Wywiad z Renato dos Anjos i Kirą Lehtomaki: Encanto

Encanto, Pojawienie się w kinach 24 listopada jest prawdopodobnie najbardziej ambitnym animowanym projektem Disneya. Decydując się na skupienie się na historii całej rodziny Madrigal, której życie w magicznym świecie casita w górach Kolumbii obejmuje pokolenia, zespół kreatywny ma za zadanie tchnąć życie w kilka postaci godnych wcielenia się w rolę bohatera we własnych filmach.

Biorąc to pod uwagę, słodki Mirabel (Stephanie Beatriz, Na wyżynach) jest rzeczywiście punktem widzenia charakteru tej historii. Po tym, jak była świadkiem, jak każdy członek jej dalszej rodziny jest obdarowany specjalnymi mocami przez ich dom, z wyjątkiem niej, zostaje metaforycznie pozostawiona jako jedyne „normalne” dziecko. Ale kiedy ci, których kocha, są w niebezpieczeństwie, zależy od niej i jej niezwykłych umiejętności, aby uratować sytuację.

Szefowie animacji Renato Dos Anjos (Vaiana) i Kira Lehtomaki (Kraina lodu II) rozmawiałem z Ekran Rant o badaniach, które weszły w tworzenie Encanto czuć się autentycznie i jak muzyka wpływała na animację.

Screen Rant: Jako szefowie animacji, jaki pomysł został wam przedstawiony? Jakie były Twoje pierwsze kroki, aby przygotować się do pracy? Encanto?

Kira Lehtomaki: Nasze studio ma takie zabawne rzeczy zwane aktualizacjami, w których reżyserzy, którzy wymyślają przyszłe pomysły na filmy, często dają nam mały podgląd, którym możemy się podzielić. Czasami odchodzą na lata, a my myślimy: „Och, nie widziałem cię od jakiegoś czasu”. Przyjdą więc i podzielą się: „Hej, nad tym pracujemy”, aby zainspirować nas do przyszłości.

[Dyrektorzy Byron Howard i Jared Bush] zrobili to zaraz po wyjeździe badawczym do Kolumbii z Lin-Manuelem Mirandą i byli bardzo podekscytowani. Przyszli do aktualizacji studia i po prostu dzielili się swoimi zdjęciami i filmami. I mówili o tej dużej wielopokoleniowej rodzinie, która będzie mieszkać w tym magicznym domu, który zawsze się powiększał i zmieniał. Każdy z nich miałby te pokoje, ale pokoje mogłyby być lasem – cały film mógłby w zasadzie rozgrywać się w tym domu i nie było ograniczeń, czym mógłby być. I że każdy z członków rodziny miał prezent, z wyjątkiem głównego bohatera, a ona nie wiedziała dlaczego.

Jak tylko to powiedzieli, pomyślałem: „Ale dlaczego? Muszę wiedzieć dlaczego”. Mieli te wszystkie piękne obrazy z Kolumbii i rozmawiali o ludziach, których poznali. Juan i Natalie byli jednymi z naszych konsultantów przy filmie i tak naprawdę znaliśmy ich, ponieważ zrobili ten dokument na potrzeby kręcenia filmu Zootopia. Są Kolumbijczykami i myślę, że byli jednymi z przewodników Byrona i Jareda podczas ich podróży do Kolumbii.

To była naprawdę fajna rzecz do rozpoczęcia. Nie byłem wcześniej w Kolumbii i pomyślałem: „Chciałbym się o tym dowiedzieć”, więc zostałem sprzedany od początku. I ważne jest, żeby był muzyczny; Jestem wielkim fanem musicali i Lin.

Uwielbiam koncepcję nie tylko zmiany domu, ale także tego, jak wielu członków tej rodziny musi być zjednoczonych i czuć, że należą. W jaki sposób posiadanie tak wielu ruchomych elementów zmienia twoje podejście do projektu?

Renato dos Anjos: Byłem w tym samym tonie co Kira i powiedzieliśmy: „To niesamowity film”. Ale w tamtym czasie był to potencjalnie najbardziej skomplikowany film, jaki kiedykolwiek zrobiliśmy. I okazało się, że to prawda; to najbardziej skomplikowany film, jaki kiedykolwiek zrobiliśmy.

Musieliśmy zrobić tak wiele rzeczy. Po pierwsze: dom jest tą poruszającą się, żywą istotą. Normalnie, jako animatorzy, animujemy tylko rekwizyt tu i tam; może to widelec lub kubek, który ktoś pije. Ale nie chodziło o to, by cały ten dom był postacią, która musi być emotikonem, więc była ogromna złożoność. Musieliśmy to zaplanować od początku.

I 12 głównych bohaterów do śledzenia od początku filmu do końca. Musieli być wiarygodni, musieli odbyć własne podróże i mieć własne motywacje. To dodało całą warstwę złożoności do projektu.

Przyjęliśmy podejście dziel i rządź; pracuje z nami zespół superwizorów składający się z sześciu niesamowitych superwizorów, a każdy z nich miał do nadzorowania około dwóch głównych bohaterów. A ich zadaniem było prowadzenie tych postaci od ich wczesnych etapów budowania, aż do końca filmu. Na przykład Mirabel została przydzielona do jednego z naszych przełożonych, nazywała się Kelly McClanahan, a jej zadaniem było przejrzenie nagrań Stephanie Beatriz, aby zobaczyć, co tam jest. Jak porusza się ich twarz, kiedy się uśmiecha lub marszczy brwi? Jak długo patrzy na coś, zanim zobaczysz nadchodzące emocje? Była naprawdę ekspertem od Mirabel i tego, co możesz wnieść od Stephanie do tej postaci.

Gdy już ustalimy, kto co robi, animatorzy w zespole wiedzą, że muszą udać się do tych osób w celu uzyskania opinii. Jeśli ktoś potrzebował pomocy, musiał porozmawiać z Kelly, ponieważ jest ekspertem od postaci. Jeśli będą potrzebować pomocy z Luisą, porozmawiają o tym z Michaelem. To był duży wysiłek zespołowy, ale zawsze mieliśmy kogoś, kto skupia się głównie na śledzeniu jednej z postaci w całym serialu.

Wspomniałeś Lin-Manuel Mirandę, który jest ikoną. Ale jaki jest dialog między muzyką a animacją? W jaki sposób inspirujesz się pewnymi wyborami, których on i Germaine Franco mogą dokonać i na odwrót?

Kira Lehtomaki: Mamy pokazy i czasami podczas naszych pokazów mamy sekwencję piosenek – ale nie mamy jeszcze piosenki. To trochę dziwna sesja poezji, w której jest trochę tymczasowej muzyki. Następnie reżyserzy pisali monolog o tym, co czują lub myślą bohaterowie, albo co chcieli, by Lin wyraził w jakiejkolwiek piosence, którą zamierzał napisać.

To była podstawa, więc piosenki były w dużej mierze napędzane fabułą i tym, co postacie musiały osiągnąć. Wtedy Lin by to przyjął i nie wiem, jak on robi to, co robi, ale robił to. Nagrywał demo i często to on śpiewał wszystkie partie, łącznie z dziewczynami. Śpiewał więc wszystkie partie, co też było zabawne. Wtedy dostalibyśmy to.

Renato i ja pracowaliśmy razem na tym stanowisku Ralph łamie Internet. Jeśli widziałeś ten film, The Vanellope ma moment, w którym ma piosenkę Disney Princess „Chcę”. I nad tą piosenką bardzo ściśle współpracowaliśmy z choreografem, co było wielką radością. Wiedzieliśmy, że w tym filmie, rozmawiając z naszymi konsultantami ds. kultury, taniec jest tak ogromną częścią kolumbijskiej kultury. Nie chodzi tylko o to, że „O tak, tańczymy na imprezach” czy tego typu rzeczy. Ale muzyka jest ogromną częścią ich codziennego życia. Mówią: „Tańczę w kuchni, kiedy robię śniadanie”. Wiedzieliśmy, że te postacie muszą mieć ten rytm i muzykę w kościach.

To prawdopodobnie wielka tajemnica, ale jako animatorzy większość z nas nie jest dobrymi tancerzami. Współpraca z Jamalem Simsem i Kai Martinez, nasi konsultanci tańca, było kluczowe. Byli ekspertami w tej dziedzinie – a Kai, która pochodzi z Kolumbii, mogła wnieść tę osobistą stronę wraz ze wszystkimi jej osobistymi historiami i odniesieniami kulturowymi, które znała, i dodać je do tego. Pracowaliśmy z nimi tak wcześnie, zanim piosenka została nagrana; zanim jeszcze udało się ustalić kinematografię i układ. Wychodzili i badali, jak taniec może wyglądać dla tych postaci, co z kolei pomagało rozwijać ruch postaci w wielu z tych rzeczy.

To była ta wspaniała współpraca, której tak naprawdę nie mieliśmy na tak wczesnym etapie, więc była tak spleciona. Animowanie tańca i piosenek to jedne z najtrudniejszych rzeczy do zrobienia jako animatorzy, więc ta współpraca na początku była naprawdę świetna.

Czy jest członek rodziny Madrigal, z którym najbardziej się wiążesz lub którego prezent chciałbyś mieć?

Renato dos Anjos: Potrafię odpowiedzieć na obie odpowiedzi, które najbardziej odnoszą się do Mirabel. Jej podróż naprawdę przypomniała mi o moich relacjach z siostrami, babcią i mamą. Zawsze czułem się trochę jak outsider, który próbuje się dopasować i to naprawdę się łączyło. Naprawdę bardzo się z nią łączyłem.

I kocham jedzenie. Jeśli miałabym dostać czyjś prezent, byłby to dar Juliety, bo bardzo chciałabym móc nie tylko jeść, ale i leczyć ludzi. To byłby mój prezent.