Joker: dowód, że cały film jest w głowie Arthura Flecka

Ostrzeżenie: przed nami SPOILERY Żartowniś.

Istnieją powody, by sądzić, że wszystkie działania Żartowniśrozgrywa się w granicach głowy Arthura Flecka. ten Żartowniś Film wyjaśnia, że ​​nie wszystkie wydarzenia, które widzimy, są prawdziwe, a większość akcji jest wyobrażona lub ma halucynacje. Jednak nigdy nie jest jasne, jakie wydarzenia mogą być prawdziwe, co daje możliwość, że nic, co widzieliśmy, faktycznie się nie wydarzyło i że cały film jest marzeniem szaleńca.

Niejednoznaczność Żartowniś był punktem podziału dla krytyków i publiczności zarówno. Wiele z kontrowersje wokół Żartowniś zrodził się z obaw, że przedstawiał wszystkie psychologicznie rozbieżne lub społecznie niezręczne osoby jako potencjalnych masowych morderców lub że film próbował wzbudzać sympatię dla takich osób obwiniając społeczeństwo za ich braki. Sugerowano również Żartowniś celowo promował walkę klasową, przedstawiając wszystkich działaczy społecznych jako agresywnych anarchistów, a wszystkich bogatych jako obsesję na punkcie łajdaków

. Ironia polega na tym, że jest tyle samo dowodów na to, że sprzeczne przesłania filmu były celowe i że nie ma głębszego przesłania ani metody na szaleństwo.

Jedyną rzeczą, z którą wszyscy widzowie mogą się zgodzić, jest to, że Żartowniś wykonuje fantastyczną robotę, odwzorowując dezorientację swojego bohatera i umieszczając publiczność w jego głowie. Czyni to nie poprzez zwykłe filmowe sztuczki, które wzbudzają empatię dla głównego bohatera, ale poprzez wykorzystanie samego filmu jako symulacji stanu psychicznego Jokera. Pozostawiając niepewność, jakie wydarzenia w filmie są prawdziwe, publiczność jest tak zdezorientowana, zdezorientowana, przestraszona i zła jak sam Arthur Fleck.

Joker to nierzetelny narrator

Historia Żartowniś opiera się na idei Niewiarygodnego Narratora. Po raz pierwszy spopularyzowany w filmie przez filmy takie jak Obywatel Kane oraz Roszamon, Niewiarygodny Narrator kwestionuje całą ważność historii, nie przedstawiając prawdziwego punktu widzenia. Ta zawodność może być zamierzona lub niezamierzona, w zależności od osobistych uprzedzeń narratora lub braku dokładnych informacji.

Chociaż koncepcja Niewiarygodnego Narratora istnieje w fikcji od setek lat, termin ten został po raz pierwszy ukuty w 1961 roku przez krytyka literackiego Wayne'a C. Booth w swojej książce Retoryka fikcji. William Riggan później skodyfikował wiele rodzajów niewiarygodnych narratorów w swojej książce z 1981 roku: Picaros, szaleńcy, naiwni i klauni: nierzetelny pierwszoosobowy narrator. Może nieprzypadkowo, Żartowniś toczy się w 1981 roku.

Powodem, dla którego książka Riggana jest godna uwagi, jest to, że dwa typy Nierzetelnego Narratora, które wyizolował, są szczególnie istotne w odniesieniu do Żartowniś; szaleniec i klaun. Nie można uwierzyć w historię szaleńca, ponieważ jego zmysły są zawodne. Nie można uwierzyć w historię Klauna, ponieważ nie traktuje tej historii poważnie i celowo ubarwia opowieść, aby bawić się oczekiwaniami publiczności. Oba te typy nierzetelnej narracji znajdują odzwierciedlenie w historii Arthura Flecka.

Aktywna wyobraźnia Artura

Jest to jasne na początku Żartowniś że Arthur Fleck (Joaquin Phoenix) ma aktywną wyobraźnię. Po raz pierwszy widać to w scenie, w której Arthur i jego matka oglądają razem telewizję i cieszą się talk-show prowadzonym przez Murraya Franklina (Robert De Niro), który jest komediowym idolem Artura. Nagle Arthur jest na żywo podczas nagrywania programu Franklina i na początku wydaje się, że film po prostu wyprzedził scenę, w której Arthur uczestniczy w nagraniu programu Franklina.

Powoli okazuje się, że Arthur wyobraża sobie całą scenę, gdy Murray Franklin wyróżnia go z tłumu i zaczyna z nim rozmawiać. Obaj łączą się, że ich oboje są wychowywani przez samotne matki, a tłum oklaskiwa Arthura, gdy mówi o tym, jak kocha swoją matkę i stara się o nią dbać, tak jak powinien to robić dobry syn. Ta deklaracja inspiruje Franklina do zaproszenia go na scenę, uściskania go i powiedzenia, że ​​nie byłby bardziej dumny z Artura, gdyby był jego własnym synem. Poza pokazaniem tęsknoty Artura za aprobatą postaci ojca i jego pragnieniem uwagi i szacunku, scena pokazuje również, że bez względu na to, jakie ma problemy psychiczne, Arthur ma również bogatą fantazję życie.

Związek Artura z Sophie

Dopiero później w Żartowniś że staje się oczywiste, jak bardzo Artur stał się niespokojny i jak jego wymyślone życie zastąpiło jego postrzeganie rzeczywistości. Ujawnia to postać Sophie Dumond (Zazie Beetz), samotna matka, która mieszka w tym samym budynku, co Artur i jego matka. Na początku filmu Sophie uśmiecha się na jeden z dowcipów Arthura, gdy obaj są razem w windzie. To prowadzi Arthura do podążania za Sophie ulicami Gotham następnego dnia; czyn, który zauważa, ale jest dziwnie niezakłócony.

Wkrótce Sophie przyjedzie zobaczyć Arthura w klubie komediowym i wydaje się, że oboje się spotykają. Jest także u boku Arthura w poczekalni po hospitalizacji matki Arthura. Prawda o rzeczach zostaje ujawniona dopiero później w Żartowniś kiedy Arthur ogląda telewizję w mieszkaniu Sophie późno w nocy i przerażona Sophie wyłania się z sypialni, aby powiedzieć mu, że jest w niewłaściwym mieszkaniu. Następnie widzimy każdą scenę w filmie, w której Sophie była po spotkaniu z Arturem w windzie i tak jest? wyjaśnił, że Artur po prostu wyobrażał sobie, że ma dziewczynę, która wspiera go w jego twórczych przedsięwzięciach i czasie potrzebować.

Upływ czasu i zegary

Bardziej subtelna wskazówka, że ​​Arthur jest całkowicie oderwany od rzeczywistości, ujawnia się w scenach z książki, które otwierają i zamykają film, w którym Arthur rozmawia z terapeutą. Pierwsza scena jest w obskurnym biurze pomocy społecznej, gdzie nawiązuje się do tego, jak Arthur był kiedyś w szpitalu psychiatrycznym, a krótki klip pokazuje go we wspomnianym szpitalu. Druga scena pokazuje Arthura ponownie w szpitalu po zamieszkach zainspirowanych morderstwem Murraya Franklina. Obie sceny pokazują zegar w tle, a godzina jest 11:12, co sugeruje, że wszystko, co dzieje się między tymi dwiema scenami, jest częścią jednej z fantazji Artura.

Wszystkie inne małe pęknięcia w rzeczywistości

Poza oczywistymi scenami pokazującymi, że punkt widzenia Arthura Flecka jest niewiarygodny, w filmie jest wiele niespójności, które sugerują również, że pewne wydarzenia nigdy się nie wydarzyły. Jednym z nich jest kulminacyjny pościg, w którym Arthur ucieka przed policyjnymi detektywami, którzy przychodzą go przesłuchać, gdy jest w drodze, aby pojawić się w programie Murraya Franklina. Podczas Żartowniś został doceniony za surowy realizm, ta sekwencja rozgrywa się jak zwariowane Melodie rysunkowy ożywa, a Arthur zostaje potrącony przez samochód, rozbija szybę w przedniej szybie i jakoś wciąż udaje mu się wyprzedzić swoich prześladowców, jakby był postacią z kreskówek. Arthur próbuje również uniknąć policji, zakładając maskę klauna na makijaż klauna, na przykład Królik Bugs nosi wiele przebrań jeden na drugim i dosłownie tańczy z dala od miejsca zbrodni, tak jak robiło to wielu oszustów z kreskówek po szybkim naciągnięciu jednego na złoczyńcę.

Fakt, że Arthur jest zaproszony do występu Murraya Franklina w pierwszej kolejności, jest kolejnym wskaźnikiem, że ta seria wydarzeń jest konstruktem szalonej wyobraźni Arthura. Podczas gdy wygląd Arthura wydaje się być swego rodzaju hołdem dla kontrowersyjnego komika Andy'ego Kaufmana (który stał się niesławny z powodu swoich dziwacznych rutynowych stand-upów i wybryków na Późna noc z Davidem Lettermanem) nadal wydaje się bardzo mało prawdopodobne, aby początkujący komik, taki jak Arthur, otrzymał miejsce w ogólnokrajowym talk-show na podstawie występu, który został otwarcie wyśmiany i nie wywołał śmiechu. Fakt, że ta sekwencja ostatecznie kończy się, gdy Artur, teraz w pełni Joker, wiwatowany przez rzesze wielbicieli, gdy miasto, którego nienawidzi, płonie i ojciec, który go porzucił, Thomas Wayne umiera, tylko wydaje się cementować ideę, że to wszystko, a właściwie całość Żartowniś film, to tylko jedna skomplikowana halucynacja.

Film Eternals to list miłosny do twórcy Jacka Kirby'ego mówi szef Marvela

O autorze