Recenzja Trials of Mana: Wytrwanie w próbie czasu

To może nie być najbardziej oczekiwany remake JRPG wyjdzie w tym miesiącu, przyjeżdża zaledwie kilka tygodni później Remake Final Fantasy VII, ale wydanie Próby Mana to wydarzenie, na które niektórzy gracze czekali od dawna. Pierwotnie wydany w Japonii jako Seiken Densetsu 3 w 1995, Próby Mana można było grać tylko w języku angielskim z nieoficjalnym tłumaczeniem do zeszłego roku, kiedy to zostało włączone do Kolekcja Mana. Teraz fani Mana seria ma w pełni przeprojektowaną wersję tego przeoczonego klasyka, aby grać z samodzielnym wydaniem Próby Mana.

Nie inaczej Remake FFVII, Próby Mana to znacznie więcej niż zwykły remaster. Nowa wersja została przebudowana od podstaw, tłumacząc odgórny punkt widzenia 2D oryginalnej gry w pełną perspektywę 3D z perspektywy trzeciej osoby i aktualizując system walki w czasie rzeczywistym, aby był jeszcze bardziej aktywny. Próby ManaŚcieżka dźwiękowa została również całkowicie nagrana ponownie, chociaż istnieje możliwość powrotu do oryginalnej ścieżki dźwiękowej Super Famicom w dowolnym momencie. Pomimo wszystkich zmian,

Próby Manapod wieloma względami przypomina grę z 1995 roku, na lepsze lub gorsze. Przeszukując miasta, aby znaleźć skrzynie ze skarbami ukryte za domami i rozmawiając z mieszkańcami wioski, którzy istnieją tylko po to, by opowiedzieć wędrownym poszukiwaczom przygód to, co myślą o królu, może wywołać pewną nostalgię u niektórych graczy, nawet jeśli nudny postęp w grze i wątła historia wydają się być Data.

ten Mana Walka w czasie rzeczywistym w serii była wtedy niezwykła jak na RPG i chociaż stała się teraz znacznie bardziej powszechna, Próby ManaPunktem kulminacyjnym wciąż jest system walki. Na początku jest to niezwykle uproszczone. Gracze mogą przejąć kontrolę nad dowolną postacią w drużynie podczas walki, a każdy, od wojowników po magów, ma lekki i ciężki atak, unik i „umiejętność klasowa”, która wzmacnia się podczas walki, pozwalając im wyzwolić potężny atak, który może odwrócić losy bitwa. Wrogowie dość wyraźnie telegrafują swoje ataki, a czerwone kółka na ziemi pokazują, gdzie i kiedy ich najbardziej niszczycielskie ruchy wylądują, więc nawet najsłabsza postać może uniknąć niebezpieczeństwa. To sprawia, że ​​bitwy są niesamowicie zabawne i aktywne, mimo że przez pierwsze kilka godzin każda postać radzi sobie niemal identycznie. Z tego powodu walka może początkowo wydawać się ograniczona, ale gdy zaczyna być zbyt powtarzalna, otwiera się więcej opcji.

Zdobywanie poziomów daje postaciom punkty umiejętności, które mogą wykorzystać w różnych atrybutach, aby zarówno zwiększyć ich moc, jak i odblokować zupełnie nowe umiejętności. Niektóre są pasywne, jak zwiększenie obrażeń lub zdolność osłabiania wrogów atakami, podczas gdy inne to zupełnie nowe umiejętności i zaklęcia do użycia. Na najbardziej podstawowym poziomie każda postać kontroluje dokładnie to samo, ale różne umiejętności, które mogą odblokować, sprawiają, że każda z nich czuje się wyjątkowa i pełni wyspecjalizowaną rolę w walce. Chociaż wszystkie postacie na początku mają niewiele więcej do roboty niż walenie wrogów w głowę, pod koniec rozgałęziają się na dedykowane specjalności takich jak uzdrowiciele, zadający obrażenia, czołgi i osłabiacze, dzięki systemowi zmiany klasy, który pozwala graczom wybrać odrębną ścieżkę ulepszeń dla każdego jeden.

Gdy każdy członek drużyny wybierze wyspecjalizowaną klasę, walka naprawdę zaczyna się rozwijać, a gracze muszą stale przełączać się między członkami drużyny, aby jak najlepiej z nich skorzystać. Dzieje się tak częściowo dlatego, że umiejętności otwierają szerszy zakres taktyk w dalszej części gry, a częściowo dlatego, że sztucznej inteligencji, która kontroluje członków drużyny, nie można ufać, ponieważ bitwy stają się trudniejsze. Gracze mogą nieco dostosować zachowanie członków drużyny, mówiąc im, czy mają skupić się na ataku, czy obrona, jak często używać przedmiotów i umiejętności oraz których wrogów namierzyć w pierwszej kolejności, ale to nie jest idealne system. Oferuje przyzwoitą kontrolę nad tym, jak zachowuje się sztuczna inteligencja, a ogólnie postacie kontrolowane przez sztuczną inteligencję są całkiem dobre w wyborze odpowiednich zaklęć i przedmiotów do pracy, ale w każdej walce, w której liczy się pozycjonowanie, głównie od gracza zależy, czy nie stanie na drodze nadchodzących ataków lub brodzenia przez pulę zatruć.

Nawet ze wszystkimi swoimi dziwactwami, postacie w Próby Mana są najciekawsze, gdy walczą. Kiedy nadchodzi czas, aby zajęli uwagę w historii gry, każda postać wypada ledwo nawet jednowymiarowy z prawie żadnym rozwojem postaci, a nawet ciekawą cechą osobowości pomiędzy ich. Trudno zarzucić jakiemukolwiek pojedynczemu aspektowi Próby Manahistoria jako głównego winowajcy, gdy wszystko wydaje się tak mało imponujące. W całej grze nie ma niezapomnianej linii dialogowej, a aktorstwo głosowe jest odpychające i dziwaczne. Niektóre postacie brzmią niemal celowo sztywno i niezręcznie, podczas gdy większość dzieci w grze ma głosy, które wydają się być przeznaczone do czystej irytacji.

Na większą skalę każda postać ma swoją własną, jednoznaczną motywację bez odrobiny niuansów i pozostaje taka sama od początku do końca. Fakt, że nie ma dwóch postaci, które ścigają to samo, sprawia, że ​​historia wydaje się kompletnie chaotyczna. Tylko trzy z Próby ManaSześć postaci może być w drużynie gracza, a pozostałe trzy czasami pojawiają się bez wprowadzenie lub po zaginięciu godzinami, aby kontynuować swoją historię, zanim szybko znikną Ponownie. Poza dziwną zaściankowością historii każdej postaci, nadrzędna fabuła jest tak ogólna, jak opowieść fantasy, jak kiedykolwiek istniał, z drużyną i siłami zła, które ścigały osiem magicznych kamieni, aby albo uratować, albo zniszczyć świat. Dzięki najcieńszej logice gra przenosi graczy z całego świata, aby ukończyć swoje zadanie, a nawet ostateczny cel wydaje się przez większość czasu niejasny.

Aby być uczciwym, większość graczy prawdopodobnie przychodzi do Próby Mana na walkę bardziej niż na historię, i chociaż opowiadana przez nią opowieść jest nudna, nigdy aktywnie nie umniejsza jej doświadczenia. Tym, co nieco szkodzi grze, jest to, jak liniowa jest fabuła. Ponieważ impreza jest przeciągana z jednego miejsca do drugiego, prawie nigdy nie ma szans na odkrywanie poza miejscem, w którym dzieje się kolejna fabuła. Gracze mogą wędrować po mieście lub wychodzić na zewnątrz, aby walczyć z wrogami, ale zasadniczo nie ma możliwości eksploracji. Mapa każdego obszaru jest pełna ukrytych przedmiotów, ale rzadko jest coś bardziej interesującego niż zapas pieniędzy lub może jakiś sprzęt, który szybko wyrośnie. Zwłaszcza pod koniec gry, kiedy skupiamy się na pokonaniu serii bossów bez większych przerw, nawet Próby Manadoskonała walka na wysokim poziomie zaczyna wydawać się niemal tak samo powtarzalna, jak na wczesnych poziomach.

Nawet jeśli gra sprowadza się do cofania się w starych środowiskach lub pośpiechu w późnych etapach gry, przynajmniej wygląda świetnie, robiąc to. Oryginalne sprite'y w grze zostały zastąpione wspaniałymi modelami 3D, które wyglądają jak wyrwane z kreskówek. Postacie od samego początku wyglądają ekspresyjnie i stają się jeszcze ciekawsze, gdy przywdziewają coraz bardziej przesadny sprzęt, zmieniając klasy. Niektóre tekstury w środowisku gry wyglądają trochę płasko, ale w ogniu walki z latającymi zaklęciami i umiejętnościami, Próby Mana jest niesamowicie do obejrzenia.

Pomimo swoich wad, Próby Mana jest warte czekania dla fanów serii lub ogólnie gier RPG akcji. Próby ManaHistoria może zniknąć z umysłu w chwili, gdy się skończy, ale walka i szeroki wachlarz ulepszeń są więcej niż wystarczające, aby gra była łatwą rekomendacją, a nawet gwarantuje drugą rozgrywkę. Z trzyosobową drużyną i sześcioma postaciami do wyboru, za drugim razem oferuje również zupełnie nowy zestaw klas do zabawy i, co jest warte, inne spojrzenie na historię.

Próby Mana premiera 24 kwietnia 2020 r. na PlayStation 4 i Nintendo Switch. Screen Rant został dostarczony z kodem PS4 na potrzeby tej recenzji.

Nasza ocena:

4 z 5 (doskonały)

Wiedźmin Geralt nie będzie miał sceny w Cyberpunk 2077