15 onderschatte horrorfilms die op Netflix worden gestreamd

Met Halloween in aantocht en videotheken min of meer tot het verleden behoren, moeten we nu op internet zoeken naar onze snelle oplossingen voor de spookachtige dingen. Bij het plannen van je Halloween-feest hoef je alleen maar naar Netflix te gaan en een paar klassieke horrorfilms in je wachtrij te zetten.

Maar... als je op zoek bent naar iets aan de onconventionele kant, iets waar de kinderen in de buurt anders niet naar zouden kijken, probeer dan een van deze buitenbeentjes op maat. Ze benaderen horror anders en ze zijn niet verpest door jarenlange bezichtigingen in deze meest angstaanjagende tijd van het seizoen. Hier zijn 15 onderschatte horrorfilms die op Netflix worden gestreamd.

15 Alle cheerleaders sterven (2013)

Nadat hij zich in het hart van de duisternis waagde met zijn meedogenloze film uit 2011 De vrouw, cultfilmmaker Lucky McKee ging veel lichter voor zijn follow-up, een pop-goth-valentijn om luid te spelen. Hekserij en een busongeluk veranderen vier cheerleaders in zombies die plotseling een hele reeks nieuwe problemen hebben die verder gaan dan de gewone uitdagingen om een ​​dag op de middelbare school door te komen.

Bespot vanwege zijn luchtige toon en vederlichte plot (wat een beetje het punt was), Alle cheerleaders sterven is een passende erfgenaam van mensen als Jawbreaker en Schreeuw in zijn combinatie van sarcasme van valleimeisjes en zwart komisch geweld. En toch, ondanks zijn manische energie en desinteresse in stevige plotwendingen, bouwt het eigenlijk op naar een verrassend ontroerende climax. Voor tieners die behoefte hebben aan een nieuwe filmliefde, kan ik slechtere kandidaten bedenken.

14 Huis van de duivel (2009)

Een klein handjevol cinefielen herkent Huis van de Duivel voor wat het is - het bepalende statement over nostalgie als een filmisch apparaat en de meest angstaanjagende kleine film in de recente geschiedenis. Ti West gebruikt nogal handig het begrip van het publiek van de horror uit de jaren 80 en de cultuur uit de jaren 80, zoals het is gegeven aan kinderen geboren na 1986 als een motor voor dramatische ironie. Hij gebruikt de tijdsperiode als een intrinsiek onderdeel van het verhaal om alles enger te maken. Niet dat hij veel hulp nodig had.

Er is vrijwel zeker niets meer vermakelijk angstaanjagend gemaakt in het eerste decennium van de twintigste eeuw. Een keiharde student (Jocelin Donahue, over ondergewaardeerd gesproken) stemt in met een last-minute oppasklus voor een buitengewoon raar stel in hun geïsoleerde landhuis in Connecticut. Zit de oprukkende griezeligheid in haar hoofd, of is er iets sinisters aan de hand? Ontdek het zelf, als je durft.

13 Vrouwenclub Rij (2009)

Het is zeldzaam dat een remake zichzelf kan rechtvaardigen door de juiste soort excessen. Vrouwenclub rij is zo rommelig als een film maar kan zijn, terwijl het aan de goede kant blijft van smakeloos plezier. Vijf meisjes staan ​​hulpeloos toe terwijl hun studentenclubzus een moord pleegt wanneer een grap uit de hand loopt. Een paar maanden later komt er één voor één achter hen aan.

Zoveel horrorfilms die op school worden gespeeld, streven naar doorleefde grofheid, maar Vrouwenclub rij is het echte werk. Het houdt zijn mooie jonge criminelen in een soort respectvolle minachting. Als het niet zulke meedogenloos vreselijke mensen waren, zouden ze ook niet zo fascinerend zijn. De camera houdt van ze en heeft ze nodig om zo losgeslagen en amoreel mogelijk te blijven om het publiek aan de haak te houden. Een slordige goede tijd voor de veeleisende connaisseur.

12 De relikwie (1997)

Een film van ouderwets ambacht over een monster gemaakt met de modernste technologie (tenminste voor de late jaren '90), de relikwie is zelf... een soort relikwie. Voordat CGI het overnam als de dominante manier om monsters te maken, waren Stan Winston en zijn effectenteam de te kloppen band. Ze maakten enkele van de meest memorabele demonen, draken en duivels van de jaren '80 en '90. de relikwie was een van zijn laatste grote showcases en regisseur Peter Hyams filmde zijn creatie om het meeste uit Winstons fantastische werk te halen.

Wanneer een van vorm veranderend beest zich op een vrachtschip opbergt en zijn intrek neemt onder de natuurlijke historie van Chicago museum, is het aan een moedige bioloog (Penelope Ann Miller) en een bijgelovige detective (Tom Sizemore) om te stoppen het. Het wezen is een van de laatste grote tactiele monsters en in tegenstelling tot bijvoorbeeld de anaconda in Anaconda, het filmmaken maakt het waar. Hyams vertrouwt op schaduwen, verzekerde uitvoeringen en productieontwerp om de realiteit van zijn monster te helpen verkopen voordat we er een glimp van opvangen. Het had in de jaren 40 gemaakt kunnen zijn, zo solide is de basis. En toch, wanneer het wezen zijn razernij begint, is er een ander soort tijdloosheid in deze film. De spanning om bang te zijn voor een onuitsprekelijk monster verveelt nooit.

11 Tweet (2011)

Francis Ford Coppola, de filmmaker achter De peetvader trilogie en Apocalyps Nu, gooide het publiek het afgelopen decennium een ​​geweldige curvebal. Nadat hij het ene spraakmakende drama na het andere uitbracht, nam hij een decenniumlange vakantie voordat hij drie vreemde kleine persoonlijke films uitbracht. Eerst was de metafysische noir Jeugd zonder jeugd, dan de tedere en zinderende artiestverklaring Tetro, en tot slot de zelfbewuste horrorkomedie twixt.

Niet alle kleine experimenten van Coppola werken even goed, maar er is veel om van te houden over dit vreemde spookverhaal (als het ware gefilmd op Coppola's eigen landgoed). Val Kilmer speelt een auteur die stopt tijdens een boekentour in een klein stadje dat geen geheimen weet te bewaren. Al snel helpt hij sheriff Bruce Dern bij het oplossen van een decennia oude moordzaak. Met hulp van Edgar Allen Poe (echt waar, hij wordt gespeeld door Ben Chaplin) onthult hij een zeer flamboyante moord en legt hij enkele geesten te rusten. Coppola geeft toe aan elke gril, schept verschillende details uit zijn eigen leven op en produceert een boeiende knotsgekke film. Niet te missen.

10 De vrouw in het zwart 2: Engel des Doods (2015)

Het vervolg op de triomfantelijke terugkeer van Hammer Films naar zijn gothic-roots genoot niet veel kritiek of kassucces. Maar De vrouw in het zwart 2: de engel des doods heeft één ding aan De vrouw in het zwart: het is een betere film. Nee, het is niet zo eng, en nee het heeft geen schattige Daniel Radcliffe, maar het voelt alsof het was zorgvuldiger geschreven en gericht met het oog op blijvend als een drama, in plaats van als een schok machine.

Zoals de mooie Het ontwaken (ook streaming op Netflix), het is een spookverhaal over het rouwende geweten van een natie. Phoebe Fox en Jeremy Irvine hebben de taak om een ​​stel weeskinderen te beschermen tijdens de blitz en maken de fout om ze naar het verbazingwekkend spookachtige Eel Marsh House te brengen. Ghoulishness ontstaat, maar de filmmakers verliezen nooit het belangrijkste uit het oog: het leven van deze personages. Een film van diepe melancholie, De vrouw in het zwart 2 is veel beter dan je hebt gehoord.

9 Da Zoet Bloed van Jezus (2014)

Spike Lee's polariserende remake van de enorm belangrijke onafhankelijke film Ganja en Hess heeft een paar verdedigers, maar vooral deed het veel mensen verbijsterd hun hoofd schudden. Dr. Hess Green (Stephen Tyrone Williams) gaat naar het huis van zijn collega (Elvis Nolasco) Lafayette Hightower voor het avondeten. Een vreemd bezoek van Hightower midden in de nacht wordt al snel een confrontatie waarbij de gastheer doodgaat en een gast besmet raakt met een vampierziekte. Green besluit na wat speurwerk, om gewoon te genieten. Dit wordt gemakkelijker wanneer Ganja, de mooie vrouw van Hightower, opduikt en zich bij hem aansluit in de zonde.

Lee produceert een naakt experimentele fuga die de zwarte huid, overmatige eetlust en stijl viert.

8 Wolf Creek 2 (2014)

Het vervolg van Greg McLean op zijn verbluffende debuut, uitgebracht tot bijna universele afkeer, is niet gemakkelijk te categoriseren. Natuurlijk is het een bloederig horrorstuk... maar de toon is niet helemaal goed. Soms voelt het klinisch afstandelijk van zijn gruwelijke inhoud, en krijgt het een zachte lach van zijn taboe-doorbreken. Andere keren is het een pastiche western, met mannen op paarden omlijst door mooie, zonovergoten vergezichten. En soms geeft het in gespierde kleine actiescènes.

Kortom, de tijd die McLean zonder regisseren doorbracht, bracht duidelijk veel ideeën in zijn hoofd die hij kreeg het niet helemaal aan de kook, dus hij ploeterde in vele genres toen hij eindelijk weer achter de camera. Veel mensen vonden dit een voorstel dat je niet mag missen, maar Wolf Creek 2 is een duizelingwekkend gewelddadige cartoon die veel Australische filmstijlen in een blender stopt en op de "pulse" -knop drukt.

7 De afdeling (2010)

John Carpenter is schandelijk behandeld door hetzelfde publiek dat hem heilig verklaarde. Het probleem was dat Amerikanen waardering hadden voor zijn vermogen om hen bang te maken, maar er nooit helemaal in slaagden te beseffen dat hij een artiest was, niet alleen een entertainer. Voorbeeld: zijn nieuwste en mogelijk laatste film de wijk.

Het handelt in vrij standaard archetypen (Amber Heard zit midden jaren '60 opgesloten in een asiel en onmiddellijk... bespeurt een samenzwering onder de andere patiënten), maar het punt is hoe elegant Carpenter zijn schrikt. Na bijna een decennium vrij te hebben genomen van het filmmaken, strekt hij zich uit als een kat, weelderig in de griezelige omgeving, en neemt alles meteen weer op zich. Hij was altijd goed in het bang maken van mensen, maar hij was geboren om onnavolgbare kunstwerken te maken zoals: de wijk.

6 Spotlijster (2014)

Scott Tobias zei ooit dat de beste manier om naar Takashi Miike's te kijken? Auditie zou zijn om het bij je thuis te laten bezorgen als een ongemarkeerde dvd zonder te weten wat je zou gaan kijken. Bewust of niet, die van Bryan Bertino spotvogelsoort bereikt die prestatie. Geen bioscooprelease en ineens op Netflix, de regisseur van De vreemdelingen (een terecht geliefde slasher-film) keerde terug naar horror zonder enige fanfare. Zijn film bestond gewoon ineens voor iedereen met een Netflix-account.

Om een ​​deel van deze griezelige kleine film een ​​verrassing te houden, kan de plot het meest terughoudend worden samengevat als volgt: drie verschillende huishoudens krijgen op dezelfde dag een camera cadeau. Ze hebben geen wedstrijd gewonnen. Ze worden nauwlettend in de gaten gehouden. Een vervelende kleine found-footage-thriller waarin Bertino bewijst dat hij het zelfs na 6 jaar nog steeds begrijpt.

5 Pontypool (2008)

Pontypoolzou eigenlijk op elke lijst van overtreffende trap horrorfilms moeten staan. Het is echt verontrustend en heeft een wonderbaarlijk bizarre hersenkraker van een plot. Net zo schatplichtig aan het furieuze tempo van Howard Hawks als aan dat van John Carpenter Het ding, gaat Bruce McDonald's experimentele horrorfilm over een DJ (Stephen McHattie) in een landelijke stad in Ontario, wiens station wordt overspoeld door zombies die niet besmet zijn door een beet maar door een verraderlijk idee. Hun infectie zit allemaal in hun hoofd en het vervormt hen in de bloeddorstige ondoden.

Pontypool is de slimste en meest merkwaardige zombiefilm sinds de George Romero zijn draai vond, gedreven door een unieke onuitsprekelijkheid. Het is net zo goed een metafysische geometrievergelijking als een horrorfilm, en de geneugten zijn legio.

4 Bloedgletsjer (2013)

bloed gletsjerDe zelfgemaakte monsters met praktisch effect hebben veel mensen afgeschrikt, maar ze vormen de kern van deze functie van het slapende wezen. Hun wankele bewegingen, afschuwelijke functies en ambachtelijke uitvoering brengen je onmiddellijk terug in het VHS-tijdperk. Kan zijn bloed gletsjer heeft niet veel verrassingen behalve de mooi knoestige enge kruipers die achter elke gesloten deur wachten, maar het heeft een ader van verdriet die ervoor zorgt dat de door de winkel versleten karaktertypes niet moe lijken.

Gerhard Liebmann speelt een dronken klusjesman op een afgelegen onderzoeksstation dat wordt geteisterd door dieren die zijn gemuteerd door de bladeren van de griezelige rode gletsjer uit de titel. Regisseur Martin Kren laat hem heel hard werken om de dag te redden en een beetje van zijn waardigheid terug te krijgen. Zijn strijd is veel aangrijpender dan het misschien zou moeten zijn, en het is endemisch van... bloed gletsjer als geheel: de kleine film die dat zou kunnen.

3 Zwarte Dood (2010)

Chris Smith, in tegenstelling tot zijn leeftijdsgenoten Jonathan English, Edgar Wright, James Watkins, Neil Marshall, David Slade en Michael J. Bassett, heeft zichzelf min of meer op het rechte pad gehouden en met regelmatige tussenpozen ingetogen, leuke genre-gerechten geproduceerd zonder op zijn gezicht te vallen of op te blazen in een fenomeen. Hierdoor heeft hij precies de compromisloze films kunnen maken die hij wil.

Zwarte Dood is misschien wel zijn beste werk, een film over de somberheid uit de jaren 70 die een afspiegeling was van een politiek verward Brits heden. Eddie Redmayne, die al beroemd is, speelt een priester die is toegewezen aan een bende keiharde heksenjachthuurlingen onder leiding van Sean Bean. Ze gaan naar een dorp (gerund door Carice Van Houten) dat blijkbaar immuun is voor de plaag om erachter te komen hoe ver iedereen met Satan is.

Smith schildert een fabelachtig duister portret van een tijd geregeerd door dogmatische gemeenplaatsen en afgedwongen met zwaarden en vuur. Als je je afvraagt ​​wat de weg vrijmaakte voor Game of Thrones, geef de onvergetelijke, ondergeliefde Zwarte Dood een poging.

2 Donkere aanraking (2013)

Voor iedereen die een iets minder ironische kijk wenste Carrie dan Brian De Palma's overrijpe opus (en willen zichzelf niet onderwerpen aan een voor tv gemaakte remake of een 20 jaar te laat vervolg) Donkere aanraking is de film die je wilt zien. Maar wees gewaarschuwd... het doet pijn om naar beneden te gaan.

De jonge en vroegrijpe Missy Keating speelt de telekinetische terreur Niamh, die slechte dingen kan doen met slechte mensen. Het probleem is dat je ouders er vaak slecht uitzien, ook al zijn ze gewoon moe of proberen ze het goede te doen. Na een 'ongeluk' waarbij haar ouders betrokken zijn, wordt ze naar een pleeggezin gestuurd, dat al snel beseft wat een handvol ze is. Ze rekenen er niet op dat ze wraak kan nemen. Kinderen in nood zijn nooit gemakkelijk om naar te kijken en Donkere aanraking is een kneuzing ervaring. Het is een gedurfde film met een passel van uitstekende artiesten onder leiding van de ontzagwekkende Keating.

1 De kist van de vampier (1958)

Je kent de naam Abel Salazar misschien niet, maar hij was een van de drukste sterren in Mexico. Rond het einde van de Universal Horror-boom realiseerde hij zich dat zijn thuisland geen eigen horrorscène had. Dus dook hij voorover en begon met het produceren van een aantal inlandse schrikfeesten, waarbij hij altijd een pruimrol voor zichzelf bewaarde. Met zijn Rat Pack-charisma en knappe uiterlijk, en een onverschrokkenheid die voortkwam uit de bewondering van een natie, nam Salazar met verve zijn nieuwe rol als monsterjager op zich.

De doodskist van de vampieris een vervolg op de eerste film van de beweging, uit 1957 De vampier, maar werkt wonderwel op zijn eigen atmosferische voorwaarden, zo niet beter. Een vampier staat op uit zijn kist en rent amok, daarbij het meisje van Salazar stelend. Net zo spannend en stijlvol als elke vampierfilm met Bela Lugosi of Christopher Lee in de hoofdrol.

-

Wat zijn enkele van je favoriete excentrieke horrorwezens? Waar kijk je elk jaar naar als de jack-o-lanterns uitkomen?

VolgendeVenom: 9 dingen over de symbioten die nergens op slaan