Oryginalne zakończenie First Blood Killed Rambo: oto dlaczego zostało zmienione

Gdyby Pierwsza Krew podążał za materiałem źródłowym i poszedł z oryginalnym zakończeniem, John Rambo zostałby zabity i nigdy nie powstałyby sequele. Rambo: Ostatnia Krew to piąty raz, kiedy Sylvester Stallone zagrał Johna Rambo, zszokowanego weterana Wietnamu, któremu nigdy nie udało się uciec z historii przemocy. Łatwo o tym zapomnieć, ale Pierwsza Krew jest filmem znacznie różniącym się od jego bezpośrednich następców. W wyraźnym kontraście do tłustych mięśni i masywnej liczby Rambo: Pierwsza Krew Część II oraz Rambo III, Pierwsza Krew to post-wietnamski dramat, stosunkowo cichy, intymny thriller.

Pierwsza Krew, oparte na powieść Davida Morrellaopowiada historię weterana wojennego dotkniętego zespołem stresu pourazowego, którego szeryf z małego górskiego miasteczka bierze za włóczęgę hipisa. Zamiast po prostu zaakceptować nadużycia szeryfa Teasle'a, Rambo postanawia walczyć, wyładowując całą swoją stłumioną wściekłość na mieszkańców „Jerkwater, USA”, jak to ujął pułkownik Trautman. Do czasu premiery filmu w 1982 roku Ameryka zaczynała pogodzić się z niepowodzeniem wietnamskiego nieszczęścia i był bardziej niż chętny, aby umieścić ten cały bałagan za sobą, odrzucając trudną sytuację wielu długo cierpiących weterani.

Pierwsza Krew był gorzkim oskarżeniem amerykańskiej apatii po Wietnamie i hołdem dla tych, którzy stracili wszystko w tych przesiąkniętych krwią dżunglach.

W przeciwieństwie do powieści i jej własnych kinowych kontynuacji, adaptacja filmowa Pierwsza Krew jest zaskakująco lekki na temat przemocy. Liczba zgonów wynosi tylko jeden, a on nie ginie od bomby czy strzelaniny, ale przez przypadkowe wypadnięcie z helikoptera. Gdyby jednak film postępował zgodnie z pierwotnym planem, byłaby dodatkowa ofiara: sam Rambo.

Oprócz historii przetrwania i sprowadzenia wojny w Wietnamie do Ameryki, Pierwsza Krew najlepiej pamięta się z ostatniej sceny, w której Rambo i jego były dowódca, Sam Trautman (Richard Crenna) w końcu stają twarzą w twarz. Trautman próbuje przekonać Rambo, by zakończył swój szaleństwo, zapewniając go:To koniec, Johnny! To koniec!” To stwierdzenie powoduje, że Rambo załamuje się emocjonalnie, opisując, jak "Nic się nie skończyło," zastanawiając się nad jego działaniami w Wietnamie i gardząc jego skromną egzystencją w świecie. To wspaniały moment dla filmu i pozostaje jednym z najbardziej cenionych momentów dramatycznego aktorstwa Sylvestra Stallone.

Gdy film się kończy, Rambo oddaje się pod opiekę Trautmana i zostaje aresztowany za swoje czyny w trakcie filmu. Jednak oryginalne zakończenie nakręcone do filmu zakończyło się bardziej tragiczną nutą. Zamiast iść spokojnie, Rambo spokojnie chwyta pistolet Trautmana M1911 i cicho prosi o śmierć, mówiąc:Wyszkoliłeś mnie, stworzyłeś mnie, zabijesz mnie. Jesteś mi to winien”. Bez słowa Trautman początkowo próbuje odrzucić spokojną prośbę Rambo, ale kiedy weteran przyciska lufę pistoletu do brzucha, stary pułkownik pociąga za spust, wypuszczając go na bok uczeń. Trautman bez słowa patrzy na swój największy sukces i porażkę, a potem odchodzi bez słowa, bo nie ma słów, by opisać sytuację; tylko wstyd rozpaczać.

Chociaż są pewne zmiany, to zakończenie odzwierciedla oryginalną powieść, w której Rambo również umiera z ręki Trautmana, ale przez strzał z bliskiej odległości, a nie stosunkowo bardziej dyskretne wykonanie pistoletu. Mówi się, że sam Stallone zmienił zakończenie, choć nie wiadomo, czy miał plany na sequele lub jeśli po prostu było mu wystarczająco żal Johna Rambo, że zdecydował się wkroczyć i zmienić postać Los.

Przyszły Rambo filmy poprowadziły postać w innym kierunku, ale serial (pomimo Opinia Stallone jest przeciwna) zyskała reputację znacznie bardziej inteligentnego i świadomego politycznie niż jej współcześni. Jasne, Rambo często kończył się bez koszuli i trzymał wielki pistolet, ale seria zawsze była najlepsza, gdy była używana brutalne sekwencje akcji opowiadać osobiste historie o bezsensownych wojnach i złamanych bohaterach.

Film ze Spider-Mana 3 oddaje hołd w stylu gry końcowej Garfieldowi, Maguire i Holland

O autorze