Respect Review: Aretha Franklin zasługiwała na coś lepszego niż biografię z poziomu powierzchni

Kariera Arethy Franklin, podobnie jak jej śpiew, jest imponująca i niezapomniana. Była jednak również osobą, która nie była jej sławna, osobą, która zmagała się ze zdrowiem psychicznym, dzieciństwem naznaczonym żalem po stracie matki oraz przemocą seksualną i nadużyciami. Wyreżyserowane przez Liesl Tommy na podstawie scenariusza Tracey Scott Wilson, Szacunek ma na celu pokazanie kariery wokalnej Franklin kosztem dewaluacji jej jako osoby. Film, który czasami ma olśniewające chwile, traci blask, ponieważ nie traktuje życia Franklina z szacunkiem i głębią, na jakie zasługuje.

Film zaczyna się od Arethy, w skrócie Ree, obudzonej przez swojego ojca C.L. Franklin (Forest Whitaker), znany duchowny, śpiewał dla zgromadzonych w domu. Już w wieku dziesięciu lat Aretha ma niesamowity głos i prezencję sceniczną, którą jej ojciec wykorzystuje w młodości. Szacunek następnie kontynuuje opisywanie życia Arethy od 1952 do połowy lat 70., poprzez jej próby robienia hitów dla Columbia Records, zanim zdecyduje się zostawić je do podpisania z Atlantic, gdzie pracowała z producentem Jerrym Wexlerem (Marc Maron) i była zarządzana przez swojego pierwszego męża, Teda White'a (Marlon Wayans, którego występ tutaj jest objawienie). Przeplatają się między celami Arethy, by robić hity, a jej rosnącą sławą, są momentami z jej życia, które w dużej mierze są pomijane lub traktowane jak przypisy, w tym śmierć jej matki Barbary (Audra McDonald), jej zdrowie psychiczne i domowe nadużywać.

Szacunek jest wszędzie. Film obejmuje nieco ponad dwie dekady życia Franklina, ale łatwo jest odejść, czując się jak chociaż o zmarłym piosenkarzu nie dowiedzieliśmy się niczego, czego nie można by uzyskać z Wikipedii wejście. Scenariusz traktuje Franklin bardziej jako ikonę niż osobę i wiele aspektów jej życia, które mają na celu ustalenie, jak ją później ukształtowali, ledwo zarysowując się na powierzchni tego, kim jest. Są sceny, które pokazują, że ma do czynienia z „demonem”, co może nawiązywać do traumy bycia zgwałconą w wieku 12 lat lub jej zdrowia psychicznego, do których tak naprawdę nigdy nie mówi się. Szacunek chce podkreślić cały blichtr i glam u szczytu swojej kariery, którą pełniej zapoczątkowała po kilku niezbyt przebojowych albumach we wczesnych latach Franklina, ale nie zagłębia się głębiej w życie.

To zawsze jest walka muzycznej biografii i Szacunek nie różni się, podnosząc na duchu dyskografię Franklin, zamiast zrywać warstwy jej życia. Ten ostatni byłby bardziej interesujący, biorąc pod uwagę, że widzowie, którzy są zainteresowani obejrzeniem tego filmu, prawdopodobnie słyszeli wszystkie zawarte w nim piosenki. Film taki jak ten, z poziomem talentu i potencjału, jaki ma, nie powinien być tak płaski; jednak jest prawie bezduszny. Aktywizm Franklin jest przywoływany, ale nigdy nie jest pokazywany, mężczyzna, który ją zgwałcił, nigdy nie jest wychowywany z imienia lub wspominane komukolwiek w dowolnym momencie, a wnętrze piosenkarza jest rzadko, jeśli w ogóle, dane Uwaga. Było tak wiele aspektów jej życia, na których warto było się skoncentrować i dalej badać, w tym zdrowie psychiczne Franklina i… alkoholizm, które dość szybko zamiatano pod dywan, jakby chcąc uniknąć zmagania się z takimi sprawami w obawie przed zszarganiem jej obraz.

Szacunek udaje mu się ominąć, nadając kontekst prawie wszystkiemu, co sprawia, że ​​historia wydaje się o wiele bardziej pusta, niż powinna. Historia opiera się na wszystkich mężczyznach, którzy kontrolują życie Franklin – od jej ojca po jej pierwszego męża – i Szacunek ustawia to tak, że ma moment „znalezienia swojego głosu”, który nie ma w nim żadnego emocjonalnego rezonansu. Film przemyka od jednego faktu do drugiego, bardziej skupiając się na zapewnieniu jego chronologii niż na zagłębianiu się w emocje Franklin i różne role, które odgrywała przez całe życie. Biografia to cienka jak papier historia, która nie wydaje się zainteresowana ustaleniem, kim piosenkarka była poza jej rolą jako Królowej Duszy. W tym celu Hudson błyszczy, gdy wchodzi na scenę, jej występ stanowi połączenie manier Franklina i jej własnych. Kiedy jednak nie jest na scenie i po prostu jest Ree, wizerunek legendy duszy przez Hudsona słabnie.

Z pewnością fanom muzyki Arethy Franklin spodobają się występy i intymne zbliżenia, które Tommy wykorzystuje do uchwycenia je, a także wiele montaży w całym filmie, które pokazują drogę Franklina do sławy po latach zmagań i porażek albumy. Kostiumy są znakomite i jest kilka momentów, które wydobywają potencjał Szacunek mógł mieć. Mogą być jednak rozczarowani wszystkim, co ma do zaoferowania film, ponieważ nie chce bliżej przyjrzeć się życiu i emocjom legendarnej piosenkarki.

Szacunek gra w kinach od 13 sierpnia 2021 r. Film trwa 145 minut i jest oceniany jako PG-13 za dojrzałe treści tematyczne, mocny język, w tym rasowe epitety, przemoc, sugestywne materiały i palenie.