Narita Boy Review: een verbluffende laserverlichte koortsdroom

Nieuw uitgebracht 2D actie-avonturenspel Narita Boy tart een snelle beschrijving, ondanks de vele referenties en vergelijkingspunten. Je zou het kunnen samenvatten als een Metroidvania-platformgame, en ze zouden gelijk hebben, hoewel het zich niet bezighoudt met regelmatige backtracking of incrementele stat-upgrades. Het is zwaar in de strijd, maar vormt een gemakkelijk te overwinnen uitdaging, hoewel de glibberige platformwerking de slechtste eigenschap is. Het beste zou het verbluffende visuele ontwerp kunnen zijn, vol met die nu weer in zwang zijnde esthetische neon-glimmers uit de jaren 80, maar met een levendig hart en menselijkheid als kern. Narita Boy is misschien het best te omschrijven als een boeiend verhaal-rijk avonturenverhaal in de eerste plaats, het gemakkelijkst te vergelijken met geliefde scifi-klassieker uit de jaren 80 Tron maar het voelt minder als een terugval dan als een vreemd persoonlijk, eigenzinnig, hectisch kunstwerk.

Centraal staat de titulaire held Narita Boy, een speler die de wereld van zijn eigen gekochte videogame wordt ingezogen om als een soort stille gekke schildwacht, voorbestemd om zich ontvouwende laserverlichte landen te redden van 'HEM'. De hoofdpersoon hanteert het Techno-zwaard, een driekleurige transformatie laserzwaard dat wordt gebruikt om een ​​bruisende schurkengalerij van "hengsten" te sturen, dwalende handlangers die erop uit zijn om The Digital Kingdom in stand te houden chaos.

Er zijn hier veel verschillende toetsstenen in het spel. In aanvulling op Tron - van welke Narita Boy royaal leent met zijn vreemd boeiende, plechtige maar dwaze kennis over digitaal creationisme - het voelt zich net zo schatplichtig aan ontwikkelaar Caypbara Games’ oriëntatiepunt Superbrothers: Sword & Sworcery. Veel van de personages in Narita Boy doen denken aan de unieke slungelige pixelart-stijl van die titel, maar ook aan de rijke, tijdrovende diepte van de visuele troeven. Met andere woorden: er zijn hier geen technieken voor het herhalen van tegels; elk scherm en elk gebied en elke animatie ziet er zorgvuldig met de hand gemaakt en gepositioneerd uit, pixel voor pixel. Het is een complete knaller.

De gameplay is veel eenvoudiger dan de esthetiek doet vermoeden. Tijdens het avontuur worden geleidelijk speciale gevechts- en bewegingsvaardigheden geïntroduceerd, waarbij de meeste gevechten worden gedegradeerd tot het opsluiten van de speler in schermen met gescripte reeksen vijanden om uit te schakelen. Bazen en mini-bazen zijn uniek en overvloedig en, terwijl Narita Boy is wendbaar tot op het punt dat het zelfs een beetje glad is, knopvertragingen en toegewijde aanvallen zorgen ervoor dat de frequente gevechten vaak meer hoogdravend dan krachtig aanvoelen. Het is meestal functioneel en voldoet aan de moeilijkheidsgraad van het spel, maar het is stijver dan wat spelers tegenwoordig misschien gewend zijn, en het staat ver af van de vloeiende actie in iets Leuk vinden Dode cellen.

In bepaalde opzichten roept dit ook echo's op van Eric Chahi's klassieker Een andere wereld (uitgebracht in de VS als Niet van deze wereld). Net als dat spel, is het een soms onhandige maar prachtige ervaring die een effectief verhaal vertelt. In tegenstelling daarmee, Narita Boy is rijk aan tekst en verwoed ontluikende mythologie, die in vrijwel alle gevallen zijn mystieke avontuurthema's dient.

Er zijn zelfs nog wat meer meta-aspecten, die enigszins doen denken aan toen spellen zoals undertale en De magische cirkel, die Narita Boy gaat verder met zijn emotioneel uitgewerkte onderliggende verhaal over De Schepper. Tijdens zijn avontuur lost hij intriges op door The Digital Kingdom en gaat hij verder in het verleden van The Creator speel op een dromerige manier, een tooncontrast dat de bredere verhalende boog des te meer maakt bevredigend.

Een pluim moet worden gemaakt voor de Nintendo Switch-release van Narita Boy, aangezien deze versie duidelijk geen bijzaak was. Afgezien van af en toe korte laadschermen tussen grotere gebiedsovergangen, speelt het spel overal soepel. Het feit dat er geen enkele vertraging optrad in onze playthrough, zelfs terwijl de game constant zijn volledige scala aan schermpyrotechniek en effecten ontketent, was een aangename verrassing.

Narita Boy is een merkwaardig en riskant 2D-avontuur dat niet altijd is wat het lijkt. Problemen met sommige spelmechanica mogen niemand ervan weerhouden het verhaal en de soundtracks ervan te spelen gepassioneerde synthwave-achtige verzameling thema's valt op de een of andere manier op te midden van een zee van nieuwe titels die deze delen sonische neigingen. Narita Boy zal meer impact hebben en boeiender zijn voor degenen die zich volledig in het verhaal ervan onderdompelen, en wat eerst als haastig geschreven onzin lijkt, informeert een lyrisch en consistent fictief universum. Geef toe aan zijn mysteries en geniet.

Narita Boyis nu uit op pc, Xbox One, PS4 en Nintendo Switch. Voor deze recensie is een digitale Nintendo Switch-code aan Screen Rant verstrekt.

Onze beoordeling:

4 van de 5 (uitstekend)

Waarom Shazam 2 Wonder Woman-schurken gebruikt

Over de auteur