit en onvermogen om die krachten te beheersen, leidde ertoe dat hij steeds meer gruwelijke gewelddaden beging, evenals pijnlijke mutaties in zijn lichaam.
Een apocalyptische post-apocalyps
De kern van begrip Akira waardeert de apocalyptische onderstroom van de Japanse cultuur in de aanloop naar het debuut van de manga in 1982, misschien niet vaker voor dan in de aanhoudende beelden van de manga van massale explosies en omgevallen gebouwen die doen denken aan de atoombomaanvallen van 1945 die een einde maakten aan de Tweede Wereldoorlog II. In de verbeelding van Otomo waren deze catastrofale gebeurtenissen slechts de eerste in een reeks van steeds verwoestendere armageddons, met als hoogtepunt de opkomst van levende superwapens en tot slot Tetsuo zelf. Tetsuo fungeert als zowel een angstaanjagend persoonlijke figuur in termen van zijn neerslachtige leven als een ontevreden, kansarme jeugd die opgroeit in een door oorlog verscheurde samenleving, en als een angstaanjagend symbool van het inherente gevaar van onbeperkte, oncontroleerbare macht met zijn meedogenloos destructieve uitbarstingen en steeds kinderachtiger wisselvalligheid.
Op veel manieren, Akira kan het meest onmiddellijk worden begrepen als het verhaal van Tetsuo, en in die zin kan de manga het best worden omschreven als een vroege en alomvattende contemplatieve parabel over het concept van een kwaad Superman, een met hyperrealistische brutaliteit en verwoestend fysiek realisme. Tetsuo, vaak gekleed in een soortgelijke cape, wordt afgeschilderd als de samengevoegde nachtmerriegevolgen van een samenleving die niet verantwoordelijk is voor haar kinderen en wordt gedomineerd door oorlog: een gewelddadige, drugsverslaafde jonge straatboef die verandert in een krankzinnige dictator, een onuitroeibaar monster dat zo verteerd wordt door de verdovende effecten van zijn eigen macht dat het zijn hele identiteit.
In die zin kan het verhaal van Otomo op veel manieren worden gelezen als een satire op hedendaags Japans kinderamusement, zoals de toen nieuwe Mobiel pak Gundam, die de militarisering van Japan in het verleden verheerlijkte en een cultuur benadrukte die kinderachtig weigerde van zijn verleden te leren. Gesponnen in een betoverende meditatie over de inherente aard van macht om te corrumperen, en hoe een machtig maar verwaarloosd kind het einde van de mensheid zou kunnen bewerkstelligen, Akira wordt een commentaar op de gevaren voor het publiek bij het uitbeelden van een gewelddadige machtsfantasie als amusement.
De dingen waar dromen van gemaakt zijn
Akira arriveerde op het hoogtepunt van de cyberpunkbeweging in internationale sciencefiction, met de manga die debuteerde naast films als Mad Max 2: The Road Warrior en Blade Runner samen met baanbrekende literatuur zoals die van William Gibson Neuromancer. Veel van de meer filosofische dilemma's van dit subgenre hebben betrekking op de evolutie van het menselijk wezen, en het schijnbare maakbaarheid van de werkelijkheid in het licht van technologische vooruitgang, zoals de ontwikkeling van geestverruimende verdovende middelen en kunstmatige intelligentie. Otomo combineerde deze opkomende sciencefiction-tropen met zijn eigen soort fantasie, en bouwde geleidelijk aan de elementen van magisch realisme in de subtiele tentoonstellingen van de krachten van zijn personage tot een betoverende, zo niet angstaanjagende resultaat.
Als manga is het een verder bewijs van het adagium dat elk aspect van een kunstwerk als een samenhangend geheel moet samenhangen. Wat is er zo opmerkelijk aan? Akira in zijn voorbeeld van deze discipline zijn de drastische veranderingen in toon en schaal waar het verhaal de lezer doorheen voert als de bloedbad stapelt zich op, door wilde jet-auto achtervolgingen in geheime overheidsfaciliteiten en dood tartende bendeoorlogen te midden van post-apocalyptische woestenijen. Duik in Otomo's Neo-Tokyo, en zijn constante en altijd aanwezige spook van decimering bij de grillige grillen van goddelijke paranormale wezens, ondergaat de lezer een gevoel van onderdompeling dat zelden is geëvenaard in welk medium dan ook, gelijk aan de landmark Akira film maar als een meer complete en afgeronde ervaring. Otomo geloofde in het volledig uitwerken van deze wereld die op de rand van vernietiging staat, en dus blijft er geen middel over zelfs als de muren en plafonds van de wolkenkrabbers van Neo-Tokyo instorten en instorten tot pure psychische kracht.
Misschien is de ware reden achter zijn invloed en lange levensduur zijn compromisloze karakter als een uitgestrekt, holistisch verhaal, dat zich uitbreidt tot een groot politiek spektakel en terugtrekken voor meer intieme momenten van de strijd in een oogwenk, een dubbeltje draaiend met zo'n stijl dat het bijna 40 jaar na zijn navolging nog steeds wordt nagevolgd debuut. Het is een compositie die bij elkaar blijft dankzij de unieke visie van de kunstenaar Otomo, en ondanks zijn 2.000+ paginalengte is het dit toewijding aan evenwicht in zijn verhaal van misbruik, decadentie, macht en apocalyps dat herlezingen van de serie beloont, ongeacht de vaak bizarre onderwerp. Als een uniek werk van fictie, Akira blijft niet alleen de gouden standaard van manga, maar ook van sciencefiction.
De walgelijke nieuwe vorm van Aquaman zal de harten van Aqualad-fans breken
Over de auteur