Mama! Wyjaśnienie metafory Biblii i stworzenia

Spoilery dla mama!

-

Nowy film Darrena Aronofsky'ego mama! opowiada o kobiecie, która odrestaurowuje zablokowany dom męża swoich pisarzy, tylko po to, by ich samotność została zakłócona przez adorująca, naginająca zasady para, potem ich śmiertelnie kłócący się synowie, a jedna nagła ciąża później horda jego fanów arcydzieło. Czas się zakręca, dziecko zostaje zabrane, a ona w końcu spala całość, odsłaniając samonapędzającą się pętlę czasową.

Ale to oczywiście nie o to chodzi naprawdę o. Jak większość filmów Aronofsky'ego, jest dosłowna fabuła i prawdziwe znaczenie. Czasami jest to oczywiste i niejawne, jak w przypadku Czarny łabędź, inne to prawie jak dwa równoległe doświadczenia oglądania. mama! jest całkowicie tym drugim. Chociaż film jest świetny jako podstawowy psychologiczny thriller, który opiera się na opisanym powyżej lęku, w rzeczywistości jest metaforycznym przeobrażeniem czegoś o wiele wspanialszego: mama! jest właściwie przedstawieniem biblijnego stworzenia.

Jak matko! jest alegorią biblijnego stworzenia

Pierwsza połowa historii to pokręcona wersja Księgi Rodzaju. Rzeczywiście, imiona postaci powinny naprawdę podkreślać metaforę. On jest Bogiem Javiera Bardema, matka Jennifer Lawrence jest reprezentacją samego stworzenia, nienazwany Mężczyzna i Kobieta Adam i Ewa Eda Harrisa i Michelle Pfeiffer oraz ich dwoje dzieci, Kaina i Abla. To sprawia, że ​​jego urząd jest ogrodem Eden, kryształowym sercem domu zakazanym jabłkiem, niszcząc je grzechem pierworodnym, żądając od nich opuszczenia usunięcia Adama i Ewy z Edenu, starszego Syn zabijający śmierć Młodszego Syna Abla (aż do ciosu do samego końca) i wynikającą z tego populację domu z coraz większym lekceważeniem troski świata o powstanie ich potomków. wypędzenie ich przez matkę to dalszy Wielki Potop i krótki okres normalności nowego świata.

Stąd są dwa rozbieżne odczyty. Skupiamy się na Piśmie Świętym, z wierszem na jakąś formę Pisma Świętego - Dziesięć Przykazań, Ojcze nasz, weź swój wybór - i późniejsze wydarzenia te opowiedziane w późniejszych częściach Starego Testament; Exodus i tworzenie Izraela w kierunku chrześcijańskim. To sprawiłoby, że para jest dzieckiem Jezusa, chociaż jego śmierć nie jest prostym przedstawieniem miłości i nienawiści egzekucji Chrystusa, a bardziej życiem z jego umierających słów ”Wybacz im, bo nie wiedzą, co robią". Oczywiście, zamiast odpuszczać grzechy, matka walczy i spala wszystko. To sprawia, że ​​jest to albo „alternatywne zakończenie” Biblii, albo z pętlą czasu coś w rodzaju proto-kreacji: Bóg wciąż i wciąż stara się to naprawić.

Drugim podejściem jest to, że przyspieszamy; płynny, pospieszny czas, gdy matka przechodzi przez coraz bardziej napięty dom, ma oznaczać upływ wieków i tysiąclecia, przenosząc Ziemię z czasów biblijnych do naszej ery, ukazując pochodzenie człowieka, gdy wchodzi w dogmat otaczający religijne grunt. Wiersz ponownie służy jako doktryna religijna, ale tutaj dzieckiem oczywiście nie może być Jezus; zamiast tego jest to klarowna prezentacja nieustannej ofiary Ziemi dla ludzkości, która jest instynktownie zanurkowana i zniszczona. A to sprawia, że ​​zniszczenie domu staje się jakimś przyszłym kataklizmem: nadchodzącą apokalipsą.

Zasadniczo ta pierwsza jest uzupełnieniem alegorii, podczas gdy ta druga jest przejściem od biblijnego układu do opowieści ku przestrodze. Każda z wersji jest słuszna, chociaż chociaż wyobrażenie o Dzieciątku Jezus jest mocne, bylibyśmy skłonni skłaniać się ku druga, bo maluje ogniste zniszczenie w przyszłości widza, ku przestrodze Aronofsky'ego wyraźnie skłania się.