Mama! Wyjaśnienie zakończenia filmu

Czym właściwie jest dom?

Cały film rozgrywa się w domu, który widzimy na początku ożywionym, gdy świecący kryształ zostaje umieszczony w specjalnie dla Niego zbudowanym stojaku. Później powiedzieliśmy, że został wyremontowany przez matkę i widzimy ją naprawiającą go w domu.

Od samego początku ustanawia to eteryczną prezentację filmu i dziwny związek między nią a budynkiem; często widzisz lokalizacje rzekomo jako postacie w filmach, ale tutaj jest to prawda. matka i budynek to jedno; oboje używają mieszanki żółtego proszku, aby ukryć wady (odpowiednio tonik i gips), serce bijące w ukrytej jaskini w piwnicy, powoli kurczy się, gdy jego naczynie staje się coraz bardziej atakowane, symbolizuje swoje własne, a jej rosnący niepokój jest bezpośrednio związany z fizycznym stresem wywieranym na Dom.

Jak jednak widzimy na końcu, to połączenie jest w pełni obecne w świecie filmu. mama jest Dom.

Wyjaśnienie zakończenia pętli czasu

Po śmierci dziecka matka pstryka i atakuje tłumy. W końcu zdaje sobie sprawę, że jedynym sposobem na powstrzymanie dziesiątkowania domu, nad którym tak ciężko pracowała, jest jego spalenie. Podpala gaz w piwnicy i spala siebie, budynek i wszystkich jego mieszkańców. Wszyscy oprócz Tego, który zabiera zwęglone szczątki matki do swojego biura i wyciąga jej serce, teraz tak pomarszczone i ściśnięte, że staje się kolejnym diamentem i umieszcza je na pustym teraz stoisku. Życie wraca do domu

Tak więc, jak widzieliśmy, mama! jest, w prawie redukcyjnym ujęciu, pętlą; Bierze serce zmarłej matki i wykorzystuje je, aby przywrócić dom do życia, tworząc nową matkę, która się nim zaopiekuje. Widzimy tylko jeden cykl, pojedyncze ogniwo w łańcuchu – matka Jennifer Lawrence została właśnie stworzona we wszechświecie na początku, co oznacza, że widziałem ją przez całą drogę od "narodzin" do śmierci - ale to, że zdarzyło się to co najmniej trzy razy, wskazywałoby, że to się powtórzy na zawsze.

Istnieje pewna niejasność, czy w tej sytuacji jest On dobry czy zły. Rozpoczynamy i kończymy na nim maniakalnym śmiechem, stereotypowo złym działaniem, ale w wykonaniu Bardema jest delikatność, która sugeruje prawdziwą radość. Rozkoszuje się dawaniem życia i świadomością, że to z kolei pozwoli mu dawać radość innym. Mimo to kryje się w tym bezwzględność – chęć pozwolenia ludziom umrzeć za postęp – co niezależnie od tego zmienia jego postrzeganie przez cały film.

Co zabija dom?

Innym ważnym pytaniem dotyczącym pętli jest punkt, z którego nie ma powrotu - kiedy śmierć matki i zniszczenie domu są ustawione jako pewnik w danej pętli? Czy dzieje się tak, gdy poprzedni kryształ zostaje zniszczony, co wymaga poświęcenia, aby utrzymać życie? A może to brat zabija brata, akcja, która pozostawia tak zauważalną bliznę na domu? Praktycznie to pierwsze wydaje się bardziej prawdopodobne, choć oba mają silną symbolikę.

Jednak biorąc pod uwagę powtarzający się obraz, jak bijące serce matki powoli się kurczy, może to być coś więcej. To ona podpala budynek i to powtarzające się działania gości powoli doprowadzają ją do tego punktu. Wydawałoby się, że nie ma wielkiego momentu, w którym los domu jest przypieczętowany, ale seria szalejących okoliczności, które sprawiają, że jest to nieuniknione. Pasowałoby to do skupienia się w filmie na stresie poprzez miksowanie dźwięków i fałszywie upływający czas, a także gra raczej zgrabnie w szerszy obraz.