Dlaczego Moxie jest odpowiedzią 2021 na wredne dziewczyny (i co robi lepiej)
Moxie to odpowiedź z 2021 roku na hit z 2004 roku Wredne dziewczyny, tylko lepiej. Wyreżyserowany przez Amy Poehler film o dojrzewaniu został napisany przez Tamarę Chestnę i Dylana Meyera i jest oparty na powieści Jennifer Mathieu z 2017 roku pod tym samym tytułem. Film, obecnie dostępny dla streaming na Netflix, podąża za introwertyczką Vivian Carter (Hadley Robinson), która ma dość toksycznej męskości (oraz nauczycieli i administratorów, którzy przymykają na to oko) w Rockport High i podejmuje działania, aby zmobilizować swoje koleżanki z klasy do wywołania reszta.
Vivian i jej najlepsza przyjaciółka Claudia (Lauren Tsai) są samozwańczymi introwertykami, którzy są zdeterminowani, aby zachować głowę w dół i trzymaj się z dala od linii ognia, jeśli chodzi o mizoginistyczne wybryki ich kolegów z klasy prowadzonych przez Mitchella Wilsona (Patricka Schwarzeneggera). Po tym, jak Mitchell zaczyna atakować otwartą nową dziewczynę, Lucy Hernandez (Alycia Pascual-Peña), Vivian postanawia walczyć. Zainspirowana zaangażowaniem swojej matki (Poehlera) w ruch riot grrrl w latach 90., Vivian anonimowo pisze i publikuje feministyczny zin zatytułowany
Moxie przypomina dawne filmy, takie jak Wrzosy, Łamacz szczękoraz różne prace Johna Hughesa, które przekreśliły stereotypową hierarchię społeczną liceum. Moxie z pewnością przyniesie porównania do innego filmu o pozbawionej praw wyborczych próbie zdetronizowania nastoletniego despoty, lata 2004 Wredne dziewczyny (napisany przez przyjaciela i byłego Poehlera Sobotnia noc na żywo współ-gwiazda Tina Fey). Oba filmy przedstawiają osobę z zewnątrz (Lindsay Lohan Cady przeciwko Regina George Rachel McAdam, Vivian v. Mitchell) próbując uwolnić różne odłamy społeczności studenckiej spod żelaznych rządów pierwszoklasistów z ich szkół. Jednakże, Wredne dziewczyny czerpie swój humor z odkrywania i dekonstruowania sił napędowych agresji między dziewczynami, podczas gdy Moxie składa hołd feminizmowi trzeciej fali, rozwijając swoją ideologię, tworząc ruch na ekranie, który skupia się na integracji kobiet. Postacie w Wredne dziewczyny istnieją w próżni, ale Vivian i jej przyjaciele są bardziej świadomi obecnego klimatu politycznego i są świadomi siebie na tyle, by wiedzieć, że są ofiarami i albo są zniechęceni do podejmowania działań, albo boją się tego reperkusje.
Oczekuje się, że walka z łobuzami w ich szkołach okaże się procesem transformacji dla Cady i Vivian. Cady zostaje wciągnięta w cykliczny i systemowy tryb przestępczości dziewczyna-na-dziewczynę, podczas gdy Vivian staje się bardziej szczera i pewna siebie, zdobywając sojuszników w walce ze wspólnym wrogiem. Oboje zyskują moc dzięki swoim działaniom, chociaż dla Cady jej moc pochodzi z rozwalania innych dziewczyn, podczas gdy Vivian wykorzystuje swoją, budując je. Obaj stają w obliczu pewnego rodzaju rozrachunku, którego kulminacją są sceny, w których są publicznie zmuszeni do przyjęcia odpowiedzialności za swoje czyny, co jest wypróbowaną i prawdziwą formułą dla tego typu filmów.
Są też inne podobieństwa między filmami, które trudno przeoczyć. Niezbędni są niezorientowani dyrektorzy i rodzice (Amy Poehler otrzymuje bardziej realistyczne i empatyczne traktowanie grając mamę Vivian niż Reginy). Książka The Plastics, która oczernia wygląd dziewcząt, zostaje zastąpiona przez „listę” chłopców z Rockport, która uprzedmiotawia ich koleżanki z klasy. Obaj bohaterowie zyskują atrakcyjne zainteresowania miłosne, chociaż zauroczenie Cady jest słabo zarysowane, służąc wyłącznie jako źródło konfliktu między Cady i Reginą (kolejne zbyt powszechne urządzenie fabularne). Moxie jest przesycony takim samym sceptycyzmem jak Wredne dziewczyny, ale oba filmy kończą się pełną nadziei, jeśli nie zbyt schludną notatką. Wredne dziewczyny wiadomość jest nieco pogmatwana jako produkt swojej epoki. Ogólnie zachęca młode kobiety do bycia miłymi, ale Moxie podkreśla, że czasami ważniejsze jest, aby zostać wysłuchanym.
W filmie „Nawiedzony dwór” Danny DeVito zagra główną rolę z Owenem Wilsonem
O autorze