Project Power Movie Review
In hun voortdurende inspanningen om studiofilms van top tot teen te maken, was er een frustrerende trend ontstaan waarbij de actiefilms van Netflix de neiging hebben om te voelen alsof ze werden ofwel met minimale inspanning geproduceerd of waren zo gericht op het leveren van bombastisch spektakel dat ze vergeten een meeslepend verhaal te vertellen (behalve uitzonderingen) Leuk vinden De oude garde). Hun nieuwe originele, Projectkracht valt meer in de laatste categorie, waarbij regisseurs Henry Joost en Ariel Schulman voorrang geven aan glanzende beelden boven volledig gerealiseerde thema's en karakterbogen. Tegelijkertijd, net als bij hun sterkere inspanningen op het gebied van niet-documentaire en found footage in het verleden (namelijk de Zenuw), wordt het voortstuwende filmmaken van het duo gebruikt om een doordacht, zij het verward, commentaar te leveren op enkele van de grotere sociale problemen waarmee de wereld van vandaag wordt geconfronteerd. Hoewel het verre van een verfijnde, genre-mengende thrill ride is, is er genoeg over
De film speelt zich af in New Orleans, waar een mysterieuze nieuwe drug wordt verkocht. De pil geeft gebruikers gedurende vijf minuten superkrachten, maar met een addertje onder het gras: je weet niet welke kracht je krijgt totdat je hem voor de eerste keer inneemt, en in sommige gevallen doodt hij je alleen maar. Terwijl de Projectkracht trailer zou je doen geloven dat dit een team-up actiefilm is, gericht op Joseph Gordon-Levitt als Frank, een NOPD-officier, en Jamie Foxx als Art, een ex-soldaat op een missie die hem naar New Orleans brengt, duurt het lang voordat het paar eindelijk oversteekt paden. In plaats daarvan draait het grootste deel van de film om Art en Robin (De Deuce's Dominique Fishback), een tienerdealer en aspirant-rapper die geld probeert in te zamelen voor een kostbare operatie dat haar diabetische moeder, Irene (Andrene Ward-Hammond), nodig heeft, maar niet voldoende wordt gedekt door hun gezondheid verzekering.
Robin en Art hebben een mooie dynamiek in Projectkracht, tot het punt waarop het soms bijna onnodig begint te voelen om het personage van Gordon-Levitt op te nemen. Frank is de typische "goede" agent die bereid is de regels te buigen en met Robin samen te werken, zowel als onderdeel van zijn onderzoek naar de oorsprong van het medicijn en een manier om het te gebruiken om de politie te helpen, maar er is weinig dat uitdagend is aan het strakke karakter van Gordon-Levitt in dit stadium van zijn carrière. (Om nog maar te zwijgen van het feit dat de pogingen van de film tot komedie met Frank de neiging hebben om met een plof te landen, vooral wanneer ze proberen het idee te spelen van mensen die video maken opnames om hun persoonlijke rechten voor de lach te beschermen.) Inderdaad, veel van de beste momenten van de film schijnen de schijnwerpers op Fishback en Robin (zoals wanneer ze zich voorstelt dat ze haar rapvaardigheden gebruikt om terug te klappen naar een leraar die haar heeft vernederd) of Robin en Art terwijl ze een band vormen en de laatste leert de vroeger het belang van het vinden van haar ware kracht, b.v. haar manier om een systeem te overwinnen dat is ontworpen om zwarte arbeidersvrouwen zoals zij en haar buiten de deur te houden moeder.
Voor beter of slechter, de meeste van Projectkracht is een rechttoe rechtaan verhaal over Art die zijn ontvoerde dochter, Tracy (Kyanna Simpson), redt van de mensen die verantwoordelijk zijn voor de productie van de drug. Er is iets intrigerends aan het idee van machtige individuen die de mensen van New Orleans als proefkonijnen gebruiken om te "testen" hoe de pil werkt, maar het script door de toekomst De slagman co-schrijver Mattson Tomlin gaat niet echt in op de grotere implicaties van dit deel van zijn verhaal (zelfs niet wanneer een personage Henrietta Lacks noemt). Omdat de film de tweede viool speelt in het sci-fi-genre en de procedurele elementen van de politie, gaat de film dieper in het algemeen, waaronder een paar scènes die de PTSD van Art erkennen voordat de draad wordt losgelaten, zijn gewoon nooit veel, en voelen uiteindelijk meer verstrooid dan gefocust. Dat geldt dubbel voor zijn sinistere, maar saaie schurken (gespeeld door Rodrigo Santoro en Amy Landecker), en de manier waarop de film Courtney B verspilt. Vance als Franks afkeurende kapitein bij de NOPD.
Maar terwijl de charismatische uitvoeringen van Fishback, Foxx en (ondanks de gebreken in de manier waarop zijn personage is geschreven) Gordon-Levitt helpt sommige van deze rimpels glad te strijken, het is het dynamische gevoel voor tempo en stijl van de film dat echt voorkomt Projectkracht van de rails te vliegen. Werken met hun Zenuw DP Michael Simmonds, Joost en Schulman brengen het idee van door drugs geïnduceerde superkrachten tot leven door middel van een reeks opvallende beelden (of het nu kogels zijn afketsen van de huid van mensen of een onzichtbare dief die zich kan camoufleren met hun omgeving) en even stimulerend, als niet altijd samenhangende actiescènes (met name een korte maar gewaagde vechtpartij waarbij een willekeurige handlanger betrokken is wiens kracht het best kan worden omschreven als superflexibiliteit). Net als zijn thema's, Projectkracht gaat niet zo ver in de lichamelijke horror die inherent is aan het uitgangspunt, hoewel er momenten zijn waarop de vermogens van mensen verkeerd zijn gegaan, leiden tot echt verontrustende resultaten. En met de muziek in techno-stijl van Joseph Trapanese die hen voedt, zijn deze sequenties net zo boeiend als die waar superkrachtige individuen op de vuist gaan.
In zekere zin is het idee van superkrachten in Projectkracht fungeert als een metafoor voor mensen die op zoek zijn naar een gemakkelijke buzz om te helpen omgaan met alle onzekerheid in hun leven, net zoals: Zenuw en het speelfilmdebuut van Joost en Schulman op Meerval onderzoeken de factoren die mensen ertoe aanzetten om zich tot sociale media te wenden en drastische maatregelen te nemen in hun zoektocht om internetberoemd te worden. De film is tevreden om slechts het oppervlak van dit uitgangspunt te scheren, en richt zich meer op het dienen van het soort vluchtige, maar effectieve sensaties die kijkers kunnen merken dat ze meer verlangen dan normaal in een zomer die ongewoon kort is geweest op blockbuster-entertainment (vanwege, weet je, de hele pandemie). Voor degenen die wel kijken Projectkracht lijkt misschien een beetje op het innemen van het medicijn in de film: verre van een substantiële ervaring, maar wel een die je kunt vinden spannend genoeg om de hobbels onderweg over het hoofd te zien (ervan uitgaande dat het je niet meteen uit het zicht verliest) poort).
Projectkracht wordt nu gestreamd op Netflix. Het is 111 minuten lang en heeft de R-classificatie voor geweld, bloederige beelden, drugsgebruik en een beetje taalgebruik.
Onze beoordeling:
2,5 van de 5 (redelijk goed)
Waarom Shazam 2 Wonder Woman-schurken gebruikt