Recenzja filmu Holmes i Watson

Holmes & Watson to leniwa komedia, która marnuje zabawną przesłankę i utalentowaną obsadę na zmęczone dowcipy, niesmaczne gagi, a czasem zaskakująco przestarzały humor.

Holmes i Watson to osobliwa mikstura, delikatnie mówiąc. Został ogłoszony w 2008 roku, kiedy Sacha Baron Cohen i Will Ferrell zagrali odpowiednich imienników filmu. Następnie projekt przeszedł w ciszę radiową przez osiem lat, po czym Etan Cohen (który napisał scenariusz) miał wyreżyserować z Ferrellem, teraz grającym Sherlocka Holmesa i Johna C. Zamiast tego Reilly wciela się w doktora Watsona. Film wyraźnie chce wykorzystać chemię Ferrella i Reilly'ego od Noce Talladegi oraz Bracia przyrodni, ale wydaje się, że nie rozumie, jak ich właściwie używać. Niestety, ten problem rozciąga się również na inne składniki filmu. Holmes i Watson to leniwa komedia, która marnuje zabawną przesłankę i utalentowaną obsadę na zmęczonych dowcipach, niesmacznych gagach, a czasem zaskakująco przestarzałym humorze.

Komediowe spojrzenie na słynny duet kryminalny Sir Arthura Conan Doyle'a,

Holmes i Watson przedstawia Sherlocka jako ucznia w Anglii około 1867 roku. Zastraszany i zaczepiany przez rówieśników, młody Sherlock całkowicie wyrzeka się emocji, wyrzuca wszystkich ze swojej szkoły i poświęca się nauce, by zostać błyskotliwym detektywem. Wiele lat później Sherlock (Ferrell) w średnim wieku jest teraz najsłynniejszym detektywem na świecie, wraz ze swoim lojalnym współpracownikiem, doktorem Johnem. Watson (Reilly) – którego wkład w rozwiązywanie przestępstw jest zawsze ignorowany przez Sherlocka i opinię publiczną – zawsze przez jego bok.

Kiedy jego wielki wróg, profesor Moriarty (Ralph Fiennes) zostaje schwytany przez inspektora Lestrade (Rob Brydon) i londyńskiej policji, Sherlock dedukuje, że złapali oszusta i uwolnił Moriarty'ego, ku Lestrade'owi przerażenie. Wkrótce potem pojawia się zagrożenie dla życia królowej Wiktorii (Pam Ferris), a zadaniem Sherlocka i Watsona jest odnalezienie i aresztowanie twórcy tego planowanego zabójstwa. Ale z tykającym zegarem, czy duet rozwiązujący przestępstwa może dotrzeć do sedna tej tajemnicy przed ostatecznym terminem zabójcy?

Holmes i Watson brakuje kluczowego składnika od Noce Talladegi oraz Bracia przyrodni - mianowicie reżyser Adam McKay. Tam, gdzie McKay wiedział, jak tworzyć scenariusze komediowe, które pozwalały Ferrellowi i Reilly'emu na improwizację, podejście Cohena wydaje się znacznie bardziej uzależnione od scenariuszowych żartów. To właściwie nie byłby problem, gdyby jego film mógł osiąść na jasnej linii, tak jak zrobiły to filmy McKaya z Ferrellem i Reillym. Zamiast tego, scenariusz Cohena odtwarza wątek postaci Ferrella z jego komedii z 2000 roku (jego Sherlock jest egoistycznym palantem, który nie doceniam Watsona) i nie może zdecydować, czy jego komiczne podejście do super-detektywa jest głupsze, niż myśli, czy zbyt mądre dla niego dobry. Reilly też nie ma tu zbyt wiele do roboty i zostaje, aby uzyskać dodatkowy przebieg od apatycznego sceny, które narażają dr Watsona na wszelkiego rodzaju komediowe udręki (czy to emocjonalne zaniedbanie, czy złośliwe krotochwila).

Mówiąc o latach 2000: jest wiele dowcipów w Holmes i Watson które wydają się być reliktem komedii z tamtej dekady, zwłaszcza pojazdów Ferrella. Na przykład jest powtarzający się gag, w którym Sherlock nie może uwierzyć, że dr Grace Hart (Rebecca Hall) – Amerykanka lekarz, który pociąga Watsona - jest prawdziwą lekarką, ponieważ jest kobietą i jest tak samo nieinspirowana Dźwięki. Cohen, który wcześniej był współautorem burza tropikalna i napisał/wyreżyserował Stań się twardy (w którym Ferrell również zagrał), dalsze próby satyryzowania medycyny i opieki zdrowotnej epoki wiktoriańskiej za pomocą jednorazowych żartów na temat szoku terapii i londyńczycy ćwiczący oddychanie przez palenie, ale jego podejście jest zbyt rozproszone, aby zarobić więcej niż łatwy śmiech lub dwa. Film zawiera również garść odniesień do aktualnych kwestii, takich jak zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć i administracja Trumpa, ale to za mało, by ukryć, jak wiele Holmes i Watson wydaje się, że został napisany dziesięć lat temu (co w rzeczywistości częściowo było).

Widać dalej, ile Holmes i Watson zmieniony w odpowiedzi na Sherlocka Holmesa adaptacje wydane od samego początku. Film parodiuje Guya Ritchiego Sherlocka Holmesa filmy, kiedy Sherlock Ferrella planuje swoje ataki z wyprzedzeniem, podobnie jak iteracja Roberta Downeya Jr. robi w filmach Ritchiego. Holmes i Watson w zasadzie udaje mu się naśladować te sceny walki stylistycznie, dlatego szkoda, że ​​nie może wymyślić lepszej puenty niż każdorazowe bałaganiarstwo Sherlocka w najbardziej oczywisty sposób. Kostiumy z epoki Beatrix Aruna Pasztor (Targowisko próżności) są ogólnie ładne i imponująco szczegółowe, podobnie jak kierunek wyznaczony przez Niamh Coulter (Daleko od szalonego tłumu). To sprawia, że ​​jest to jeszcze bardziej rozczarowujące, gdy kończą marnowanie na komedii, która jest wizualnie płaska i w inny sposób niepochlebna.

Cohen również marnuje tutaj całkiem niesamowitą obsadę, albo nie wykorzystując ich komediowych umiejętności (zobacz Fiennesa jako Moriarty'ego, który w ogóle nie występuje w filmie) albo osadzając ich z żartami, które po prostu nie działają i trwają zbyt długo (np. Mycroft Holmes z Hugh Laurie angażuje się w „rozmowę” z Sherlockiem bez faktycznego mówienia). ten Holmes i Watson obsada też nie jest winna; doskonale pasują do wszelkich głupstw, o które poprosi ich Cohen i jak najlepiej wykorzystują to, co mają do zrobienia, bez względu na to, jak próbują cierpliwości. Lauren Lapkus nawet naprawdę się śmieje jako Millie, romantyczne zainteresowanie Sherlockiem, który podobno został wychowany przez bezpańskie koty. Jednak na każdy rzadki dowcip, który trafia, jest pół tuzina takich, które się nie sprawdzają, a krótki czas trwania filmu naprawdę się do tego przeciąga.

Są ulotne chwile, w których Holmes i Watson wydaje się jedną z lepszych komedii absurdalnych Ferrella, ale w większości jest to nieudana próba uświadomienia sobie, co brzmi jak przyjemny, głupkowaty pomysł na papierze (Sherlocka Holmesa tytułem Bracia przyrodni). To także film, który albo powinien był ukazać się lata temu, albo wcale, zamiast trafić do kin znacznie po upływie terminu jego ważności. Fani poprzednich filmów Farrelly'ego i Reilly'ego mogą nadal znaleźć w nim coś do zabawy, ale nawet wtedy najlepiej jest zachować go do oglądania w domu w dalszej części drogi. Co więcej, możesz wydać te pieniądze na oglądanie jednego z filmów Reilly dobry filmy, które są teraz w kinach (np. Ralph łamie internet lub jeszcze w tym tygodniu Stan i Ollie), zamiast.

ZWIASTUN

Holmes i Watson gra teraz w amerykańskich kinach w całym kraju. Trwa 89 minut i jest sklasyfikowany jako PG-13 za prymitywne materiały seksualne, niektóre przemoc, język i odniesienia do narkotyków.

Daj nam znać, co myślisz o filmie w sekcji komentarzy!

Nasza ocena:

1,5 na 5 (słabe, kilka dobrych części)

Alicia Silverstone dzieli się TikTok o tym, jak została zawstydzona jako Batgirl