Wywiad z Jodie Comer: Ostatni pojedynek

Ridleya ScottaOstatni pojedynek opowiada historię władzy i honoru w XIV-wiecznej Francji. Nicole Holofcener i gwiazdy Scenariusz napisali Matt Damon i Ben Affleck, zaadaptowany z książki o tym samym tytule autorstwa Erica Jagera. Ostatni pojedynek śledzi relacje między Sir Jean de Carrouges (Damon) i Jacques Le Gris (Adam Driver) przez cały czas lata, zakończone pojedynkiem po tym, jak żona Carrougesa, Marguerite (Jodie Comer) oskarża Le Gris o zgwałcenie ją.

Ekran Rant rozmawiał z Jodie Comer o intensywnej tematyce filmu, ożywiając postać historyczną i Ostatni pojedynekunikalny punkt widzenia.

Screen Rant: Nie mogłem przestać myśleć o tym filmie. Jak poradziłeś sobie z przebywaniem w takiej przestrzeni podczas kręcenia filmu? Ponieważ jest intensywny.

Jodie Comer: A dużo tego ciemniejszego materiału było pod koniec sesji. I zatrzymaliśmy się na pięć miesięcy z powodu COVID. Kiedy wróciliśmy, kręciliśmy zdjęcia w małym miasteczku Dalkey w Irlandii, które jest tak piękne. I było wiele ograniczeń, bardzo szliśmy na filmowanie i wracaliśmy do domu.

A miałem bardzo dobry czas, bo nic nie mogłem zrobić. Gotowałam smaczne, obfite, zdrowe posiłki, pływałam w mroźnym morzu - każda okazja, żeby się otrząsnąć. I to był mój sposób na radzenie sobie z tym, co robiliśmy na planie. Byłem w naprawdę cudownym otoczeniu, dbając o siebie, co było miłe.

Po obejrzeniu tego filmu poszedłem na głębokie nurkowanie. Wydało mi się to bardzo interesujące, ponieważ jest książka, a także obszerne strony Wikipedii o obu mężczyznach, ale Marguerite nie ma takiej. Jak dowiedziałeś się, kim była, żeby dać Marguerite głos?

Jodie Comer: Myślę, że kiedy dostajesz scenariusz, albo masz instynkt, albo czujesz się związany, albo nie. Od razu poczułem się z nią związany. Były dziwne informacje, wiedzieliśmy, że jest bardzo oczytana, wiedzieliśmy, że mówi kilkoma językami. Ale potem chodziło o spotkanie z Nicole. Mam na myśli, że Nicole i tak napisała to tak pięknie, ale po prostu miała swobodę, by spróbować dowiedzieć się, kim ona jest.

Musiała mieć przyjaciół, ma dwóch przyjaciół, co jej się podobało? Wiesz, daj jej poczucie sprawczości, a także po prostu rozumiej podstawy tego, kim była, ponieważ kobieta, kiedy myślisz o braku władzy, którą miała i [fakcie, że] jej życie było na ryzyko. A ona nadal wstała i publicznie mówiła o tym, co się z nią stało; to jest tam prawdziwa siła charakteru.

Więc po prostu weź te bryłki informacji, a następnie spróbuj je rozwinąć. Ostatecznie, po prostu próbując zrozumieć, jak mogła się czuć, nadać jej osobowość i dać jej wszystkie te rzeczy. Więc nie jest tylko tą żoną, którą pozornie jest w części filmu.

Uwielbiam te trzy różne POV, które otrzymujemy, ponieważ są te subtelne różnice, nawet w sposobie, w jaki ktoś postrzega jej spojrzenia. To musiało być wyjątkowe wyzwanie aktorskie. Czy to było onieśmielające? A czy miałeś ulubioną małą zmianę subtelności?

Jodie Comer: Tak. I tak. Ciekawe było to, że zazwyczaj, kiedy przychodzisz do projektu, grasz swoją jedyną postacią, masz swoje intencje i nie musisz się martwić o to, co ktokolwiek inny, nie musisz się martwić o to, co myśli o tobie druga postać, nie musisz się martwić o to, czego potrzebuje twoja druga postać ty. Nie twoim zadaniem jest się tym martwić.

Podczas gdy w tej roli musiałem się do tego pochylić i odegrać dla nich projekcję siebie. W historii Carrougesa jestem obowiązkową żoną, która go kocha, a on się mną opiekuje, i to jest szczęśliwe małżeństwo, i to małżeństwo z miłości, i to nie może być dalsze od prawdy.

A potem, wiesz, w przypadku Le Gris, on ratuje mnie przed tym nieszczęsnym małżeństwem, a to jest cudzołóstwo i zalotność. Niektórym nie możemy pomóc, ale jesteśmy razem. I znowu, to nie jest prawda. Musiałem więc pochylić się nad tymi i perspektywami, co było naprawdę zabawne, ale czasami mylące.

Myślę, że prawdopodobnie moim ulubionym, który nie był scenariuszem, był taki moment, w którym siedzą przy stole przy ognisku i są to Carrouges, Marguerite i her teściowa. A on mówi: „Wyjeżdżam do Paryża”, a ona na to: „O nie, proszę zostań”, a potem w swojej historii ona: [sarkastycznie] „O nie, proszę zostań”, jak po prostu proszę idź, jest tym, czym jest [ naprawdę] mówiąc.

Po prostu znajduję takie małe momenty, które są tak małe, ale publiczność mówi "Ok". Słyszą ją głośno i wyraźnie, jak naprawdę się czuje.

W tym momencie publiczność zachichotała.

Jodie Comer: Mówiąc o scenariuszu, jest po prostu sprytny. TInnym wyzwaniem było to, że dialogi są takie same – nie ma zmian w dialogach, to nie tak, że postacie pamiętają zupełnie inne wydarzenie. To dokładnie ta sama scena, ale musisz podejść do niej pod zupełnie innym kątem.

Moje dwa ulubione filmy roku to Ostatni pojedynek oraz Wolny facet, Mam rok bardzo Jodie Comer. Chcę cię zapytać, zanim skończymy, Ryan Reynolds napisał na Twitterze że Disney powiedział: „Tak, chcemy Wolny facet sequel”. Jak ekscytujące jest to?

Jodie Comer: Właśnie to usłyszałem właśnie teraz. Ktoś inny właśnie powiedział to samo. Szczerze skorzystałbym z szansy powrotu na plan z tymi wszystkimi facetami. To było takie radosne przeżycie. A więc słyszeć, że może być w kartach, brzmi jak mnóstwo zabawy.